Με την ταινία «Ο χρόνος που απομένει» σε σκηνοθεσία Ελία Σουλεϊμάν συνεχίζονται σήμερα Παρασκευή 18 Μαρτίου οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας. Οι προβολές πραγματοποιούνται στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μεταξουργείου (Καραμπατζάκη και Αναπαύσεως) στην Ν. Ιωνία κάθε Παρασκευή στις 9:30 το βράδυ. Η διάθεση εισιτηρίων ξεκινάει στις 8:30 μ.μ. «Ο χρόνος που απομένει», (The Time That Remains), συμπαραγωγή Παλαιστίνης, Γαλλίας, Μαρόκου και Γερμανίας 2009, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία-σενάριο Ελία Σουλεϊμάν. Παίζουν οι ηθοποιοί Ελία Σουλεϊμάν, Αλί Σουλιμάν, Σάλεχ Μπακρί.
Εξαιρετική, σκηνοθετημένη με ξεχωριστή έμπνευση, ημι-αυτοβιογραφική κωμωδία, γύρω από τη ζωή μιας ομάδας Παλαιστινίων, από το 1948 εως τις μέρες μας -ειρωνικό, συχνά καυστικό σχόλιο πάνω στην υπό ισραηλινή κατοχή ζωή.
Κορυφαία στιγμή και μέσα στις top της χρονιάς η ταινία με τίτλο «Ο χρόνος που απομένει» (Τhe time that remains) του πενηντάχρονου Παλαιστίνιου και αθεράπευτου μινιμαλιστή Ελία Σουλεϊμάν, σκηνοθέτη του «Υadon ilaheyya» (Θεϊκή παρέμβαση). Σαν να συνωμοτούν μαζί ο Μπάστερ Κίτον, ο Ζακ Τατί και ο Οτάρ Ιοσελιάνι. Κομψοτέχνημα πολλών χειροποίητων αραβικών καρατίων.
Το μέγιστο, αδιαμφισβήτητο ατού αυτού του μικροσκοπικού γίγαντα είναι η δαντέλα της αισθητικής του γραφής. Μικρές, σύντομες εικόνες συμπυκνωμένων σχολίων με ύφος που τραμπαλίζεται ανάμεσα στο δράμα και την ειρωνεία. Σαν βουβή δραματική κωμωδία με σκίτσα που προκύπτουν από μια βιωμένη μνήμη και από ανώτερο δείκτη αισθηματικής ευφυΐας. Με έναν λόγο, ο Σουλεϊμάν ανώτερος σε όλα τα πεδία τα κινηματογραφικά. Το σενάριό του αποσπασματικό αλλά στο βάθος ενιαίο και πυκνό. Η αισθητική του αποστασιοποιημένη, αλλά ταυτόχρονα με συγκίνηση από μια προσωπική μνήμη, έντονα τραυματική. Και on top of that μέσα σε εκατό λεπτά να καθαρίζει με οτιδήποτε αφορά τον βιασμό και την Κατοχή της Παλαιστίνης από τον στρατό του Ισραήλ. Που πάει να πει, αληθινή κινηματογραφική πρωτοπορία εντελώς λαϊκή και προχωρημένη για όποιον πιο πέρα μπορεί να δει!
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι αφιερωμένο στον πατέρα και τη μητέρας του σκηνοθέτη από τη Ναζαρέτ της Παλαιστίνης του 1948. Συλλήψεις, βασανισμοί, εκτελέσεις. Όλα χωρίς δραματικές, μελοδραματικές υπογραμμίσεις, αλλά σαν σκίτσα μιας καθημερινότητας από μαύρο μυθιστόρημα του Όργουελ. Το δεύτερο μέρος εξήντα χρόνια μετά με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον σκηνοθέτη που επανακάμπτει στα πάτρια εδάφη για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα του. Οι αλλαγές χαοτικές. Μαζί με την κατοχή και την αντιστασιακή καθημερινή πρακτική πορεύονται και ακολουθούν οι νευρώσεις, οι συμμορίες, τα ναρκωτικά και η παράνοια της εποχής.
