ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ο άσχημος άνθρωπος

ο-άσχημος-άνθρωπος-743202

Της Εύας Λόλιου

Κοιτιέμαι στον καθρέπτη και ομολογώ πως αποκλείεται να υπάρχει χειρότερος στην ασχήμια.

Το κεφάλι μου είναι αλλόκοτο, στρόγγυλο στη κορυφή, με αραιή βλάστηση.

Καμένο δάσος μυρίζει, αναδασωμένο με αρρωστημένες λεύκες.

Πλακουτσωτό όπισθεν, η φωτιά ’κει, αλώβητη άφησε την πεδιάδα μέχρι κάτω, χαμηλά στον αυχένα μου.

Περνώ τα δάχτυλα μου ανάμεσα στους σγουρούς θάμνους, μπερδεύονται.

Βογκάω πονώντας να τα ξεχωρίσω. Μόλις ξεριζώθηκε ένας. Ανοίγω την βρύση να τρέξει το νερό, θα τον καταπιεί η λεκάνη.

Κάθε μου εξερεύνηση φέρνει και μια απώλεια.

Προχθές βγάζοντας την πέτρα από την κάτω γνάθο, δεν υπολόγισα σωστά τη δύναμη μου.

Ήταν το μοναδικό λευκό μου δόντι.

Ξεχώριζε καθώς γυαλοκοπούσε μέσα στη μαυρίλα. Χάθηκε μες την τρύπα..

…Πρέπει η μάνα γεννώντας με, να υπέφερε πολύ.

Γιατί αυτή η μακρουλή μύτη, σαν κουπί να χτυπούσε την μήτρα της.

Την μετρώ εδώ και χρόνια, ευτυχώς μένει η ίδια. Δε λέω ψέματα άλλωστε, δε μου αρέσουν.

Ενδόμυχα πιστεύω στο παραμύθι του Πινόκιο.

…Βουτώντας στη ζωή έπαθα το πρώτο μου εγκεφαλικό. Κοιτώ μια φωτογραφία μου στα γεννοφάσκια ακόμη, στραβώνει το κάτω μου χείλος.

Στα σαράντα μου έπαθα το δεύτερο, τη στιγμή που αντίκρισα τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου.

Δε ζήλεψα, δε κάκιωσα.., θαμπώθηκα..

Πρώτα ένιωσα ένα ελαφρύ τσίμπημα στη καρδιά, αμέσως μετά μια ζάλη, ύστερα κάποιες σειρήνες παιχνιδιάρικες με αποκοίμισαν..

Σαν ξύπνησα ζήτησα ένα καθρέπτη από την νοσοκόμα. Με το δεύτερο χτύπημα μπορεί να ίσιωνε το κάτω μου χείλος..

Με θέλει, σου λέω η ασχήμια, στράβωσε και το πάνω που τόσο θαύμαζα.

…Όμως είμαι περήφανος για κάτι που δε φαίνεται. Βέβαια αυτό θα μπορούσα να το δωρίσω κιόλας.

Μέσα σε αυτό το άσχημο σκαρί είναι καλά κρυμμένος ένας χάρτης.

Μια διαδρομή που ξεκινά από ένα πορφυρό ποτάμι, χύνεται σε μια μεγάλη γαλανή λίμνη και εξατμίζεται ως καταρράχτης στον παράδεισο.

Για την ψυχή μου σου μιλώ.. Ναι, είναι όμορφη σαν κυκλάμινο!

Αχ! Να σπάσω όλους τους καθρέπτες αυτού του κόσμου!

Μα πως να σπάσω τούτο τον γυάλινο τοίχο των ματιών σου;

Αντανακλά όλα σου τα βλέμματα στην ύλη..

Τότε είναι που κλαίω, που σε βλέπω ολομόναχη, μέσα σε τόση ομορφιά!

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου