Του Ιωάννη Γκλάβατου
– Στο πνεύμα του ηλίου, σε αυτή την γυναίκα, είπε ο Άρης.
Την μοναδική γνήσια νεράιδα στον κόσμο αυτό.
Είναι η ανάσα μου…
Και χωρίς ανάσα, ζωή δεν υπάρχει …
Τον συνάρπαζε ακόμη και ο τρόπος που έδενε τα κορδόνια της. Ο τρόπος που τον κοιτούσε, που του μιλούσε… η χροιά, ο τόνος, ο ήχος της φωνής της. Τον χάιδευαν, τον ταξίδευαν, τον μάγευαν, τον πήγαιναν, τον έτρεχαν, σε αυτό που λέγεται ευζείν…
Η νεράιδα αυτή, με ένα τρόπο που αυτός δεν μπορούσε να καταλάβει(και δεν τον ένοιαζε το πώς), του εμφυσούσε μέσα στην ψυχή του, στην καρδιά του, στο «είναι» του, στο υπάρχειν και στον τρόπο σκέψης του, αυτή την αεικίνητη ευτυχία, την χαρά, την ευδαιμονία, το κέφι, το σφρίγος… όλα αυτά τα σπάνια που διαβάζουμε μόνο στα βιβλία. Ναι, αυτά που είναι δύσκολο(αδύνατον), να διανοηθείς ότι μπορούν να υπάρξουν, να υλοποιηθούν, αυτά που σε κάνουν να βλέπεις την ζωή πολύ όμορφη και άξια να την ζεις. Άξια να την ζεις, διότι υπάρχει ένας ευγενής σκοπός, που δίνει νόημα στην ύπαρξή σου: Να την αγαπάς …
Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς την αυτή; Δεν θα υπήρχε… Δεν θα υπήρχε πραγματική ζωή. Μόνο χαμοζωή… έρπουσα ζωή. Γιατί άλλο είναι να ΖΕΙΣ και άλλο να επιζείς…
Αχ γυναίκα μου…
Αγαπούσε σε αυτή κάθε χιλιοστό του σώματός της, λάτρευε κάθε έκφανση της ψυχής της. Ήλιοι ανέτειλαν κάθε λεπτό από τα μάτια της. Ήλιοι που αν προσπαθούσε κάποιος να τους περιγράψει με λέξεις, θα είχε ολική αποτυχία. Γιατί δεν υπάρχουν λέξεις να τους περιγράψουν. Δεν. Η φωνής της κατάκαιγε την καρδιά του, η ματιά της(αυτή η πνοή που διαχεόταν από το βλέμμα της), τον αιχμαλώτιζαν… γλυκά, ερεθιστικά, αιθέρια και όμορφα. Μια γλυκιά αιχμαλωσία. Μα τόσο γλυκιά…
Τόσο απαραίτητη, σαν ανάσα σε αυτόν που πνίγεται και τον επαναφέρει στην ζωή, μια ζωή καλύτερη από πριν. Κολυμπούσε στο πραγματικό όνειρο. Αν υπάρχει πραγματική αγάπη αν είναι εφικτό να υπάρξει Θείος Έρωτας, αν… ε τότε ένα το όνομα και των δύο … είναι το όνομα εκείνης… Μόνο εκείνης…
– Ο Άρης έβαλε ακόμη ένα ποτό, ενώ ο Λουκάς (που αυτές τις σκέψεις τις είχε ακούσει από τον φίλο του τον Άρη σε προγενέστερο χρόνο), παρέμενε βουβός και λυπημένος γιατί κατάλαβε… Κατάλαβε και ήξερε αυτά που ο Λουκάς δεν ήξερε…
Το αποφάσισε… θα του μιλούσε…
Πρώτη έντυπη παρουσίαση, εφημερίδα «Ταχυδρόμος».
