Εχουμε λύσει όλα τα προβλήματα, γιατί να μη λύσουμε κι αυτό με τους σημαιοφόρους; Απ’ ότι θυμάμαι, στο Γυμνάσιο δεν τους πηγαίναμε με τίποτα τους καλομαθητάδες, αυτούς με τ’ άσπρα γάντια και το λουρί στη μέση τους για να στηρίζεται η σημαία
Του Γιάννη Μαντίδη
Οταν ήμουν μαθητής, σε πρόχειρο Δημοτικό Σχολείο Κατοχής, πότε στο νάρθηκα της Εκκλησίας μας και πότε σε φρουταποθήκες, δεν κάναμε… παρέλαση ούτε είχαμε σημαία. Αργότερα, στο Γυμνάσιο, είδαμε ότι γίνονται παρελάσεις σχολικές και ότι κάποιοι προπορεύονται και γίνονται σημαιοφόροι. Ήτανε, λέει, οι καλύτεροι μαθητές. Κατόπιν αυτού δεν είχαμε καμιά ελπίδα οι υπόλοιποι να γίνουμε σημαιοφόροι, αν και προσωπικά παιδιόθεν απέφευγα τις κάθε είδους διακρίσεις. Κι ακόμη απορώ πώς στο καλό δέχτηκα να … προπορευθώ κραδαίνοντας σημαία σε παρέλαση … αγροτών (6η Αυγούστου 1953) στην παραλία του Βόλου…
Ναι, όπως ξαναθυμάμαι ενέδωσα, κατόπιν ισχυρών πιέσεων, όχι γιατί ήμουνα ο καλύτερος αγρότης, αλλά γιατί τότε η μάνα μου, εκεί στις παλιές μας ροδακινιές, είχε τα καλύτερα ροδάκινα στην περιοχή των Λεχωνίων. Τα λιμπίστηκε και τα γεύτηκε ακόμη και η Σοφίκα Τοπάλη! Το γεγονός το γράφω στο βιβλίο μου που έχει τίτλο τ’ όνομά της. Κι ήμουν πανευτυχής σε κείνη την αγροτική παρέλαση, όχι μόνο γιατί κρατούσα την αγροτική σημαία μας, αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο: Είχα ως παραστάτιδες και δυο πανέμορφες αγρότισσες και λυγερές κοπέλες! Δεν τις ξαναείδα από τότε, δυστυχώς. Έμεινα μόνο με τις φωτογραφίες τους. Τις έχω στο βιβλίο μου «Γιαννάκο, το σταυρό σου!» Αλήθεια, τι να γίνονται οι παραστάτιδες εκείνες ομορφιές … Ας αφήσω όμως τις θύμησες κι ας έλθουμε στο τώρα.
Εχουμε λύσει όλα τα προβλήματα, γιατί να μη λύσουμε κι αυτό με τους σημαιοφόρους; Απ’ ότι θυμάμαι, στο Γυμνάσιο δεν τους πηγαίναμε με τίποτα τους καλομαθητάδες, αυτούς με τ’ άσπρα γάντια και το λουρί στη μέση τους για να στηρίζεται η σημαία. Σε δύσκολες εποχές, όπως εκείνες του Εμφύλιου, κάποιοι απ’ αυτούς ήταν «καλύτεροι» γιατί είχαν την ευχέρεια να κάνουν ιδιαίτερα με επώνυμους καθηγητές και με γαλλίδα γκουβερνάντα, κάτι που εμείς, οι «άλλοι», δεν βλέπαμε ούτε στα πιο απόμακρα όνειρά μας…
Θέλω ακόμη να πω ότι η σημαία μας στη σκέψη μας φαντάζει περισσότερο σαν φλάμπουρο πολεμικό κι όχι σαν σύμβολο παρελάσιμο. Κι όταν με το καλό ή τ’ άσχημο οι ήρωες θυσιάζονται για πάρτη της, να τους σκεπάζουν με τη γαλανόλευκη. Πιστεύω να το νιώθουν…
Να θυμηθούμε και κάποιες εικόνες απαράδεκτες, βλέποντας κάποιους να … καίνε το εθνικό μας σύμβολο, για ιδέες και πολιτικές που δεν έχουν καμιά σχέση με τη σημαία. Και σα να μην έφτανε αυτό, να και η εποχή που θα τη ρίχνουμε στον κλήρο! Πριν έλθουμε όμως ως εκεί, ας δούμε τι άλλο μπορεί να γίνει.
Μια συζητήσιμη πρόταση (της συναδέλφου Σταυρούλας Ματζώρου) διάβασα προχθές στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Στις παρελάσεις των σχολείων όλα τα παιδιά να κρατούν σημαιούλες, να τις κουνάνε δώθε κείθε και να είναι περήφανα και ίσα κάτω από το έμβλημα». Καλή ιδέα και εφαρμόσιμη.
Εχω και μια δική μου ιδέα, τολμώ να την προτείνω: Σημαιοφόροι να προτείνονται οι αθλητές του κάθε σχολείου. Μιλάω για τους αθλούμενους μαθητές, εκείνους που πρωτεύουν στους αγώνες και μας δίνουν περισσότερη συγκίνηση και χαρά απ’ ό,τι οι διαβασμένοι μαθητάδες. Είναι παιδιά που ιδρώνουν και αγωνίζονται για ένα δάφνινο στεφάνι, παράλληλα με το διάβασμα για ένα καλό βαθμό. Κι εδώ θα θυμηθώ αξέχαστους συμμαθητές μου που πρώτευαν και σαν άξιοι αθλητές, όπως ο Κώστας Πατρίκος στο τρέξιμο, ο Φίλιππος Παπαγεωργίου στα άλματα, ο Θέμης Μουστακλής στο ποδόσφαιρο (γιατί όχι;) που έφθασε να παίζει και στην Εθνική!
Αυτά με τη σημαία μας και τους σημαιοφόρους. Υπάρχουν λύσεις για να τιμάμε το εθνικό μας σύμβολο. Αν και η καλύτερη τιμή για την πολυσυζητημένη γαλανόλευκη θα ‘ναι να πορευόμαστε στον ίσκιο της ωσάν χρηστοί και έντιμοι Έλληνες πολίτες περισσότερο, παρά σαν κληρωτοί σημαιοφόροι…
