ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

H Περιηγητική Λέσχη Βόλου στην Πορτογαλία

h-περιηγητική-λέσχη-βόλου-στην-πορτογα-299230

Δυο ώρες μετά τη δύση του ηλίου, τη Δευτέρα 28/8/2017 ξεκινήσαμε με χαρά, αισιοδοξία και εξερευνητική διάθεση για να γνωρίσουμε σε οδοιπορικό οκτώ ημερών τη χώρα με τα χίλια χρώματα, τη μεγάλη δασκάλα των εξερευνήσεων, την Πορτογαλία. Είδαμε την Ανατολή του ηλίου εν πτήσει και πατήσαμε το πρώτο πορτογαλικό έδαφος στο Πόρτο, σημαντικό λιμάνι και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας μετά την πρωτεύουσα Λισαβόνα. Από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της πόλης είναι ο καθεδρικός ναός, το νεοκλασικό κτίριο του Χρηματιστηρίου, η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου με επενδύσεις φύλλων χρυσού βάρους 200 κιλών, η αψιδωτή μεταλλική γέφυρα Dom Luis που ενώνει τις δυο όχθες του ποταμού Ντούρο από το 1886 αποτελώντας την πιο γνώριμη εικόνα του Πόρτο, και ο σιδηροδρομικός σταθμός με την όμορφη στέγη και την πέτρινη πρόσοψη και τους τοίχους στο εσωτερικό καλυμμένους με 20.000 υπέροχα κεραμικά πλακάκια azulezos. Επισκεφθήκαμε τα κελάρια της Villa Nova de Gaia, ένα από τα εξήντα οινοποιεία που βρίσκονται στο προάστιο Γκάια, όπου και γευτήκαμε το διάσημο κρασί Πορτό.

Δεύτερη μέρα στην Πορτογαλία και πρώτος σταθμός η πόλη Μπράγκα στα βόρεια του Πόρτο. Το Bom Jesus do Monte, ο Καλός Ιησούς του Βουνού, είναι μετά τη Fatima ο μεγαλύτερος καθολικός προσκυνηματικός χώρος στην Πορτογαλία με καταπληκτική θέα της Μπράγκας και η παλαιότερη εκκλησία στην Πορτογαλία αφιερωμένη στα πάθη του Χριστού με μια καταπληκτική μπαρόκ σκάλα ύψους 116 μέτρων που οδηγεί στο ναό. Εδώ υπάρχει και ένα υδατοκινούμενο τελεφερίκ, μοναδικό νομίζω, το οποίο χρονολογείται από το 1882. Η ανάβαση στο ναό από την σκάλα 600 σκαλοπατιών σε σχήμα ζιγκ – ζαγκ αφηγείται θρησκευτικές ιστορίες καθώς και από τις δυο πλευρές υπάρχουν εξαιρετικά αγάλματα.

Δεύτερη στάση μας κατά τη δεύτερη ημέρα η πόλη Γκιμαράες η οποία ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Πορτογαλίας. Είναι η γενέτειρα πόλη της Πορτογαλικής εθνικότητας και του πρώτου βασιλιά της Πορτογαλίας Αλφόνσου Α΄. Το παλάτι του Δούκα του Μπραγκάνζα, το υπέροχο μοναστήρι και η εκκλησία της Nossa Senbora da Oliveira του 14ου αιώνα, ο ναός γοτθικού ρυθμού Padrao do Salado και η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου βρίσκονται εδώ. Στο παλάτι του Δούκα της Μπραγκάνζα είδαμε καταπληκτικές ταπισερί και οροφές που προσομοίωναν σε αναποδογυρισμένες γαλέρες. Συμπτωματικά εδώ είδαμε και μια καταπληκτική έκθεση κατασκευών του Λεονάρντο Ντα Βίτσι.

Τρίτη μέρα του ταξιδιού και πρώτος σταθμός το Αβέιρο που είναι γνωστό στην Πορτογαλία για τα παραδοσιακά γλυκά από αυγά «ovos moles» και «trouxas de ovos». Δοκιμάσαμε τα «ovos moles» (μαλακά αυγά) φτιαγμένα από κρόκους αυγών και ζάχαρη σε σχήμα αχιβάδας. Το Αβέιρο καλείται «Πορτογαλική Βενετία» λόγω των καναλιών και των βαρκών του, που υπενθυμίζουν την Ιταλική πόλη της Βενετίας. Μιας και η μέρα ήταν εξαιρετικά ηλιόλουστη κάναμε μια βαρκάδα με τις παράξενες βάρκες τύπου γόνδολας, τις λεγόμενες Μολισέιρος. Φεύγοντας από το Αβέιρο περάσαμε από το Costa Nova, ένα ψαροχώρι με χαρακτηριστικά βαμμένα πολύχρωμα ριγέ σπιτάκια. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας περάσαμε από τον Εθνικό Δρυμό του Μπουσάκο όπου βρίσκεται και το ομώνυμο ανάκτορο, παλιό μοναστήρι Καρμελιτών μοναχών με εντυπωσιακούς κήπους και ιστορικά κειμήλια. Φθάνοντας στην Κοΐμπρα επισκεφθήκαμε ένα από τα πιο παλιά Πανεπιστήμια της Ευρώπης και ξεναγηθήκαμε στην υπέροχη σε στυλ μπαρόκ βιβλιοθήκη του. Η Κοΐμπρα είναι η πιο παλιά Πανεπιστημιούπολη της Πορτογαλίας (1290) και συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό ξένων σπουδαστών γεγονός που της προσθέτει μια διεθνή γεύση εκτός από την εκπληκτική φυσική ομορφιά της. Ήταν η πρωτεύουσα της Πορτογαλίας από το 1139 μέχρι περίπου το 1260 μ.Χ. Εδώ στην Κοΐμπρα επισκεφθήκαμε και την εκκλησία της Σάντα Κλάρα όπου βρίσκεται ο τάφος της βασίλισσας Ιζαμπέλ.

Εντυπωσιακές εικόνες

Τέταρτη μέρα και πρώτη στάση το χωριό Φατίμα που φημίζεται για τις περισσότερες εμφανίσεις της Παναγίας (ξεκινώντας το 1917). Λέγεται ότι την πρώτη φορά παρουσιάστηκε σε τρία μικρά παιδιά 7, 8, και 10 χρόνων που φύλαγαν τα πρόβατα των οικογενειών τους. Άρωμα Ελλάδας έχει το ιερό προσκύνημα της Φατίμα: Ο Αλέξανδρος Τομπάζης και η αρχιτεκτονική του ομάδα υπογράφουν το νέο ναό της Αγίας Τριάδας, μια εντυπωσιακή σε όγκο και εμφάνιση εκκλησία με εμβαδόν 33.000 τετραγωνικά μέτρα που χωρά καθισμένους 9.000 πιστούς. Η Φατίμα για τους καθολικούς είναι ένας βαθιά προσκυνηματικός τόπος, κάτι σαν τη δική μας Τήνο. Οι δύο τεράστιες χάλκινες πόρτες της κύριας εισόδου του ναού με φύλλα βάρους τριών τόνων και πανέμορφες μαύρες χαρακιές αφήνουν μεταξύ τους μια κατακόρυφη σχισμή δύο μόλις εκατοστών ικανή όμως να «δείξει» στον επισκέπτη το εσωτερικό του ναού και τον εσταυρωμένο που είναι ακριβώς απέναντι.

Δεύτερη στάση κατά την τέταρτη μέρα η πόλη Τόμαρ, στενά συνδεδεμένη με τη μοναχική τάξη των Ναϊτών. Ο Dom Gualdim Pais, ο πρώτος Μέγας Διδάσκαλος της τάξης αυτής, ίδρυσε το κάστρο και το υπέροχο μοναστήρι του Χριστού μέσα σε αυτό. Το πιο αξιοπερίεργο στο μοναστήρι είναι το περίφημο παράθυρο της δυτικής όψης της εκκλησίας. Εδώ βλέπουμε τα μοτίβα του στυλ Manuelino: τα σύμβολα του τάγματος του Χριστού και του Εμμανουηλ Α’ και περίτεχνα σχοινιά, κοράλλια και φυτικά μοτίβα.

Τελευταία στάση της διαδρομής μας κατά την τέταρτη μέρα ήταν το Πάρκο των Εθνών που δημιουργήθηκε για την EXPO της Λισαβόνας το 1998. Πρόκειται για ένα φουτουριστικό δημιούργημα το οποίο σηματοδοτείται από την καλωδιωτή γέφυρα Βάσκο ντα Γκάμα, μία από τις μεγαλύτερες γέφυρες της Ευρώπης και ένατη σε μήκος στον κόσμου, με πλάτος 30 μέτρων και μήκος 17 χιλιομέτρων. Στον χώρο υπάρχει ένα ενυδρείο, το καζίνο και το τεράστιο εμπορικό κέντρο «Βάσκο ντα Γκάμα» με τη γυάλινη οροφή του.

Ξεκινήσαμε την πέμπτη ημέρα του ταξιδιού μας έχοντας πλέον σαν βάση μας την πρωτεύουσα Λισαβόνα με πρώτη στάση την ιστορική περιοχή της Μπελέμ απ’ όπου πολλοί θαλασσοπόροι εξερευνητές ξεκίνησαν τα ταξίδια τους. Ο πύργος της Μπελέμ χτίστηκε το 1515 ως φρούριο στην είσοδο του λιμανιού της πόλης και έχει αρκετά Μαροκινά στοιχεία. Εδώ είναι ο Ναός των Ιερονυμητών και το μνημείο των ανακαλύψεων όπου φιγουράρουν τριάντα τρία μαρμάρινα αγάλματα Πορτογάλων εξερευνητών, χαρτογράφων, καλλιτεχνών, επιστημόνων και ιεραποστόλων που συνδέονται με την εποχή των ανακαλύψεων, και του Ερρίκου του θαλασσοπόρου ο οποίος στέκει στην πλώρη του μνημείου σε σχήμα καραβέλας. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το μουσείο με τις άμαξες των βασιλιάδων και του κλήρου, απλές ή εντυπωσιακές, εκατοντάδες άμαξες σε ένα αξιόλογο μουσείο.

Σφραγίδα πολιτισμού

Έκτη μέρα της εκδρομής μας και πρώτος μας σταθμός το παραθαλάσσιο θέρετρο του Εστορίλ γνωστό επίσης και για το διάσημο καζίνο του, το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Εδώ γυρίστηκε και η πρώτη ταινία του James Bond. Λόγω της μικρής απόστασής του από τη Λισαβόνα, του ήπιου κλίματος και της φήμης του ως καταφύγιο αριστοκρατών, το Εστορίλ ή «Ριβιέρα της Πορτογαλίας» προσελκύει επισκέπτες όλο το χρόνο. Μεταξύ Κασκάις και Σίντρα βρίσκεται το ακρωτήρι Cabo de Roca το δυτικότερο σημείο της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Πορτογαλίας στον Ατλαντικό Ωκεανό. Εδώ υπάρχει γραφείο του πορτογαλικού τουρισμού που με το αζημίωτο πιστοποιεί με σφραγίδα και βουλοκέρι ότι πάτησες στο δυτικότερο σημείο της Ευρώπης. Περπατήσαμε πολύ περισσότερο στο Κασκάις ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο ψαροχώρι που ζει από τον τουρισμό. Την ημέρα αυτή υπήρχε τρίαθλο (κολύμπι, ποδηλασία, βάδην) το οποίο και παρακολουθήσαμε εν μέρει.

Και μετά η πανέμορφη Σίντρα, ο επίγειος παράδεισος σύμφωνα με τον λόρδο Βύρωνα. Πρόκειται για ένα γραφικό χωριό σε μικρή απόσταση από τη Λισαβόνα πνιγμένο στο πράσινο που παλιότερα αποτελούσε τον καλοκαιρινό προορισμό των βασιλιάδων. Στην πόλη επισκεφθήκαμε το παλάτι National με τις δυο ξεχωριστές κωνικές καμινάδες του ενώ ψηλά στο βουνό επισκεφθήκαμε και θαυμάσαμε το πολύχρωμο παλάτι da Pena. Με την επιστροφή μας στη Λισαβόνα περπατήσαμε στην πόλη, στην πλατεία Εμπορίου, στην κεντρική λεωφόρο da libertate πλάτους 90 μέτρων με 10 λωρίδες η οποία σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της Λισαβόνας από σεισμό 9 ρίχτερ και το τσουνάμι που ακολούθησε το 1755. Ανεβήκαμε με τον ανελκυστήρα γοτθικής αρχιτεκτονικής da justa που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης. Επισκεφτήκαμε το πολύ αξιόλογο μουσείο Gulbenkian με έργα και αντικείμενα αμύθητης αξίας από διάφορες χρονολογικές περιόδους: Περσικά χαλιά, κινέζικα βάζα, αρχαία Ελληνικά και άλλα νομίσματα, έπιπλα από τη Γαλλία. Καταπληκτικός και ο τεράστιος περιβάλλων χώρος του Μουσείου με ωραίο κήπο. Επίσης κάναμε περίπατο στην άνω πόλη και την Αλφάμα, τη μόνη περιοχή που σώθηκε από τον σεισμό γιατί είναι χτισμένη πάνω σε βράχους. Στην Αλφάμα ανεβήκαμε με το παραδοσιακό τραμ Νο 28. Είναι η παλιά συνοικία της Λισαβόνας με στενά δρομάκια κάτι σαν τα δικά μας κυκλαδονήσια.

Το βράδυ απολαύσαμε ζωντανά γνήσια τραγούδια fado. Fado θα πει «μοίρα» και είναι μια κατάσταση της ψυχής, ένας τρόπος να διηγείσαι μια ιστορία, ένας λυγμός σε μορφή τραγουδιού. Γεννήθηκε στις ταβέρνες και στα χαμαιτυπεία της Λισαβόνας στη δεκαετία του 1820 όταν η Πορτογαλία απώλεσε οριστικά τη Βραζιλία και η τελευταία σπίθα της αυτοκρατορίας είχε πια σβήσει. Με τον καιρό έγινε αξιοσέβαστο έντεχνο είδος χωρίς να αλλάξει η αυστηρή του φόρμα, ούτε η θεματολογία του: ο πόνος του έρωτα, ο σπαραγμός του αποχαιρετισμού, η σκληρότητα της μοίρας και η απαρηγόρητη νοσταλγία. Γι’ αυτό και τα τραγούδια αυτά τραγουδιούνται σε απόλυτη ησυχία και με μικρό κοινό.

Έβδομη μέρα και πρώτος σταθμός το πολύ όμορφο μεσαιωνικό χωριό Όμπιντος. Το κάστρο της πόλης είναι χτισμένο στην κορυφή ενός κατάφυτου λόφου και λειτουργεί πλέον ως ξενοδοχείο πολυτελείας. Εδώ γεννήθηκε ο έρωτας του Πέδρο και της Ινές, του γιου του βασιλιά και μιας αυλικής. Μετά το θάνατό του θάφτηκε δίπλα στην αγαπημένη του Ινές στο Αβαείο της Σάντα Μαρία στην Αλκομπάσα με τη χαρακτηριστική επιτάφια επιγραφή «Μέχρι το τέλος του κόσμου».

Επόμενος σταθμός μας το γραφικό ψαροχώρι Ναζαρέ όπου πολλοί κάτοικοί του συνεχίζουν να φορούν παραδοσιακές φορεσιές, για τουριστικούς κυρίως λόγους. Εδώ φάγαμε εξαιρετικά σε ένα πολύ όμορφα διακοσμημένο εστιατόριο, τι άλλο, ψάρια και θαλασσινά. Τελευταίος προορισμός μας το χωριό Μπατάλια όπου επισκεφθήκαμε το μοναστήρι Σάντα Μαρία ντα Βιτόρια (Αγία Μαρία της Νίκης) ένα από τα μεγαλύτερα γοτθικού στυλ μοναστήρια της Ευρώπης.

Η επόμενη μέρα ήταν και η μέρα της επιστροφής στην Αθήνα και τον Βόλο. Δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Δέος για το μεγαλείο της Τέχνης, για την τόλμη των θαλασσοπόρων, για την ομορφιά που ευτυχήσαμε να γευτούμε, για τη βαθιά θρησκευτικότητα που είναι διάχυτη παντού; Ένα είναι σίγουρο: Θέλω να ξαναπάω και τότε θα ξαναδώ τα ίδια πράγματα με άλλα μάτια και θα ταιριάξω όλες τις εικόνες που είναι διάχυτες τώρα στο μυαλό μου. Ελπίζω η Περιηγητική Λέσχη Βόλου να οργανώσει και άλλες παρόμοιες εκδρομές στο μέλλον.

Λέλα Χατζηβασίλογλου

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου