Του Γιάννη Μαντίδη
Το είπε κι ο Βασίλης Βασιλικός, με το τσιμπούκι του και το καπέλο: «Ζούμε έκρηξη πολιτισμού μέσα στην κρίση». Και μες στον καύσωνα, προσθέτω. Και επιζούμε. Πολιτιστικά τουλάχιστον…
Πολιτιστικές ανάσες ονόμασα αυτές τις συναντήσεις. Απ’ την αρχή τους. Μιλάω για τις λογοτεχνικές βραδιές, μετά μουσικής και ποίησης, στο κτήμα του Θωμά Κοροβίνη, εκεί, κάτω απ’ τα δέντρα, κοντά στα Πλατανίδια. Με τον κόσμο κάθε φορά να πληθαίνει, μαζί και τα καθίσματα και τα αυτοσχέδια παγκάκια. Κάποτε όμως το κτήμα θα πρέπει να διευρυνθεί, Θωμά. Το βλέπεις, δε χρειάζεται να στο πουν.
Για 9η συνεχή χρονιά σπεύσαμε ν’ απολαύσουμε τα πολιτιστικά δρώμενα στο κτήμα. Και μάλιστα με ενδιαφέρον πρόσθετο μιας και φέτος την εκδήλωση υποστήριζε η Περιφέρεια Θεσσαλίας. Εκεί θα βρω και τη φίλη μου, την Dorothy, λέω, αλλ’ αργοπόρησα, κάθισα κάπου παράμερα και δεν διέκρινα τους επισήμους, συγγνώμην. Αντίθετα, είδα τους φίλους του Μουσείου Ελιάς που συνεργάζονται στην διοργάνωση της βραδιάς του Κοροβίνη. Το πηλιορείτικο ρακί ήρθε κι έδεσε με τα τραγούδια του Θωμά. Στην υγειά μας…
Οι «Διαφορετικοί» ήταν ο τίτλος και το θέμα της φετινής εκδήλωσης, όπως διαβάσαμε στο διαφημιστικό βιβλιαράκι. Και πριν προλάβουμε να εγκύψουμε στο θέμα, να ‘σου η Νένα η Μεντή να ερμηνεύει απόσπασμα απ’ τον «Κατάδεσμο», τη νουβέλα του Θωμά. Κι έπαθαν σοκ όσοι δεν ήταν προετοιμασμένοι. Όπως και η γνωστή μου διπλανή, που μου το εξομολογήθηκε εμπιστευτικά στ’ αυτί μου: «Μ’ αυτά που απόψε άκουσα πώς αύριο θα κοινωνήσω;» Την καθησυχάζω όσο γίνεται. Άλλωστε το λέει κι ο Αίσωπος στον υπότιτλο του τίτλου: «Παν το ανόμοιον ακοινώνητον»!
Κι όσο πέρναγε η βραδιά, τόσο ερχόμασταν πιο κοντά οι «διαφορετικοί» με τους «νορμάλ», οι «αδιάφοροι» με τους «προβληματισμένους», ώσπου κάποια στιγμή μας έφεραν στα συγκαλά μας οι άντρες της Τροχαίας: Ήρθαν και μοίρασαν κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα! Η Περιφέρεια Θεσσαλίας, αν επιμένει να υποστηρίζει την εκδήλωση, ας διαπλατύνει το δρόμο των Πλατανιδίων. Δε βλέπω καλύτερη υποστήριξη.
Τις ίδιες εκείνες ώρες της βραδιάς, κάποιοι άλλου είδους «διαφορετικοί», αλλοδαποί, σταλμένοι από ημεδαπούς συνεργαζόμενους, λήστευαν μοναχική συγχωριανή μας απειλώντας να τη σφάξουν. «Σφάξτε με να ησυχάσω, δεν έχω πάρει μισθό, ελάτε από Δευτέρα»! φέρεται να τους είπε η ίδια, που τη διακρίνει η ψυχραιμία και το χιούμορ. Τι άλλο να τους πει όταν κι αυτή και όλοι μας είμαστε υποψήφια θύματα σε πρώτη ευκαιρία; Οι αστυνομικοί προστατεύουν τους πολιτικούς, δεν περισσεύουν για τους πολίτες, που μένουν απροστάτευτοι και χωρίς άδεια οπλοφορίας! Πώς ν’ αμυνθούνε; Με τη «γκλίτσα»;
Ακούσαμε ότι υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί και στα Σώματα Ασφαλείας! Όπως πάμε δεν ξέρω ποιοι τελικά στον κόσμο μας θα υπερισχύσουν. Οι διαφορετικοί; οι διφορούμενοι; οι άλλοι; Πάντως ας έχουμε το νου μας, να συζητάμε τα προβλήματα, να βρίσκουμε τις λύσεις. Κι όσο θυμάμαι ένα σχετικό συμβάν (το περιέγραψα στο βιβλίο μου «Από πού πάνε στον Πολιτισμό;»), έχω ακόμα τύψεις.
Πήγαινα προς το Δημαρχείο όταν στο μισοσκόταδο συμπαθής άγνωστος ορθώθηκε μπροστά μου. «Πάμε;» μου λέει με εισαγωγικά. «Πού να πάμε;» ρωτάω αφελώς. «Όπου θέλεις!» μου απαντάει περιχαρής. «Πάμε στο Δημαρχείο», του λέω, «παρουσιάζουν ένα βιβλίο, θα ευχαριστηθείς». «Καλά, άσε», μου ψιθυρίζει ο άλλος. Και σκύβοντας το κεφάλι του απομακρύνθηκε απογοητευμένος φανερά. Λυπήθηκα γι’ αυτή την άκαρπη συνάντηση. Και ξαναπέρναγα από κει μήπως και ξαναβρώ τον διαφορετικό μου άγνωστο που απογοήτευσα άθελά μου, για να του συμπαρασταθώ και ό,τι ήθελε προκύψει, ήμαρτον Παναγία μου, ήτανε και Σαρακοστή…
