ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Στον πολιτισμό της… Καντίνας!

στον-πολιτισμό-της-καντίνας-357255

Και από δω ένα θερμό αντίο στην Αρλέτα. Στο κορίτσι με την αισθαντική φωνή, που κάποτε μου μίλησε για τα μελωδικά του όνειρα

Του Γιάννη Μαντίδη

Ήταν το καλύτερο σ’ ολόκληρο το Πήλιο. Το πανηγύρι του Σωτήρος, ναι. Και όπως γράφω στη «Σοφίκα» μου, «η 6η Αυγούστου στα Κάτω Λεχώνια είχε ξεπεράσει σε φήμη ακόμη και την 4η Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά! Οι Λεχωνίτες, και όχι μόνο, το περίμεναν κι έκλειναν από νωρίς τραπέζι. Τα κορίτσια ράβανε το φουστάνι το καλό κι οι νεαροί το θερινό κοστούμι. Στην κυκλική πίστα της δροσερής αυλής του Ιάσων θ’ αγκάλιαζαν το φανερό ή και κρυφό αντικείμενο του πόθου τους, με τα βιολιά του Μαυραντώνη και Τσαχτίρη, την κιθάρα του Μάστορη και το πιάνο του Τσουκάτου να φτιάχνουν μιαν αξέχαστη μουσικοχορευτική βραδιά…».

Έτσι ήταν τότε. Αρχές δεκαετίας του ’50. Είχαν τελειώσει οι μαύρες νύχτες του Εμφύλιου κι ο κόσμος δίψαγε να χορέψει, να χαρεί, να συμφιλιωθεί. Μόνο μια φορά, θυμάμαι, το πανηγύρι χάλασε. Κάποιος ανάμεσά μας πυροβόλησε για τα μάτια μιας γυναίκας κι ο κόσμος τρόμαξε κι άδειασε την πλατεία. Κι όμως δε χάλασε τελείως η βραδιά. Ο γείτονάς μου, ο Παμεινώντας ο Αδάμος, πήρε τους μουσικούς, τους έφερε στην αυλή του, άνοιξε το βαρέλι με το μπρούσκο του και συνεχίστηκε ο χορός με φίλους, με γείτονες και με φως το Αυγουστιάτικο φεγγάρι…

Τα χρόνια πέρασαν, συνεχίστηκαν οι χοροί με νέες φιγούρες και ρυθμούς, ώσπου ο Εγκέλαδος, λες και μας ζήλεψε, γκρέμισε τη χαρά μας. Η πίστα άλλαξε ατμόσφαιρα, οι χορευτές ήταν σεισμόπληκτοι και προχειροντυμένοι, όπως και οι «Μάου – Μάου», όπως λέγαμε τους καμπίσιους προχειρο-εργατοτεχνίτες της ανοικοδόμησης, που χόρευαν φορώντας σορτς και σαγιονάρες…

Τα χρόνια ξαναπέρασαν, το πανηγύρι συνεχίστηκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όταν οι Κατωλεχωνίτισσες με τον Πολιτιστικό τους Σύλλογο, μετά τη βιβλιοθήκη, την τράπεζα αίματος και άλλες δραστηριότητες, αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους και το πανηγύρι του Σωτήρος. Ετοίμασαν εδέσματα με υλικά αγορασμένα από καταστήματα του χωριού, έντυσαν σερβιτόρους αγόρια και κορίτσια του Συλλόγου και με χαρά τους εξυπηρέτησαν άψογα τον κόσμο που γέμιζε την πλατεία.

Πέντε χρόνια βάσταξε το δημιουργικό μας πανηγύρι. Τον έκτο χρόνο «κάηκε»! Οι γυναίκες του Συλλόγου, φέτος του Σωτήρος απουσίασαν, έλειψαν ξαφνικά, όπως συνήθως λείπει ξαφνικά κάθε καλό που πάει να γίνει στο χωριό μας. Να ζούμε να τις θυμόμαστε…

Βεβαίως και φέτος το πανηγύρι έγινε. Και ως συνήθως «πέτυχε». Την εξυπηρέτηση του κόσμου έκανε μια…Καντίνα! «Καντίνα ο Γιώργος». Του χρόνου, του Σωτήρος, δεν ξέρω αν οι γυναίκες του Συλλόγου επανέλθουν ή αν θα δούμε μιαν άλλη Καντίνα να μας εξυπηρετεί. Π.χ. την «Καντίνα ο Μπάμπης», ή εν ανάγκη, την «Καντίνα της Κατίνας»…

Και μες στη σύγχυση, να σου και κάποιοι επιζώντες του εφιαλτικού Εμφύλιου που, ως συγχωρεμένοι αυτοί, κρίνουν ως ασυγχώρητους του άλλους! Ένας μάλλον από δαύτους, διαβάζοντας, μάλλον ξώπετσα, τη «Σοφίκα Τοπάλη», εξομολογήθηκε την κρίση του στον…παπά της Ενορίας (πιστεύω όχι… στο Ιερόν Βήμα), ο οποίος και μου το μετέφερε. Κι ευθύς θυμήθηκα τον Σεφέρη: «Φτάνει κάποτε μια μικρή αρετή για να συγχωρέσουμε πολλές κακίες»! Μια μικρή, για να μην πω μικρούλα αρετή, φτάνει και περισσεύει…

Και από δω ένα θερμό αντίο στην Αρλέτα. Στο κορίτσι με την αισθαντική φωνή, που κάποτε μου μίλησε για τα μελωδικά του όνειρα. Ήταν τότε (δεκαετία του ’60), όταν όλες οι φωνές του «Νέου Κύματος», η μια μετά την άλλη, ακούγονταν σε κείνη την ανεπανάληπτη μπουάτ «Μεταξύ μας» του Γιώργου Δίντση, εκεί στην παραλία μας. «Μια φορά θυμάμαι…» και περισσότερες νοσταλγώ…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου