ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Η μουσική «είναι μια πολύ μεγάλη και ατέλειωτη πατρίδα», σύμφωνα με την άποψη που διατυπώνει ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος επισημαίνει παράλληλα ότι «το τραγούδι κάποτε ήταν χέρι – χέρι με την κοινωνία και τους αγώνες της». Ο αγαπημένος συνθέτης μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ με αφορμή τη συναυλία που θα πραγματοποιήσει την ερχόμενη Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου στο θερινό δημοτικό θέατρο Βόλου, έχοντας στο πλευρό του μια άξια ομάδα συνεργατών. Ενα ταξίδι φτιαγμένο από τα πιο απλά υλικά, αλλά με δύναμη και καρδιά, είναι κατά τον ίδιο, η μουσική παράσταση που θα φιλοξενηθεί στο Βόλο, ενώ όπως ομολογεί είναι πολύ σημαντική η επικοινωνία με τον κόσμο, τους θεατές, κοιτάζοντάς τους έναν – έναν στα μάτια. Ο δημιουργός πολλών επιτυχημένων τραγουδιών, τονίζει ότι η εποχή που διανύουμε αποτελεί για πολύ καλή στιγμή για επαναπροσδιορισμό και αγώνισμα, ενώ δεν παραλείπει να χαρίσει σε όσους κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους, «καινούργια φτερά».
-Μορφή πολιτικής αντίστασης, με κοινωνική διάσταση, το τραγούδι σε εποχές δύσκολες όπως η συγκεκριμένη που διανύουμε;
«Μιλάμε για εποχές δύσκολες. Πάτησα τα 60 με εφηβική ομολογώ άνεση, και δε θυμάμαι ποτέ τις εύκολες. Τουλάχιστον για μένα, την οικογένειά μου και τους κοντινούς συνεργάτες. Το τραγούδι κάποτε ήταν χέρι – χέρι με την κοινωνία και τους αγώνες της.
Στα χρόνια της ψευδούς, επίπλαστης ευτυχίας, χάθηκε για λίγο αυτός ο ιστός, αλλά βλέπετε, οι κοινωνίες την ώρα που θέλουν να γιορτάσουν, επιστρέφουν δυναμικά στην ουσία της καταγωγής. Είναι πολύ καλή στιγμή για επαναπροσδιορισμό και αγώνισμα. Το τραγούδι είναι συντροφιά του ανθρώπου. Είναι άγια στιγμή. Είναι ρυθμός, είναι χορός είναι μυσταγωγία. Η ψυχή πάντα θ’ αναζητά τη μελωδία της».
-Ποιος είναι ο στόχος ενός δημιουργού, η επικοινωνία με το κοινό ή τα τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο;
«Χωρίς τραγούδια που περιπατάνε στα χρόνια, πως θα επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους. Συγγνώμη δε μ’ αρέσει η λέξη «κοινό». Πάντα βλέπω απέναντι ανθρώπινες ψυχές, μάτια, καρδιές, υπάρξεις. Προσπαθώ και τα καταφέρνω συνήθως, να τους κοιτάξω έναν – έναν, μια- μια. Αυτό το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Απαντούν».
-Η μουσική παράσταση που θα «φιλοξενηθεί» στο Βόλο την 1η Σεπτεμβρίου, και έχει τεράστια απήχηση, είναι μια αχτίδα αισιοδοξίας στις «γκρίζες» μέρες της οικονομικής ύφεσης;
«Είναι μια βόλτα, ένα ταξίδι φτιαγμένο από τα πιο απλά υλικά, αλλά με δύναμη και καρδιά. Εξαιρετικοί συνεργάτες. Τραγούδια που μας ένωσαν στα χρόνια. Ακούστηκαν πολλά, γράφτηκαν πολλά. Ξέρετε, αυτό που μετράει σε μια παράσταση είναι τα μάτια του κόσμου την ώρα που φεύγει. Εκεί κερδήθηκε η ιστορία νομίζω».
-Με ποια συναισθήματα και ποια εφόδια στις καλλιτεχνικές σας «αποσκευές» έρχεστε στο Βόλο;
«Οι συνεργάτες τώρα. Ενας σπάνιος φίλος και μαέστρος και συνάδελφος, ο Αρης Βλάχος στο πιάνο. Στο άλλο ο σύνθετης Κραουνάκης. Μπουζούκι και κιθάρα ένας θαυμάσιος νέος καλλιτέχνης, ο Βάιος Πράπας. Στο βιολοντσέλο ένα μεγάλο ταλέντο, ο Γιώργος Ταμιωλάκης. Πέντε σπάνιοι φίλοι, ντυμένοι με λευκά κοστούμια, άγγελοι και συνοδοιπόροι. Τραγουδούν, αυτοσχεδιάζουν, πειράζουν, ερμηνεύουν εξαιρετικά κείμενα από το παγκόσμιο θέατρο, κείμενα κομβικά για την καλλιτεχνική μου υπόσταση. Χρήστος Γεροντίδης, Γιώργος Στιβανάκης, Κώστας Μπουγιώτης, Σάκης Καραθανάσης και Χάρης Φλέουρας. Αυτοί είμαστε. Μ’ ένα πολύ σημαίνον σκηνικό του Γιάννη Μουρίκη. Και εξαιρετικά φώτα του Κώστα Μπλουγουρά».
-Ποια είναι η άποψή σας για την πόλη και τη γενικότερη πολιτιστική της διαδρομή;
«Είναι μια από τις ωραιότερες ελληνικές πόλεις. Με βαθιά κουλτούρα και πολιτισμό. Την έχω περπατήσει. Εχω πολύ καλούς φίλους. Εχω αναμνήσεις από τις βόλτες μου με τον αείμνηστο Νίκο Σκυλοδήμο, τις βόλτες μου με τη Δήμητρα Γαλάνη, την παρέα της θεατρικής λέσχης Βόλου».
-Τα τραγούδια σας έχουν εμφανείς επιρροές από ελληνογενή στοιχεία και λυρισμό, τα οποία αποδίδετε με ευρωπαϊκή διάθεση, αλλά και θεατρικές πινελιές, χωρίς να ακολουθείτε την πεπατημένη. Μέσα από τις δημιουργίες σας, εκφράζετε με νότες τις αντιρρήσεις σας, απέναντι στα κακώς κείμενα ή προετοιμάζετε, ενδεχομένως, το επόμενο βήμα σας προς την κατεύθυνση της όπερας;
«Είμαι σε συνεχή άσκηση. Η μουσική είναι μια πολύ μεγάλη και ατέλειωτη πατρίδα. Ναι κάτι έχω στο μυαλό μου, κάτι…που περιμένει να γεννηθεί εδώ και χρόνια. Καλά το λέτε».
-Αν σας ζητούσαν να γράψετε ένα τραγούδι για την περίοδο που διανύουμε, ποια μοτίβα θα χρησιμοποιούσατε και γιατί;
«Εγραψα αυτό το απλό τάγκο «Μοναδική μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια». Εγραψα το «κάτι ξυπόλητοι Ελληνες». Αν έγραφα τώρα ένα καινούργιο, θα έπαιρνα ένα κλαδί μελωδίας από κάποιο δημοτικό μας».
-Ως σκεπτόμενος άνθρωπος, θεωρείτε ότι έχουμε, άραγε, ελπίδες να ορθοποδήσουμε ως χώρα;
«Θέλω να λέω πως ναι. Θέλω να πιστεύω πως ναι. Είναι δουλειά όλων μας».
-Ποια από τις δημιουργίες σας, θα αφιερώνατε, σε όσους κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους;
«Τα καινούργια φτερά».
