Η ψυχή… Κανένας μας δεν ξέρει που βρίσκεται αλλά ο καθένας ξέρει ότι πονάει… Άτιμο πράμα η ψυχή!!!
Την Μαρία Μανή την γνωρίσαμε πριν αρκετά χρόνια μέσα από την τέχνη της με τις Βενετσιάνικες μάσκες. Η ίδια είναι το μοναδικό άτομο στην Ελλάδα που έχει αυθεντικό βενετσιάνικο εργαστήρι και υπηρετεί πιστά την τέχνη που διδάχθηκε στην Γαληνότατη. Φτιάχνει κομψοτεχνήματα για απαιτητικούς λάτρεις του είδους αλλά και κοστούμια εποχής για διάφορα events.
Από τα χέρια της περνάνε διάφορα καπέλα borsalino που με αγάπη και ζήλο τους δίνει άλλη μορφή. Άλλοτε για γαμήλιες εκδηλώσεις άλλοτε για θεατρικές παραστάσεις.
Σαν ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα που είναι, η δημιουργία της συνεχίστηκε και στο χαρτί. Έγραψε με απλό και κατανοητό τρόπο τα ξεσπάσματα της ψυχής της. Η ίδια έντιμα θα δηλώσει : «Δεν επιδίωξα να κυκλοφορήσω βιβλία. Με παρακίνησαν οι φίλες, ότι άξιζε». Και μεις θα το διαπιστώσουμε ότι άξιζε αφού δεν πρόκειται για συνηθισμένη γραφή εμπορίου αλλά γραφή συναισθήματος. Όλοι πλέον οι αναγνώστες θα κάνουν το ίδιο σχόλιο για όποιο βιβλίο της και να διαβάσουν . Το συναίσθημα υπερβαίνει της περιγραφής. Το βιβλίο που φυσικά μας κίνησε την περιέργεια δεν ήταν άλλο από το «Τζάνεμ». Τζάνεμ στα τούρκικα σημαίνει «ψυχή μου» και φυσικά μόνο αυτή γνωρίζει καλά που μπορεί να μας ταξιδέψει. Η Μαρία Μανή επτανησιακής καταγωγής και με αρκετή όμορφη τρέλα και τόλμη , έκανε το όνειρο της πραγματικότητα. Αυτό το όνειρο που χρόνια την επισκέπτονταν και την καθοδηγούσε. Της φώναζε να πετάξει , να φύγει….
Τίμησε τον Ανώτερο Εαυτό της και τόλμησε να ακολουθήσει ένα όνειρο, που έγινε στόχος της κι ‘όνειρό της …..’ Πόσοι από μας τολμάμε να ξεβολευτούμε; Πόσοι από εμάς δίνουμε σημασία στα σημάδια ενός ονείρου; Πόσοι από εμάς ακούμε τις εσωτερικές μας φωνές για να ευθυγραμμιστούμε με την καρδιά μας όπως εκείνη απλόχερα το τόλμησε;
Δεν φοβήθηκε και σε μια στιγμή , βρέθηκε στην Καππαδοκία της Ανατολής.
Συν επαρμένη από τις ομορφιές του τόπου, από την αγάπη των κατοίκων , από την απλότητα της φύσης , από την φωνή της ηρεμίας, γύρισε πίσω αλλά η ψυχή της είχε μείνει εκεί…
Τόλμησε τότε και απομονώθηκε στα όμορφα Πριγκηπόνησα και έγραψε τον πόνο στο χαρτί. Γιατί ο πόνος είναι το φίλτρο για όλα… Και η «Ποίηση» απαιτεί «Μύστες». Τους τόπους που βρίσκονται οι άνθρωποι με τις ΨΥΧΕΣ αντάμα …και όποιος τους ψάχνει, τους βρίσκει. Μια όμορφη νότα το «Τζάνεμ» που θα ηχεί μέσα σε κάθε ευαίσθητο άνθρωπο που νιώθει την χορδή της Ψυχής του να αναζητεί τις αφές των αισθήσεων και των συναισθημάτων…
Ταξίδι στα βάθη της Ανατολής !!! Εκεί που θα βρεθεί για να ακούσει την φωνή του Τζελαλαντίν Ρουμί , να κάνει μαζί του μια περιστροφή , γιατί η ζωή μας όλη είναι μια περιστροφή που για άλλους κρατά πολύ και για άλλους λίγο, εκεί στα βάθη της Ανατολής θα νιώσει ότι ανήκει η δική της η ψυχή. Μαγεμένη θα ξανά επιστρέψει σε αυτόν τον μαγικό τόπο . Στον τόπο που οι πρόγονοι μας ζούσαν και ανέπνεαν , στο ξακουστό Προκόπι της Καππαδοκίας όπου από εκεί οι δικοί μας πρόσφυγες έφυγαν με την ανταλλαγή και έφτασαν στην Εύβοια, φέρνοντας μαζί τους και το Άγιο κορμί , τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο.
Τινάζοντας στον αέρα κάθε πολυτέλεια της ζωής της εδώ, που τώρα την χαρακτηρίζει περιττή μιας και η πολυτέλεια λέει, δεν φέρνει ποτέ την ευτυχία, παρά μόνο μπελάδες και δυστυχία , θα αποφασίσει να ζήσει πλέον μέσα σε ένα πέτρινο παλιό αρχοντικό , αποτελούμενο από σπηλιές . Υπόσκαφες σπηλιές μέσα στα βράχια που άλλοτε ήταν οινοποιεία, στάβλοι, αχυρώνες, δωμάτια, εκκλησίες, κελιά , υπόγειες πόλεις των Ελλήνων προσφύγων . Άντι για κρεβάτι καρυδιάς θα έχει κρεβάτι τύπου Φλινστον , αντί για σαλόνι με μαξιλάρες κάθεται κατάχαμα στα χαλιά που χρονολογούνται από το 1932, αντί για πάτωμα με γρανίτη , ξύλινο δάπεδο που σηκώνοντας το θα δεις τα πιθάρια κρασιού και εκεί που θα έπρεπε να στέκονται οι πολυέλαιοί, τώρα είναι ανύπαρκτοι μιας και η οροφή είναι από ψαμμόλιθο λαξευμένο. Η ίδια θα εξομολογηθεί: « Δεν είχα φανταστεί πως οι περιγραφές που κάποτε έκανα στο «Τζάνεμ» μου , τώρα θα ήταν η πραγματικότητα της ζωής μου. Το «Τζάνεμ» σημάδεψε την ζωή μου με πολύ περίεργο τρόπο. Πρώτα με βασάνιζε για βράδια ολόκληρα. Έπειτα με δοκίμασε . Στην συνέχεια με έκανε να τολμήσω. Να ακολουθήσω το μεταφυσικό όνειρο που έβλεπα. Αλλά στο τέλος ανταμείφθηκα!! Απελευθέρωση ψυχής θα το πω εγώ . Μετά την συγγραφή του, ένιωσα να βγαίνει από μέσα μου όλο το βάρος που κουβαλούσα χρόνια και δεν το ήξερα. Και μετά την απελευθέρωση της ψυχής μου, ήρθε η ανταμοιβή! Ήρθε όλο το συναίσθημα να με βρει και να μου προσφερθεί απλόχερα. Αυτό τελικά ήταν η ανταμοιβή μου : Το συναίσθημα! Η αγάπη! Όταν έφτασα στην Καππαδοκία για πρώτη φορά και ποτέ στην ζωή μου δεν θα το ξεχάσω, στεκόμουν έξω στο κρύο στην σκοτεινιά κοιτούσα τους βράχους τους λαξευμένους από μαλακό ψαμμόλιθο, ένα τοπίο που θυμίζει άλλον πλανήτη αμέτρητοι βράχοι, φαλλόσχημοι, κωδωνόσχημοι ή πυραμιδοειδείς που στέκουν επί αιώνες ακλόνητοι και έκλαιγα με λυγμούς χωρίς να ξέρω το γιατί. Ένα παράξενο έντονο συναίσθημα . Και εκεί, σ αυτή την κάθαρση της ψυχής είδα να περνά από μπροστά μου , όλη μου η ζωή, σαν ταινία.
Η Καππαδοκία, η γη των όμορφων αλόγων, σαν τουριστικός προορισμός είναι μαγικός. Σαν προορισμός κατοικίας είναι δύσκολος. Ο χειμώνας βαρύς και μακρύς. Οι άνεμοι εδώ πιάνουν τρελές ταχύτητες. Κατεβαίνουν από βουνά θεόρατα σαν το Ερκίς των 3.900 μ. και το Χασάν Νταγ.
Στις σπηλιές υπάρχουν μικρά ανοίγματα για να μην περνά το κρύο. Το χειμώνα φυσικά η εσωτερική θερμοκρασία είναι κάτι σαν χαμάμ αφού οι σπηλιές τον χειμώνα είναι πολύ ζεστές. Οι θερμοκρασίες έξω πέφτουν κάτω των 30 βαθμών και ακόμη και τα πόμολα της πόρτας με το γάντι δυσκολεύεσαι να τα ακουμπήσεις. Μπορεί να ακούγονται σκληρές οι συνθήκες αλλά αν αγαπάς την ηρεμία ή αν θες να ζήσεις σαν άνθρωπος , να ξυπνάς με το λάλημα του πετεινού, να αφουγκράζεσαι την ηρεμία της φύσης οποιαδήποτε εποχή και να διανύεις, να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα, το καλοκαίρι να κοιμάσαι έξω στα φαράγγια κάτω από τον έναστρο ουρανό , να βλέπεις καθημερινά τα πολύχρωμα μπαλόνια να ανεβαίνουν ψιλά, να έχεις την αγάπη των συνανθρώπων σου, τον σεβασμό από έναν λαό φτωχό αλλά γελαστό και φιλόξενο, αρκούν για να καταλάβεις ότι ζεις στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.»
Και τι σχέση θα μπορούσε να έχει η Δύση με την Ανατολή; Είναι αυτή η περιστροφή που κάνουμε στην ζωή μας. Που ποτέ οι ίδιοι δεν είχαμε φανταστεί. Η Ανατολή ήρθε να με αγκαλιάσει όσο πιο ζεστά μπορούσε και να φιλοξενήσει τα έργα μου, την τέχνη μου στο μουσείο Kapadokya Sanat ve Tarih Müzesi/Büyük Sinasos Konağı.
Στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης της Σινασσού φιλοξενούνται καλλιτέχνες από διάφορα μέρη της γης αλλά και μουσικά σύνολά. Στο εσωτερικό του μουσείου βρίσκονται χιλιάδες κούκλες φτιαγμένες από την Sibel Gobel αλλά και άλλες φερμένες ως δώρα. Για πρώτη φορά θα φιλοξενηθεί στον χώρο του η έκθεση μου, με έργα βενετσιάνικα. Μεγάλη τιμή για μένα η πρόσκληση από τους: Δήμαρχο Προκοπίου Fahri Yilmaz, τον Ιδιοκτήτη του Μουσείου, Serkan Paydak και την κυρία Δέσποινα Μπουγιουκμάνου υπεύθυνη για την διοργάνωση του Φεστιβάλ Καππαδοκία 2017.
Για επικοινωνία:
Facebook: Μαρία Μανή
Blogspot: miriammani.blogspot.gr
Email: [email protected]
ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ
Θα χαρακτηρίσω το Τζάνεμ «παραμύθι για μεγάλους».
Η Μαρία Μανή ως αλαφροΐσκιωτη με την καλή έννοια περιγράφει με μοναδικό τρόπο την βιωματική της εμπειρία στην Καππαδοκία. Προσπαθεί η ίδια να ξεδιψάσει με θαλασσινό νερό αλλά αυτό δεν γίνεται , διψά ακόμη πιο πολύ.
Λέξεις τονιζόμενες στο Άλφα , δείχνουν την άνοδο την αρχή…
Δικός της, ιδιαίτερος τρόπος γραφής.
Σαν υφάντρα η ίδια, υφαίνει τον λόγο της, με λεπτεπίλεπτες μεταξωτές κλωστές. Καθαρές και ζωντανές λέξεις που κάθε λέξη είναι και μια εικόνα από την αρχόντισσα της Ανατολής. Την Καππαδοκία.
Συμεών Κοιμίσογλου «Ιστορικός ερευνητής- Συγγραφέας».
