ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η πίτσα στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο

η-πίτσα-στον-κατάλογο-πολιτιστικής-κλ-205483

Η τέχνη του «pizzaiuolo» – που παραδόθηκε για γενιές στη νότια πόλη της Ιταλίας, στη Νάπολη, έγινε πριν από λίγες ημέρες. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι υπέγραψαν αίτηση υποστήριξης της ανακήρυξης της Νάπολης ώστε να γίνει η πόλη της Παρασκευής της πίτσας σύμφωνα με τον Sergio Miccu, επικεφαλής του Συνδέσμου Νεαπολιτάνικων Pizzaiuoli.

Ο πρόεδρος των παρασκευαστών πίτσας υποσχέθηκε δωρεάν πίτσα σε όλο τον κόσμο της πόλης. Οι Ναπολιτάνοι, ενθουσιασμένοι, υποστηρίζουν ότι η πίτσα, το τοπικό παραδοσιακό προϊόν τους πρέπει να είναι μια από τις πιο γνωστές λέξεις στον κόσμο, σε κάθε γλώσσα.

Το ναπολιτάνικο έθιμο ξεπερνάει το θεαματικό χειρισμό της ζύμης του pizzaiuolo – που περιστρέφει τη ζύμη στον αέρα για να την “οξυγονοποιήσει” – και περιλαμβάνει τραγούδια και ιστορίες που έχουν μετατρέψει την παρασκευή πίτσας σε ένα κοινωνικό τελετουργικό που διαπερνά το χρόνο και φτάνει στο σήμερα.

Η αναγνώριση από την Ουνέσκο ήρθε μετά από μια καλοκαιρινή εκστρατεία. “Η τέχνη του ναπολιτάνικου πίτσα-maker περιέχει την ιταλική τεχνογνωσία … ειδικά την παραδοσιακή γνώση που έχει μεταδοθεί από γενιά σε γενιά, είπε. Ο ταπεινός πρόγονος της πίτσας, ήταν μια πίτα με λίγο λαρδί και εμφανίστηκε αρχικά ως ένας φθηνός, εύκολος και γρήγορος τρόπος να μπορέσουν να χορταίνουν οι φτωχοί.

Μια διαδεδομένη είδηση αναφέρει ότι τον Ιούνιο του 1889, για να τιμήσουν την Βασίλισσα της Ιταλίας, Μαργαρίτα της Σαβοΐας, ο σεφ Ραφαέλε Εσποζίτο της Πιτσαρίας Μπράντι εφηύρε ένα πιάτο που το ονόμασε χαρακτηριστικά Πίτσα Μαργαρίτα (δεδομένου ότι ο όρος “πίτσα”, άγνωστος έξω από την πόλη της Νάπολης, αναφερόταν σχεδόν πάντα στα γλυκά κέικ), όπου διαθέτοντας τα αλμυρά συστατικά , ντομάτα, μοτσαρέλα και βασιλικό, αντιπροσώπευαν ακόμα και τα ίδια χρώματα με την ιταλική σημαία.

Τριάντα τέσσερις υποψήφιοι συμμετείχαν στη λίστα με την άυλη κληρονομιά της UNESCO, η οποία δημιουργήθηκε το 2003 κυρίως για την ευαισθητοποίηση και την προστασία της παράδοσης κάθε χώρας. Η λίστα περιελάμβανε περισσότερες από 350 παραδόσεις, μορφές τέχνης και πρακτικές από το ισπανικό φλαμένκο έως τα ινδονησιακά μπατίκ υφάσματα, και πιο ασαφείς συμμετοχές, όπως ένα τουρκικό φεστιβάλ μιας πετρελαϊκής πάλης και το μογγολικό εθιμοτυπικό τελετουργικό για καμήλες.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου