H ανάδειξη σημαντικών αρχαίων μνημείων της Σκοπέλου, τα οποία βρίσκονται στην περιοχή του Λουτρακίου Γλώσσας, προτείνεται να ενταχθεί στο πρόγραμμα της Περιφέρειας Θεσσαλίας "Ολοκληρωμένα σχέδια ανάπτυξης των νησιών της Θεσσαλίας", που θα υλοποιηθεί από το Δήμο Σκοπέλου. Στο πλαίσιο του παραπάνω προγράμματος, η ΙΓ Εφορεία Προϊστορικών και Κλαςσικών Αρχαιοτήτων, κλήθηκε να υποβάλει προτάσεις για την ανάδειξη αρχαίων μνημείων του κηρυγμένου και οριοθετημένου αρχαιολογικού χώρου της Σελινούντας, που βρίσκεται στην περιοχή του Λουτρακίου.
Επίσης, αναγκαία κρίνεται η επισκευή και βελτίωση του υπάρχοντος περιπτέρου ενημέρωσης για τον αρχαιολογικό χώρο της Σελινούντος στην παραλία του Λουτρακίου και η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του με τη δημιουργία υπαίθριας έκθεσης λίθινων αρχιτεκτονικών μελών, σαρκοφάγων κ.λ.π.
Στο ίδιο πλαίσιο, προτείνεται η βελτίωση του υφιστάμενου μονοπατιού πρόσβασης στην Ακρόπολη της αρχαίας Σελινούντος, η τοποθέτηση πινακίδων σήμανσης και κατεύθυνσης προς τα αρχαία μνημεία και η έκδοση Αρχαιολογικού Οδηγού και ενημερωτικού φυλλαδίου για τον αρχαιολογικό χώρο της Σελινούντας.
Στη βορειοδυτική πλευρά της Σκοπέλου, απέναντι από τη Σκιάθο και την Εύβοια, στη θέση του σημερινού οικισμού του Λουτρακίου, χτίστηκε κατά την περίοδο του δεύτερου ελληνικού αποικισμού (8ος αι. π.Χ.) από Χαλκιδείς ναυτικούς η μία από τις τρεις αρχαίες πόλεις του νησιού, η "Σελινούς". Το αρχαίο της όνομα, που θυμίζει τις γνωστές ελληνικές αποικίες της Σικελίας και μας είναι γνωστό από αναθηματική επιγραφή του Αρχιερέα της πόλης Ικέσιου προς τον Αυτοκράτορα Αδριανό (2ος μ.Χ. αιώνας), δεν διατηρήθηκε. Η σημερινή της ονομασία "Λουτράκι" προέρχεται από τα λουτρά που λειτουργούσαν στην περιοχή κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Η ακρόπολη είναι χτισμένη στον επιβλητικό και φυσικά οχυρωμένο λόφο ύψους 350 μ., που ονομάζεται "Παλιόκαστρο" και η πόλη εκτείνεται στον ανοιχτό χώρο στα νότια.
Στα κλασικά χρόνια η ακρόπολη οχυρώθηκε με ισχυρά τείχη πάχους 2 μ., από δόμους με καμπύλη εξωτερική επιφάνεια, όπως συμβαίνει και στο τείχος της άλλης γνωστής πόλης του νησιού, της αρχαίας Πεπαρήθου (σημερινός οικισμός της Σκοπέλου).Ανακατασκευές των τειχών θεωρείται ότι πραγματοποιήθηκαν πριν τη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.), περίοδο κατά την οποία το νησί ανήκε στη Β’ Αθηναϊκή Συμμαχία, οπότε οι Αθηναίοι εγκατέστησαν στο νησί τις προς Βορρά βάσεις τους εναντίον του Φιλίππου του Β’. Σε ορισμένα μάλιστα σημεία των αρχαίων τειχών διακρίνονται ακόμα προσθήκες που έγιναν στα βυζαντινά χρόνια, ενώ τμήματά τους σώζονται μέχρι σήμερα και είναι ορατά μέσα στην βλάστηση της περιοχής.
Η σπουδαιότητα των λουτρών ως σημείο αναφοράς στην κοινωνική ζωή της περιοχής, πιστοποιείται από το γεγονός ότι έμειναν ως συλλογική μνήμη έως τις μέρες μας στο όνομα της περιοχής "Λουτράκι", όπως προαναφέρθηκε. Το μνημείο αυτό αποτελεί δείγμα της δημόσιας αρχιτεκτονικής της εποχής. Χρονολογικά οι ρωμαϊκές θέρμες εντάσσονται στην περίοδο του τέλους του 3ου μ.Χ. αιώνα και αντικατοπτρίζουν τη ρωμαϊκή θεώρηση που προϋποθέτει δημόσια λουτρά όχι μόνο ως χώρο προσωπικής υγιεινής, αλλά και συνεύρεσης, περιπάτου, άθλησης και τελικά ως ένα σημείο αναφοράς για την κοινωνική ζωή της πόλης.
Διακρίνονται τουλάχιστον τέσσερις συνεχόμενοι χώροι, που χωρίζονται μεταξύ τους με εγκάρσια λιθόκτιστα χωρίσματα, οι οποίοι είχαν υπόκαυστα για τη θέρμανση του λουτρού, όπως συμπεραίνει κανείς από τα υπολείμματα των χαρακτηριστικών κιονίσκων – στηριγμάτων του δαπέδου, κατασκευασμένων από στρογγυλές οπτοπλίνθους (τούβλα). Στον τέταρτο χώρο υπάρχει δάπεδο από μεγάλες μαρμάρινες ψηφίδες, ενώ σε άλλο σημείο διακρίνονται ίχνη ψηφιδωτού από μικρές τετράγωνες ψηφίδες.
Δυνατοί σεισμοί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα μεταμόρφωσαν όλη την περιοχή και μεγάλα τμήματα της αρχαίας ακτογραμμής έχουν κατολισθήσει στη θάλασσα. Η απόκρημνη πλαγιά στα βορειοανατολικά του μνημείου συνεχώς υποχωρεί, με αποτέλεσμα το βορειοδυτικό τμήμα του κτιρίου, που ήταν άλλοτε ορατό, να καλύπτεται σήμερα από όγκους χωμάτων. Η άνοδος εξάλλου της στάθμης της θάλασσας, σε συνδυασμό με τη δράση των κυμάτων συνεχίζει να αποκαλύπτει και συγχρόνως να καταστρέφει το μνημείο. Για το λόγο αυτό κατά το 1987 τοποθετήθηκαν με πλωτό γερανό φυσικοί βράχοι μέσα στη θάλασσα, εμπρός από το μνημείο, προκειμένου να επιτευχθεί κατά κάποιο τρόπο η προστασία του.
Στην αγροτική περιοχή της αρχαίας πόλης Σελινούντας, στα ορεινά πλατώματα της Γλώσσας που είναι κατάλληλα για καλλιέργεια δημητριακών, οσπρίων, αμπέλου και ελιάς, γεωργοί και κτηνοτρόφοι κατοικούσαν περιοδικά ή ευκαιριακά. Οι αγροτικές αυτές εγκαταστάσεις, απλά καλύβια και οργανωμένα αγροκτήματα με οχυρωμένες αγροικίες, είχαν αμυντικό και προστατευτικό χαρακτήρα για τους ανθρώπους, τα ζώα και την αποθηκευμένη περιουσία από τους εισβολείς και τους πειρατές. Χρονολογούνται από την κλασική και ελληνιστική εποχή, ενώ η ανθρώπινη παρουσία είναι διαχρονική ως σήμερα, δεδομένου ότι αυτού του είδους οι εγκαταστάσεις αποτελούν μια πετυχημένη λύση στο πρόβλημα της απόστασης μεταξύ κύριας κατοικίας και αγροτικής ιδιοκτησίας. Είναι παράλληλα γνωστές σε όλο τον αρχαίο ελλαδικό χώρο, χερσαίο και νησιωτικό, από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι και τη δυτική Μεσόγειο.