ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Σεξουαλικότητα, οργασμός. Ή ψυχοσωματική ένωση;

σεξουαλικότητα-οργασμός-ή-ψυχοσωματ-803228

Της Ράνιας Γάτου*

Η σεξουαλικότητα αποτελεί, από φυσιολογική πλευρά, θεμελιώδη λειτουργία του ανθρώπου, η οποία διασφαλίζει την ψυχο-σωματική του ευεξία και την αναπαραγωγική του επιβίωση, δηλαδή έχει μια ιερότητα όπως και η ζωή. Μπορεί όμως, και είναι δυστυχώς το συνηθέστερο, από παθολογική πλευρά, να αντιμετωπιστεί εκχυδαϊσμένα ή και συμφεροντολογικά από την εγωπάθεια του ανθρώπου, δηλαδή να χάσει την ιερότητά της.

Η έννοια όμως της ιερότητας της σεξουαλικότητας είναι διαφορετική:

1 – στον χριστιανισμό, που είναι αποκαλυμμένη θρησκεία (ιδίως από το 1500 π.Χ. μέχρι το 100 μ.Χ.) και δέχεται προσωπικό και λογικό Θεό Δημιουργό και Προνοητή, και

2 – στις ανατολικές θρησκείες, καθώς και στην αρχαία ελληνική θρησκεία, που είναι πανθεϊστικές, δηλαδή που πιστεύουν ότι το σύμπαν και το θείο είναι ένα, ή ο κόσμος είναι θεός, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουν Θεό που δημιούργησε το σύμπαν.

Η κουλτούρα του χριστιανισμού θεωρεί τη σεξουαλικότητα ως αμαρτία και πάθος που πρέπει να εξαλειφθεί για να μπορέσει το άτομο να προσεγγίσει το Θεό, εκτός της περίπτωσης του μυστηρίου του γάμου, όπου η σεξουαλικότητα αποκτά ιερή διάσταση. Σε έναν εκκοσμικευμένο κόσμο η χριστιανική κουλτούρα δυσκολεύει τους ανθρώπους, επειδή για την ενεργοποίηση της σεξουαλικής λειτουργίας και την ταυτόχρονη απενοχοποίησή της από την Εκκλησία απαιτεί, σε ένα θέμα ιδιωτικής και προσωπικής ζωής, την εμπλοκή εκκλησιαστικών και κρατικών θεσμών λόγω του ότι το μυστήριο ή εκκλησιαστικός τύπος γάμου αναγνωρίζεται και ως νόμιμος από κρατικής πλευράς τύπος γάμου. Γι’ αυτό το λόγο η συντριπτική πλειονότητα των χριστιανών δεν λαμβάνει υπόψη του τη διδασκαλία της Εκκλησίας και ασκεί τη σεξουαλικότητα κατά το δοκούν. Είναι επίσης γεγονός ότι ο θεσμός του γάμου, με τις καταπιεστικές κρατικές, εκκλησιαστικές και κοινωνικές του επιδράσεις, δυσκολεύει τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν.

Η κουλτούρα των ανατολικών θρησκειών, όπως και της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, η οποία δεν έγινε δεκτή από τον χριστιανισμό – όταν μια μερίδα των γνωστικών (ή θρησκευτικών συγκρητιστών) Νικολαϊτών προσπάθησε να την εισάγει στην Εκκλησία – εκλαμβάνει τη σεξουαλικότητα ως θείο μυστήριο, ως μέσο επαφής με το θείο, ως ένα πνευματικό μονοπάτι που ενοποιεί και διασυνδέει τη σεξουαλικότητα με την πνευματικότητα. Στον πολιτισμό της αρχαίας Ινδίας οι σανσκριτικές λέξεις για το πέος είναι λίνγκαμ (= ράβδος φωτιάς) και για το αιδοίο είναι γιόνι (= ιερός τόπος). Ιέρειες και ιερείς μυούσαν τους ανθρώπους στην ιερή τέχνη του έρωτα στους ναούς που είχαν διακοσμήσεις τεράστιων ανάγλυφων παραστάσεων ανθρώπων σε ερωτικές στάσεις και πράξεις.

Από τη συγκριτική θεώρηση της χριστιανικής και της ανατολικής κουλτούρας για τη σεξουαλικότητα γίνεται σαφές ότι η έννοια της ιερότητάς της στο χριστιανισμό περιορίζεται στην άσκησή της μέσα στο γάμο ως ιερό μυστήριο ευλογημένο από την Εκκλησία. Το άτομο, όταν ασκεί τη σεξουαλικότητά του κατά τρόπο αντίθετο με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αισθάνεται ενοχές στη συνείδησή του, τις οποίες σβήνει με το μυστήριο της εξομολόγησης. Αντιθέτως στις ανατολικές θρησκείες η σεξουαλικότητα ανάγεται σε θείο μυστήριο, μέσο επαφής με το σύμπαν – θεό. Το άτομο νιώθει ενωμένο με το σύνολο του σύμπαντος και βυθίζεται στην ευδαιμονία, όταν βρίσκεται σε κατάσταση οργασμικής έκστασης για παρατεταμένο χρονικό διάστημα και, υπερβαίνοντας τα όρια της προσωπικότητάς του, βιώνει μια συγχώνευση με τις ενέργειες του σύμπαντος.

Ανεξάρτητα από τις διδασκαλίες των θρησκειών, ο άνθρωπος χρειάζεται να ασκήσει τη σεξουαλικότητά του. Αυτή συνοδεύεται από προκαταλήψεις και αρνητικά συναισθήματα γύρω από το σεξ, που περιορίζουν την φυσιολογική και ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας. Τέτοιες και τέτοια ενδεικτικά είναι οι ενοχές, η ντροπή, η σεξουαλική αυτο-καταπίεση, η κακοποίηση από την κακή ή πλημμελή διαπαιδαγώγηση από τους γονείς, το σχολείο, τους κληρικούς και τους λοιπούς φορείς κοινωνικοποίησης. Επί πλέον, τα μέσα ενημέρωσης, οι διαφημίσεις και άλλοι φορείς μαζικής μετάδοσης πληροφοριών τον βομβαρδίζουν καθημερινά με την εκχυδαϊσμένη σεξουαλικότητα. Ο άνθρωπος εγκλωβίζεται σε αυτές τις προκαταλήψεις και τα αρνητικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να δοκιμάζει την απώλεια της ψυχικής και σωματικής του υγείας και ευεξίας, την έλλειψη της υγιούς οικογένειας ή συντροφικότητας, την εμπλοκή του σε καταστάσεις παθολογικής εκδήλωσης της σεξουαλικότητάς του, όπως παράλληλες σχέσεις, ή άλλες εκφυλιστικές για την προσωπικότητά του καταστάσεις.

Ο άνθρωπος ουσιαστικά είναι αβοήθητος μέσα στη ζούγκλα της κοινωνίας και της έκφρασης της σεξουαλικότητας των μελών της, και πρέπει να παλέψει μόνος του να προσανατολιστεί και να κινηθεί πάνω σε αυτό το ζήτημα. Σχεδόν όλοι οι κοινωνικοί φορείς αδιαφορούν, ή προσποιούνται ότι δήθεν ενδιαφέρονται, για την παροχή βοήθειας προς τον άνθρωπο για την επίλυση των προβληματισμών του πάνω στην κάλυψη των αναγκών του και ειδικότερα σε εκείνη της σεξουαλικότητάς του.

Το συμπέρασμα που συνάγεται από την προβληματική αυτή κατάσταση είναι η αλληλοδιδακτική αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τον/την σύζυγο ή σύντροφό του στο ζήτημα της φυσιολογικής και ελεύθερης έκφρασης της σεξουαλικότητάς τους, εφόσον έχουν ομοφροσύνη στην πρόταξη της ψυχικής – πνευματικής σεξουαλικότητας έναντι της σωματικής σεξουαλικότητας και στην αντανάκλαση της πρώτης στη δεύτερη.

*Η Ράνια Γάτου είναι Ποιήτρια, Δοκιμιογράφος και Εικαστικός

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου