Απόψε θα προβληθεί στο Αχίλλειον η ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή
Ο «Ξεναγός» του Ζαχαρία Μαυροειδή θα προβληθεί σήμερα και την Πέμπτη στις 9.30 μμ στο Αχίλλειον και είναι ενταγμένη στο πλαίσιο του «Σινέ-Μεσόγειος».
Η ταινία, ελληνικής παραγωγής 2011, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Ζαχαρία Μαυροειδή. Πρωταγωνιστούν οι : Μιχάλης Οικονόμου (Βραβείο Χορν 2010 για την ερμηνεία του στην παράσταση «Το Σφαγείο»), Κατερίνα Μαυρογεώργη, Kathrin Suckfiel, Francois Renault.
Εννιά μπερδεμένοι νέοι αρχιτέκτονες σε μία εξίσου μπερδεμένη πόλη. Μια κωμωδία για τη σεξουαλικότητα, την Αθήνα και τους Έλληνες. Η νεανική κωμωδία του Ζαχαρία Μαυροειδή προσπαθεί να αναδείξει ή απλά να παρατηρήσει την αλήθεια της Αθήνας μέσα από τα μάτια των ξένων, οι οποίοι βλέπουν πράγματα που οι κάτοικοι της πολλές φορές επιλέγουν να αγνοούν. Και είναι αυτή ακριβώς η πόλη. Μια πόλη που αλλάζει, που βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, που μεταμορφώνεται. Μια πόλη, όπου ο ήρωάς μας θέτει τις βάσεις για τη δική του αναζήτηση ταυτότητας.
Ο παραλληλισμός αυτός αποδεικνύεται ιδιαίτερα έξυπνος. Σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική μάτια του σκηνοθέτη για την πόλη, καθώς και τους πολύ έξυπνους διαλόγους των πρωταγωνιστών στις διάφορες τοποθεσίες που επισκέπτονται, ο «Ξεναγός» αποτελεί μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια.
Σαν ταινία, ο «Ξεναγός», παρά τον χαμηλό προϋπολογισμό της, είναι ιδιαίτερα προσεγμένη από όλες τις απόψεις. Μοντάζ, ήχος, μουσική λειτουργούν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, ενώ εκπληκτικοί είναι οι τίτλοι έναρξης. Ερμηνευτικά, ο Μιχάλης Οικονόμου και η Anne-Marie O`Sullivan ξεχωρίζουν, αλλά ο ενθουσιασμός και η φυσικότητα όλων των συντελεστών προσφέρουν πόντους στο όλο εγχείρημα.
Γενικά, η ταινία είναι μια διασκεδαστική κωμωδία, που αναδεικνύει την Αθήνα και τις ατέλειες της μέσα από τη ματιά των νέων και υπενθυμίζει ότι αυτή η πόλη γύρω μας, παρόλο που είναι χαοτική, σφύζει από ζωή. Και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την ακολουθήσεις, παραμένοντας ο εαυτός σου.
Μιλώντας για την ταινία, ο γνωστός σκηνοθέτης υπογραμμίζει ότι : «Η ιδέα της ταινίας προέκυψε από ένα κείμενο για την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο. Αυτή η ιδέα ήταν ο μαγνήτης, πάνω στον οποίο κόλλησαν άλλες ιδέες που αιωρούνταν στο κεφάλι, από τις επαφές μου με ξένους και το πώς μας βλέπουν, τα βιώματά μου από τις σπουδές μου στην αρχιτεκτονική και σκέψεις που έκανα για την Αθήνα από τότε που μετακόμισα στο κέντρο.
Η αρχιτεκτονική της Αθήνας είναι μία οπτική αλληγορία για την εθνική μας ταυτότητα. Η πόλη ταυτοποιείται μέσω της Ακρόπολης, αλλά η πραγματικότητά της είναι ένα κράμα Ανατολής, Βαλκανίων και Δύσης, με έναν λαμπρό πολιτισμό εμβόλιμο. Νομίζω ότι αυτή η αντίφαση έχει καθορίσει και την σύγχρονη ελληνική ταυτότητα: καμαρώνουμε για ένα υπέρλαμπρο παρελθόν, το οποίο όμως έχει ελάχιστη σύνδεση με την πραγματικότητά μας. Όπως λέει και ένας χαρακτήρας από τους φοιτητές Εράσμους στην ταινία «νομίζω ότι πάσχετε από οιδιπόδειο ως έθνος».
