Κυκλοφορούν οι «Σελίδες Ημερολογίου», το νέο βιβλίο του Θωμά Στραβέλη, το οποίο διατίθεται στο βιβλιοπωλείο «Ελληνικόν», στην οδό Ανθίμου Γαζή 121, στο Βόλο.
Σ’ αυτό το ημερολόγιο, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας τονίζει: «Οι άνθρωποι δεν μου προκαλούν ούτε το γέλιο, ούτε το κλάμα, αλλά μόνο το στοχασμό… Ο καθένας ας ζήσει, όπως του αρέσει. Ο καθένας ας ζήσει με την αναζήτηση του καλού. Εγώ, για τον εαυτό μου, δεν ζητώ, παρά μόνο πώς να ζήσω για τις δικές μου αλήθειες. Πάντως, αν ήμουν ζωγράφος, θα ‘κανα τη ζωή να μοιάζει με αγροτικό πίνακα, στον οποίο όλα τα πρόσωπα υπακούουν στο πνεύμα τού δάσους.
Τρέφω ένα βαθύ αίσθημα για τη φύση, και θα ’θελα οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν πίσω τους τις πόλεις, τις φιλοδοξίες, τις ζηλοτυπίες κι όλα τα κακά πάθη και να επιστρέψουν στο μαγικό κύκλο της φύσης, μετανιωμένοι και κυριευμένοι από την καλοσύνη. Όχι ταπεινωμένοι. Ο ταπεινωμένος ποτέ δεν γίνεται φίλος με τον ταπεινό. Θεωρώ τη φύση σαν έναν οργανισμό διαποτισμένο με αρμονία, η οποία επιτρέπει την ισοζύγιση των ηθικών και αισθητικών αξιών. Ο Θεός είναι το Κυρίαρχο Πνεύμα, ένας θαυμάσιος καλλιτέχνης, που ωθείται από μία παγκόσμια αγάπη για τους ανθρώπους και τα πράγματα. Στη φύση, γίνεται κι ο άνθρωπος καλλιτέχνης – ένα ελεύθερο ηθικό στοιχείο, ένας δεύτερος Προμηθέας, ένας δημιουργός, ένας ημίθεος, που δείχνει το υπέρτατο κάλλος κάθε πράξης και διακρίνει το ωραίο απ’ το άσχημο, το αξιαγάπητο απ’ το αποκρουστικό. Εσύ, που ξέρεις τι κρύβεται μέσα στη φύση και στις λέξεις, να μαρτυρήσεις μία μέρα. Να ομολογήσεις, επιτέλους, ότι ο τέλειος εγωιστής, καθώς κι ο τέλειος αλτρουιστής, είναι κι οι δύο τους άνθρωποι ατελείς. Η φύση, λοιπόν, ενώνεται με τις δυνάμεις τού καλού και κατευνάζει τις ταραγμένες ψυχές. Έτσι, τα παρ’ ολίγον αδελφοκτόνα χέρια, αφήνοντας κάτω τα μαχαίρια τους, βρίσκουν τρόπο να παρηγορηθούν και να δυναμώσουν με τη γαλήνη της φύσης και τη στοργή των κατοίκων τού χωριού, που δοκιμάζουν τη χαρά τής απλής και ήρεμης ζωής. Μαζί τους, οι κουρασμένοι άνθρωποι των πόλεων, θα μπορέσουν ν’ αναπτύξουν, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, τη λειτουργία των αισθήσεών τους, έναντι των εξωτερικών και παράλογων σύγχρονων τεχνολογικών απαιτήσεων. Γιατί κάθε υλική πρόοδος σπρώχνει το πνεύμα μπροστά, αλλ’ όχι ψηλά».
Και σε μία από τις σελίδες τού ημερολογίου του, ο Θωμάς Στραβέλης θα γράψει: «Θαυμάζω τους συγγραφείς εκείνους, που γράφουν για να μορφώσουν, κι ας είναι οι ίδιοι αυτοί, που αρχίζουν, έστω κι αργά στη ζωή τους, να μαθαίνουν να γράφουν. Με βάση τη δυάδα αρετή – πατριωτικότητα ενός μεγάλου Eλληνα, αποκαλύπτεται, στο μεγαλείο της, η γραφή τού στρατηγού Μακρυγιάννη, πολεμιστή, εμψυχωτή και παιδαγωγού τής ελευθερίας. Ενός ανθρώπου που, ενώ ουδέποτε μαθήτευσε σε σχολείο, κατόρθωσε να μάθει μόνος του ανάγνωση και γραφή. Στα απομνημονεύματά του, που τον έκαναν διάσημο στην περιοχή της λογοτεχνίας και του πνεύματος, γράφει: «Ήξερα ολίγον γράψιμον, ότι δεν είχα πάγει εις δάσκαλο, περικαλούσα τον ένα φίλον και τον άλλον και μ’ έμαθαν κάτι, περισσότερον εδώ εις Άργος, όπου κάθομαι άνεργος. Αφού λοιπόν καταγίνηκα ένα δυό μήνες να μάθω ετούτα τα γράμματα όπου βλέπετε, εφαντάστηκα να γράψω τον βίον μου». Κι έγραψε τον βίο του, αφήνοντάς μας άφωνους. Αυτός ο άνθρωπος σαν σάλευε, θα σηκωνόταν κι ο Θεός, αθώρητος, μαζί του. Σαν τη φωτιά, αρετή στη γη δεν είναι πιο μεγάλη! Μία τέτοια φωτιά ήταν ο Μακρυγιάννης. Και τον έκρινε η ιστορία, όπως κρίνει το χρυσάφι η φωτιά. Μία ζωή, μία φωτιά κι ένας αγώνας να μη σβήσει! Άλλωστε, ο λαός, το νερό και η φωτιά δύσκολα συγκρατιούνται…».
