Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Διαχρονικό παραμένει το έργο του Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος άφησε πλούσια παρακαταθήκη ως δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, στιχουργός, άνθρωπος του πνεύματος, με αμέτρητες επιτυχίες στο βιογραφικό του. Το διήμερο αφιέρωμα που πραγματοποιείται σήμερα και αύριο στις 7.30 μ.μ. στο θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ν. Ιωνίας, έχει ως επίκεντρο τη μεγάλη προσωπικότητα που άφησε εποχή και σφράγισε ανεξίτηλα τον ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο.
Το διαχρονικό έργο ζωής παραμένει ζωντανό μέσω της δραστηριότητας που αναπτύσσει η σύζυγός του Τίνα Σακελλάριου, η οποία μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την κοινή τους ζωή και τις προσωπικότητες που σημάδεψαν τη νεότερη Ελλάδα.
Η κ. Σακελλάριου, η οποία έχει τη διαχείριση του έργου του συζύγου της, χαρακτήρισε «ταξίδι στον παράδεισο» τη ζωή της κοντά στον Αλέκο Σακελλάριο, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «ήταν χαρισματικός άνθρωπος». Η πορεία ζωής που μοιράστηκε μαζί του, ξετυλίγεται καρέ – καρέ σε μια συνέντευξη καρδιάς, μέσα από την οποία ζωντανεύουν εικόνες και στιγμιότυπα μιας αξέχαστης εποχής.
-Ο Αλέκος Σακελλάριος συγκαταλέγεται στους μύθους του δημιουργικού χώρου. Πώς ήταν η ζωή σας κοντά του;
«Το έχω πει πολλές φορές, ότι η ζωή μου με τον Αλέκο ήταν μια βόλτα στον παράδεισο. Ημουνα πολύ τυχερή που γνώρισα αυτό τον άνθρωπο, τον αγάπησα, με αγάπησε, ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Ενας άνθρωπος ευφυής. Ισως πολύ πιο ευφυής απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε. Είχε απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Ηταν καλός άνθρωπος, με καλή διάθεση απέναντι στους ανθρώπους. Είχε προδοθεί πολλές φορές από τους ανθρώπους και είναι φυσικό. Οταν είσαι πολυπράγμων, όταν είσαι ένας άνθρωπος με ταλέντο, όταν είσαι και Ελληνας, δεν στο συγχωρούν πολύ εύκολα αυτό οι συνέλληνες. Ο νοών, νοείτω. Ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν τόσο δυναμικός, τόσο πεισματάρης, που δεν σταμάταγε σε τίποτα».
-Παρότι έχει φύγει σχεδόν 25 χρόνια πριν, το 91, είναι πάντα παρών, μέσα από το έργο του, που αγγίζει και τις νεότερες γενιές…
«Λογικά είναι, γιατί το έργο του, δείχνει την προσωπικότητά του. Είναι διαχρονικός. Είναι σημερινός. Είναι ορισμένα πράγματα που νομίζεις ότι τα έχει γράψει τώρα. Εχει άρωμα φρεσκάδας η δουλειά του ακόμη και σήμερα. Αυτό είναι καταπληκτικό. Διαβάζοντας ορισμένα κομμάτια, νομίζεις ότι γράφηκαν τώρα».
-Η πλούσια παρακαταθήκη, το έργο του, είναι τα στοιχεία που διατηρούν ζωντανή την παρουσία του μέχρι και σήμερα;
«Συνολικά έζησα 13 χρόνια κοντά του. Δέκα χρόνια παντρεμένη και τρία χρόνια σαν ζευγάρι. Ηταν τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Για μένα δεν έχει φύγει ο Αλέκος, γιατί δεν υπάρχει μέρα της ζωής μου, που να μην τον φέρω στο μυαλό μου και οι άνθρωποι όταν τους κουβαλάς στην ψυχή σου, δεν φεύγουν, είτε πρόκειται για το σύντροφο, τον πατέρα, τη μάνα ή έναν πολύ καλό φίλο που έφυγε από τη ζωή. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω πολύ φροντισμένες δουλειές όσο μπορώ, είτε μέσα από θεατρικές παραστάσεις, είτε μέσα από αφιερώματα, όπως το συγκεκριμένο που πραγματοποιείται σήμερα και αύριο στο Βόλο, μια πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα και την επισκέπτομαι τακτικά, παρότι δεν έχω ρίζες από δω. Ερχόμασταν πολύ τακτικά και με τον Αλέκο στο Βόλο, που ήταν αγαπημένος προορισμός. Είχαμε παίξει όταν είχε ξεκινήσει εδώ το καταπληκτικό Δημοτικό σας θέατρο. Είχαμε έρθει με το Εθνικό Θέατρο σε μια παράσταση που είχε σκηνοθετήσει ο Αλέκος, το «Φίλο μου το Λευτεράκη», είχαμε καθίσει πέντε μέρες και είχαμε περάσει εξαιρετικά. Αγαπώ αυτή την πόλη και όταν πληροφορήθηκα για το αφιέρωμα που διοργανώνεται για τον Αλέκο, το άκουσα με πολύ μεγάλη συγκίνηση και πολύ μεγάλη χαρά».
-Στο πλαίσιο της σημερινής και της αυριανής εκδήλωσης θα παρουσιάσετε το βιβλίο «Λες και ήταν χθες»…
«Το βιβλίο αυτό είναι επανέκδοση. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 89-90 και το επιμελήθηκα εγώ. Τα κομμάτια που περιέχονται στο βιβλίο είναι τα Κυριακάτικα δημοσιεύματα του Αλέκου, τα οποία είναι αυτοβιογραφικά. Εκανα επιλογή των κειμένων, τα έβαλα σε μια χρονική σειρά, ξεκινώντας από τις παιδικές του αναμνήσεις και φθάνοντας μέχρι τον κινηματογράφο. Τον πρόλογο έγραψε ο Φρέντυ Γερμανός, που ήταν πολύ καλός μας φίλος και άνθρωπος καρδιάς, του χώρου μας. Αυτό το βιβλίο όταν εκδόθηκε, έκανε πάταγο. Στην επανέκδοση τον πρόλογο έγραψε ο Δήμος Λεβιθόπουλος, που ήταν συνεργάτης του Αλέκου, καθώς και το βιογραφικό του».
-Κατά γενική ομολογία ο Αλέκος Σακελλάριος ανέδειξε πολλά αστέρια του θεάτρου και του κινηματογράφου. Πως ήταν, άραγε, οι μύθοι του καλλιτεχνικού χώρου στην καθημερινότητά τους;
«Εχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο. Εχω γνωρίσερι το Χορν, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Ντασέν, την Αλίκη, το Δημήτρη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τη Λαμπέτη, το Γιώργο Ζαμπέτα, το Μουζάκη και πολλούς ακόμη. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι ήταν και αυτοί με τα προβλήματά τους, τα πάνω και τα κάτω τους. Γνωρίζοντας αυτές τις προσωπικότητες, αντιλήφτηκα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος έχει κάνει έναν κύκλο ζωής τεράστιο να μην έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Αγαπούσα πολύ την Αλίκη, η οποία ήταν χαριτωμένος άνθρωπος, πολύ εργατική και είχε πάθος με αυτό που έκανε. Ο Χορν είχε απίστευτο χιούμορ. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν πολύ γλυκός, χαριτωμένος άνθρωπος. Ο Μίμης Φωτόπουλος πολύ ευγενής, ο Ντίνος Ηλιόπουλος επίσης. Η Μελίνα ήταν δυναμική. Η Λαμπέτη σαν αερικό ήταν. Τους πιο πολλούς από αυτούς, ο Αλέκος τους ανέδειξε και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Τη Βασιλειάδου την έκανε εν μια νυκτί πρωταγωνίστρια. Ολοι είχαν θετικά στοιχεία, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Γνώρισα ανθρώπους που έχουν καταγράψει μια πορεία ζωής καταπληκτική, που είχα την τύχη να κάνω παρέα μαζί τους. Μέσα από το Σακελλάριο γνώρισα το Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Ανδρόνικο, μεγάλες προσωπικότητες όλοι τους. Ολοι ήταν χαριτωμένοι άνθρωποι».
-Αν ζούσε σήμερα ο Αλέκος Σακελλάριος, τι πιστεύετε ότι θα έγραφε;
«Θα αντιμετώπιζε με το χιούμορ που τον διέκρινε, τις σύγχρονες καταστάσεις. Δεν γίνεται, άλλωστε, να μην τις αντιμετωπίσεις με χιούμορ. Θα έγραφε διαρκώς στις εφημερίδες. Ο Αλέκος δεν έπαψε στιγμή να χρονογραφεί. Μέχρι το τέλος της ζωής του έγραφε στις εφημερίδες και ήμουν ο πρώτος αποδέκτης όσων έγραφε. Πρέπει επίσης να σας πω ότι τα πιο πολλά κινηματογραφικά έργα του, είναι από θεατρικά κείμενα και τα πιο πολλά από αυτά είναι γραμμένα μαζί με το Χρήστο Γιαννακόπουλο, ο οποίος ήταν σπουδαίος συνεργάτης. Δυάδα φοβερή με τον Αλέκο».
-Πως θα χαρακτηρίζατε, κλείνοντας, τον Αλέκο Σακελλάριο;
«Ο Σακελλάριος ήταν ανοιχτοχέρης άνθρωπος αλλά πολλές φορές οι ταξιτζήδες δεν του έπαιρναν λεφτά και μου έλεγε ότι αυτό είναι το σπουδαίο, η αναγνώριση που προέρχεται από τους απλούς ανθρώπους. Η επαφή του με τον απλό κόσμο τον έκανε ευτυχισμένο και νιώθω τυχερή, για όσα έζησα κοντά του».
