Θυμάμαι…
Κακό ψυχρό και ανάποδο το
2011 που μας έφυγε, το χαρακτηρίζουν όλοι. Και όπως έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας
μου-αλλά και πολλοί άλλοι- «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Και τώρα τι ευχή να
δώσουμε για καλύτερο χρόνο; Μήπως ταιριάζει καλύτερα «το 2012 να ‘ναι σαν το
2011»;
Ήδη αναγγέλλονται νέες
αυξήσεις σε ΔΕΗ, νέοι φόροι, νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις κλπ και
αναπολώ τις 10ετίες του ’50 μέχρι του ’80. Είχαμε επουλώσει τις πληγές μιας
κατοχής με πείνα, δυστυχία και σκλαβιά, ενός εμφυλίου και παρά τους σεισμούς
του ’55 και ΄57 ορθοποδήσαμε και οι επόμενες 10ετίες μέχρι και του ’80 ήταν
δημιουργικές.
Άνετη ζωή με τις
διασκεδάσεις μας, την ωραία μουσική που γράφτηκε από Χατζηδάκη, Θεοδωράκη,
Σπανό, Χατζηνάσιο, Κουγιουμτζή, Ζαμπέτα κ.α. με τραγουδιστές όπως οι Μαρινέλα,
Μοσχολιού, Γαλάνη, Πάριος, Μητροπάνος, Καζαντζίδης, Γιοβάνα, Διονυσίου που
πήραν την σκυτάλη από τους παλαιότερους Μαρούδα, Γούναρη, Βέμπο, Παναγόπουλο,
Δανάη κ.α. Ηταν η εποχή της άνθησης του ελληνικού τραγουδιού.
Κάποτε οι Βολιώτες Σ.
Παναγόπουλος, Τ. Βαβάτσικος, Γ. Γκανίλας, Γ. Τενόπουλος, Βολιώτικο Τρίο, Τ.
Μουνίλας. 4 ΑΣΣΟΙ, τραγουδούσαν συνοδεία ορχήστρας με ένα-δύο μικρόφωνα ή και
χωρίς μικρόφωνο.
Σήμερα ακόμα και η ντραμς
έχει 2-3 μικρόφωνα, οι τραγουδιστές τα έχουν κολλήσει στο στόμα τους, με κορώνες (φάλτσες πολλές φορές) που δεν
αντέχουν τα’ αυτιά μας. Χάθηκε η τεχνική των τραγουδιστών.
Αλλά και στον τομέα του
αθλητισμού οι «χρυσές» δεκαετίες που πέρασαν, μας άφησαν ωραίες αναμνήσεις.
Είχαμε δύο ομάδες, του Ολυμπιακού και της Νίκης, που έπαιζαν στην Α Εθνική και
πρωταγωνιστούσαν πάντα στη Β. Παίκτες ταλέντα Βολιώτικα, της γειτονιάς μας,
Καλιοτζής, Μανιατάκης, Τσουκνίδας, Δημητρακόπουλος κα, παίκτες που έπαιξαν στην
Εθνική Ελλάδος, Τζίνης, Μποτίνος, Ζαντέρογλου, Συνετόπουλος, Κοκκινάκης,
Μουστακλής, που «φρόντισε» η χούντα τους περισσότερους, να τους προσφέρει στον
Ολυμπιακό Πειραιώς, ξεκληρίζοντας το ποδόσφαιρο του Βόλου. Και σιγά-σιγά οι
ομάδες υποχρεώθηκαν να παίζουν σε μικρότερες κατηγορίες, αφού τα Βολιώτικα
ταλέντα εξαντλήθηκαν, άρχισε η εισροή λεγεωνάριων και φθάσαμε να ψάχνουμε σε
Νίκη και Ολυμπιακό 1-2 Βολιώτες και στο φινάλε σε ολόκληρη την ενδεκάδα έναν
έλληνα, όπως συμβαίνει σήμερα στις μεγάλες ομάδες.
Και στη δεκαετία του 2000
ο Ολυμπιακός ξαφνικά έγινε η ομάδα-μοντέλο αλλά δυστυχώς, μόνο για ένα χρόνο,
αφού άλλοι λόγοι, όπως αναφέρει πρόσφατα η ΟΥΕΦΑ, δικαιώνοντας ηθικά τον Ολυμπιακό, τον οδήγησαν
στην ανυπαρξία.
Και στα οικονομικά της
χώρας μας τι έγινε τα τελευταία χρόνια μετά τη 10ετία του ’80; Τα δύσκολα
άρχισαν όταν η δραχμή έδωσε τη θέση της στο EURO. Οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι
πλουσιότεροι. Δυστυχώς οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας έφεραν στην εποχή της χρεωκοπίας,
των σκανδάλων, της βίας, των ληστειών και των δολοφονιών με τις εισροές των
κακοποιών άλλων χωρών και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει φως στο τούνελ.
Ποια ευχή λοιπόν να
δώσουμε για τον καινούργιο χρόνο; Ν’ αντιστρέψουμε το «κάθε πέρυσι και
καλύτερα» στο να είναι «όμοιος με αυτόν που έφυγε». Προσδοκούμε κάτι καλύτερο;
Αυτό όμως που προέχει είναι να έχουμε όλοι υγεία.
Τέλος ομολογώ ότι
ανοίγοντας την τηλεόραση για να ακούσω ειδήσεις εξοργίζομαι πολλές φορές από
αυτά που βλέπω και ακούω. Ληστείες, δολοφονίες, βία, νέα οικονομικά μέτρα,
απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων. Και θυμάμαι το ωραίο τραγούδι-σύνθεση
του Γ. Πολυχρονιάδη της 10ετίας του ’70 με τον τίτλο «το ραδιόφωνο». «Δεν θέλω το ραδιόφωνο ν’ ανοίξω / Όλο για
πόλεμο μιλάνε στις ειδήσεις…/ Δεν θέλω το ραδιόφωνο ν’ ανοίξω / Όλο για φόνους,
για ληστείες / για δολοφόνους, που σκοτώνουνε για χρήμα». Εάν το έγραφε σήμερα
ο φίλος μου ο Γιώργος, θα είχε
συμπεριλάβει και την τηλεόραση και στους στίχους του, τα οικονομικά χαράτσια.
Οσο για τις ληστείες της εποχής του ’70, ήταν ελάχιστες, αφού στο Βόλο υπήρχε
κι ένας ενωμοτάρχης στην Ασφάλεια ονόματι Μπουραντάνης, ο φόβος και ο τρόμος
των κακοποιών. Η ελπίδα όμως (για έναν καλύτερο χρόνο, παρά τις προβλέψεις)
υπάρχει, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Καλή σας μέρα!
