Το νέο εικαστικό αντάμωμα παράδοσης και σύγχρονης τέχνης
Του Κώστα Λιάπη
Γεγονός ιδιαίτερης καλλιτεχνικής βαρύτητας για την πόλη μας η εκθεσιακή παρουσίαση της νέας δουλειάς με τον ευρηματικό τίτλο «Σσσς …υφαίνω» της πολυτάλαντης και πολυώνυμης πηλιορείτισσας εικαστικού Ευρυδίκης Αρκουδογιάννη, που εγκαινιάστηκε την περασμένη Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου στο Μουσείο Πόλης (Φερών 17), συνδιοργανωμένη από το Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου και τη Διεύθυνση Αρχείων, Μουσείων και Βιβλιοθηκών του ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε που έχουμε να ξαναδούμε τα εικαστικά αριστουργήματα της Ευρυδίκιας τέχνης στον τόπο μας. Κι ωστόσο και στη η νέα δουλειά της, που επισφραγίζει έναν αδιάκοπο πυρετό μιας 40χρονης και καταξιωμένης στο πανελλήνιο εικαστικής πορείας στο χώρο της υφαντικής κατά κύριο λόγο δημιουργίας, ξανάδαμε, και μάλιστα ανανεωμένη, τη γνωστή φρεσκάδα της έμπνευσης και του δημιουργικού της οίστρου. Με νέες πρωτοποριακές εικαστικές προτάσεις και παρεμβάσεις, ακόμα πιο τολμηρές απ’ αυτές που παρουσίασε το 2003 στο αρχοντικό της στα Άνω Λεχώνια, ανταποκρινόμενη στην προσωπική της επιλογή να πορευτεί σε νέους διαλεκτικούς χώρους της τέχνης, σε νέες εικαστικές ιδέες και επινοήσεις, σε καινούργιες φόρμες δημιουργικής έκφρασης, όπου η παράδοση ανταμώνει τη σύγχρονη τέχνη. Η ίδια ομολογεί πως τούτο το ανανεωμένο έργο της «αποτελεί ένα παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο του ονείρου! Κλωστές, χρώματα, σκέψεις, αφορμές, συναντήσεις, συναισθήματα… και ένας αργαλειός… Εκεί. Περιμένει».
Με την ίδια, λοιπόν, ανανεωτική τακτική τα καταφέρνει περίφημα κι αυτή τη φορά και δένει μέσα από μια αρμονική εικαστική σύζευξη τα ολοζωής αγαπημένα της τοπικά μοτίβα της παράδοσης με αντίστοιχα της σύγχρονης τέχνης. Με την ίδια διαλεκτική προοπτική πειραματίζεται και χρησιμοποιεί ετερόκλιτα παραδοσιακά και σύγχρονα υλικά, όπως είναι οι κλωστές, τα μέταλλα, το ξύλo, το plexiglas και το Nέον, αλλά και η μεγάλη γκάμα χρωμάτων (κίτρινο, πράσινο, μπλε, τιρκουάζ, και φούξια).
Και φυσικά αφετηρία και πάλι όλης αυτής της έξοχης δημιουργικής δουλειάς, που περιλαμβάνει το προσφιλές Ευρυδίκιο εικαστικό τρίγωνο χειροποίητο ύφασμα, κατασκευές και ζωγραφική, είναι η υφαντική τέχνη. Η γνωστή παραδοσιακή από τα βάθη των αιώνων τέχνη, που στα χέρια της Ευρυδίκης λειτουργεί εδώ και 40 χρόνια σαν μια ιεροτελεστία, με κύρια χαρακτηριστικά το προσωπικό ύφος και μεράκι της άξιας δημιουργού, συνταιριασμένα με τα ανανεωτικά εκφραστικά της μέσα, που ανανέωσαν και την ίδια την πανάρχαια τούτη τέχνη.
Το εικαστικό αποτέλεσμα, όπως διαπιστώθηκε και θαυμάστηκε για μια ακόμα φορά από το προηγμένο φιλότεχνο κοινό της πόλης μας, δικαιώνει, θαρρώ, απόλυτα τις δύσκολες ανανεωτικές επιλογές της, πολύπειρης εικαστικού. Επιλογές που βέβαια σφραγίζονται με τη σοφή χρήση της χρυσής τομής, σε τρόπο ώστε όχι μόνο να μην ξαφνιάζουν δυσάρεστα, όχι μόνο να μην ενοχλούν τους φιλότεχνους, αλλά αντίθετα μέσα απ’ αυτό το διαλεκτικό εικαστικό παιχνίδι της δημιουργού να αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι τη συνέχεια και εξέλιξη της παραδοσιακής υφαντικής τέχνης. Μιας τέχνης άλλωστε, που μπορεί να «συνομιλεί» και με τις σύγχρονες πολιτισμικές τέχνες, χωρίς να χάνει η ίδια τα παραδοσιακά της αντιστύλια. Κι ο αργαλειός, ο μεγάλος, ο πιστός και αναντικατάστατος φίλος της Ευρυδίκης, αμετακίνητος «Εκεί» στο εργαστήρι της, συμφωνεί θαρρώ με τα εκάστοτε ανανεωτικά έργα της συντρόφου του, απ’ τα οποία ωστόσο δε λείπουν τα στοιχεία της παράδοσης. Έργα που, όπως σημειώνει και η δημιουργός τους, «φωνάζουν παραδοσιακή Ελλάδα, φωνάζουν Πήλιο», (φωνάζουν, προσθέτω, Σαντορίνη) «με σύγχρονο υπαινικτικό τρόπο»…
