Ο δημιουργός του ιστορικού Διεθνούς Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου υπογραμμίζει ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις
Διεθνή πορεία αναπτύσσει ο διακεκριμένος Βολιώτης σολίστ κιθάρας Κώστας Κοτσιώλης, δημιουργός του Διεθνούς Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου, το οποίο συμπλήρωσε 32 χρόνια ζωής και δικαίως συγκαταλέγεται στα ιστορικότερα της Ευρώπης. Ο χαρισματικός γιος της Ελένης Νικολαΐδου και του Απόστολου Κοτσιώλη, «ψυχή» του μακροβιότερου φεστιβάλ του Βόλου, έδωσε την ευκαιρία σε 160 ταλαντούχους κιθαρίστες από όλο τον κόσμο, να γνωρίσουν την περιοχή μας. Ο διακεκριμένος σολίστ έχει στο ενεργητικό του αμέτρητες διεθνείς συνεργασίες και διακρίσεις, βραβεία ζηλευτά που υπογραμμίζουν το πανθομολογούμενο ταλέντο του, ενώ παράλληλα είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Φεστιβάλ του Βελιγραδίου και θεωρεί σημαντική στιγμή την αναγνώρισή του ως Επίτιμος Διδάκτωρ στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Πάγια θέση του είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να αγκαλιάσει τους ανθρώπους με αξίες και η περιοχή μας να κάνει εντονότερη την τουριστική της παρουσία στο εξωτερικό, προκειμένου να καταλάβει τη θέση που της αξίζει. Σε μια Ελλάδα που αναζητά το βηματισμό της, ο κορυφαίος σολίστ κιθάρας διατηρεί την αισιόδοξη σκέψη του, επισημαίνοντας, ωστόσο, ότι η χώρα μας πρέπει να εμπιστευτεί την τύχη της σε άξιους ανθρώπους.
Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Αναπτύσσετε σημαντική δραστηριότητα ως πρεσβευτής του Βόλου διεθνώς…
Αυτό ξεκίνησε περισσότερο από τότε που άρχισε το Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου δηλαδή από το 1978, γιατί το 1977 το είχα πραγματοποιήσει ως πανελλήνιο, αλλά την επόμενη χρονιά έγινε για πρώτη φορά διεθνές με μια συμμετοχή γύρω στο 60% από ξένους. Ο δεύτερος σταθμός ήταν αρκετά χρόνια μετά, το 1996 όταν μετά από παραγγελία του Φεστιβάλ γράφτηκε το «Κοντσέρτο του Βόλου» από το Λέο Μπρόουερ που ηχογραφήθηκε σε cd με την ορχήστρα της Κόρδοβας της Ισπανίας και προχώρησε σε έκδοση από μια μεγάλη δισκογραφική εταιρία, τη μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρία για κλασική κιθάρα, τη GHA, που δραστηριοποιείται από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία και έχει στον κατάλογό της, τους πιο δυναμικούς κιθαριστές. Μετά από αυτό, επειδή έγιναν πολλές συναυλίες και με την ορχήστρα της Κόρδοβα αλλά και με άλλες ορχήστρες που έχω παίξει σε όλο τον κόσμο, το
κοντσέρτο του Βόλου, και κατά συνέπεια η πόλη, ακούγεται διεθνώς.
Σε κάθε σας διεθνή εμφάνιση κάνετε ενθουσιώδεις αναφορές στην Ελλάδα και την πατρίδα σας το Βόλο…
Πάντοτε πίστευα ότι κατ’ αρχήν η Ελλάδα είναι μια τουριστική χώρα και έτσι όπως εξελίσσεται, θα είναι μάλλον η μόνη της βιομηχανία. Πάντοτε πίστευα ότι η ομορφιά της Ελλάδας, της Μαγνησίας, βρίσκεται και στα νησιά αλλά η πιο ολοκληρωμένη μορφή της είναι ο κορμός της, που θα έπρεπε να προσελκύει περισσότερο τον τουρίστα, γιατί με ένα αυτοκίνητο μπορεί ξαφνικά να βρεθεί κανείς από τον Παρθενώνα μέχρι τον Αη Γιάννη του Πηλίου ή τη Μακρινίτσα. Δηλαδή ο Βόλος συνδυάζει σε αυτή την περίπτωση τουριστικά το πανέμορφο βουνό της Ελλάδας μέσα σε είκοσι λεπτά, με τις ωραιότερες παραλίες του κορμού της Ελλάδας και φυσικά το γαστρονομικό στοιχείο, το οποίο είναι εξαιρετικό και υπάρχει μόνο στο Βόλο. Δεν υπάρχουν τσιπουράδικα σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Ο ξένος τουρίστας όμως, αυτά δεν τα γνωρίζει. Ξέρει την Ελλάδα της Σαντορίνης, ξέρει την Ελλάδα της Ρόδου, ξέρει σίγουρα την Ελλάδα της Κρήτης ή της Κέρκυρας και βέβαια τον Παρθενώνα. Πιστεύω ότι ο Βόλος είναι η πόλη η οποία διαθέτει τα πάντα.
Δεν έχει αναπτυχθεί, δηλαδή, η περιοχή μας στο βαθμό που θα έπρεπε, με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διαθέτει;
Οχι και στο εξωτερικό κανείς δεν τα ξέρει. Δηλαδή πρέπει να υπάρξει μια πολύ μεγάλη τουριστική «επίθεση» της πόλης στο εξωτερικό, για να γίνουν γνωστά αυτά τα στοιχεία. Να ξεκινήσει δηλαδή η ιστορία του Βόλου από την εποχή των Κενταύρων και να φτάσει μέχρι σήμερα, αλλά να γίνει πραγματικά μια τουριστική επίθεση εκ μέρους όλων των φορέων της πόλης.
Μέσω του Διεθνούς Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου δίνετε, ωστόσο, τη δυνατότητα σε αρκετούς ξένους να επισκεφτούν την περιοχή μας…
Το γνωρίζω. Γι’ αυτό το λόγο έρχονται και ξανάρχονται. Το Φεστιβάλ είναι, από καλλιτεχνικής απόψεως, από τα υψηλότερου επιπέδου στο χώρο του. Διατηρεί ένα από τα υψηλότερα καλλιτεχνικά επίπεδα αλλά επίσης ο κόσμος ο οποίος έρχεται, στη συνέχεια ξαναέρχεται όχι μονάχα για να ακούσει το Φεστιβάλ, αλλά γιατί βρήκε ενδιαφέρουσα την περιοχή μας.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου, που γιόρτασε φέτος τα 32α γενέθλιά του, έλειψε για κάποιο διάστημα από την πόλη όπου γεννήθηκε…
Ελειψα από το Βόλο, τόπο καταγωγής της μητέρας μου Ελένης Νικολαΐδου, από το 2006 μέχρι το 2009, όταν πήγα στη Νάξο. Οι λόγοι ήταν ότι ο Βόλος μάλλον δεν έδειξε προσοχή εκείνη την περίοδο, εν αντιθέσει προς τη Νάξο που με πρόσεξε περισσότερο και προκειμένου να μην «στραγγαλιστεί» το Φεστιβάλ, πήγα στη Νάξο γιατί μου προσέφεραν περισσότερα από οικονομικής πλευράς οικονομικής. Μετά ήρθε η κρίση όπου προτίμησα να το σταματήσω, παρά να το αφήσω να πεθάνει, γιατί πρέπει να σταματάει κανείς και να ξαναρχίζει, παρά να αποτυγχάνει. Αυτή είναι μια αρχή την οποία διατηρώ. Πριν από ένα χρόνο πίστεψα ότι η κρίση πάει να τελειώσει και επειδή μου το ζητούσαν, σκέφτηκα να το πραγματοποιήσω και πάλι στο Βόλο. Βλέποντας όμως τις πρόσφατες πολιτικοοικονομικές καταστάσεις, έφτασα στο σημείο ακόμη και τρεις μέρες πριν το φεστιβάλ να είμαι έτοιμος να το ματαιώσω λόγω των εξελίξεων. Πρέπει όμως να σας πω ότι δεν σημειώθηκε καμία ματαίωση από πουθενά, ούτε από τους σολίστες, οι οποίοι με ρωτούσαν τι θα γίνει κι έτσι αποφάσισα να το πραγματοποιήσω. Είμαι ευγνώμων στο Βόλο διότι μου συμπαραστάθηκε και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, διαθέτοντάς μου τις υλικοτεχνικές υποδομές. Το Δημοτικό Ωδείο που είναι στολίδι για την Ελλάδα σε επίπεδο Ωδείων, επίσης την αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Ν. Ιωνίας, την αίθουσα του Πορφυρογένειου, τους χώρους στους οποίους πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ, με το οποίο, σημειωτέον, εγκαινιάσαμε το θερινό δημοτικό θέατρο Βόλου το 1979.
Μιλώντας για το Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου και τις συμμετοχές διακεκριμένων σολίστ από το εξωτερικό, εύλογα προκύπτει το ερώτημα τι εικόνα έχουν οι ξένοι για μας;
Πάντοτε την Ελλάδα την γνώριζαν από την αρχαία Ελλάδα. Εχουν διαβάσει πολύ περισσότερο τη Ελληνική φιλοσοφία από τους Ελληνες και είναι αυτό που θαυμάζουν περισσότερο. Εχουν γνωρίσει βέβαια και ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, γιατί ευτυχώς έχουμε σημαντικές μονάδες. Πάντα η Ελλάδα κινούνταν στο εξωτερικό με μονάδες. Ολες οι μονάδες που διέπρεψαν στο εξωτερικό, διέπρεψαν επειδή οι ίδιοι ήταν ικανότατοι άνθρωποι. Αυτό είναι γνωστό έξω.
Δυστυχώς όμως τα λαμπρά μυαλά φεύγουν από την Ελλάδα…
Δεν νομίζω ότι φταίει μόνο η κατάσταση που δημιουργήθηκε τώρα. Οι άνθρωποι φεύγουν έξω γιατί δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ εδώ. Πάντοτε η Ελλάδα ποτέ δεν αναγνωρίζει τις αξίες. Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Η αξία αυτό δεν μπορεί να το απορροφήσει μέσα της. Δεν μπορεί μια αξία να κάθεται στην Ελλάδα, να βλέπει να τον υποτιμούνε, να βλέπει να βγαίνουν στην επιφάνεια άνθρωποι μετριότατοι και να τον υποσκελίζουν. Εγώ έμεινα στην Ελλάδα γιατί ήμουν ήδη πετυχημένος στο εξωτερικό από μικρός, οπότε είχα δημιουργήσει βάσεις ώστε να μπορώ να κάνω καριέρα ζώντας στην Ελλάδα. Αυτό σε άλλα επαγγέλματα είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Ενας καλλιτέχνης, ωστόσο, μπορεί να μην έχει έδρα ζωής, αλλά να έχει έδρα καλλιτεχνικής δράσης.
Στη δική σας περίπτωση, δηλαδή, δεν επαληθεύεται το «ουδείς προφήτης στον τόπο του»;
Οποιος αντέχει, αντέχει, αλλά γιατί θα πρέπει να κουράζεται κανείς και να αντέχει και να μην τον αφήνουν να δουλεύει. Πολλές φορές έχω πληγεί στην Ελλάδα, αλλά και στην πατρίδα μου το Βόλο, τον οποίο λατρεύω και όλα τα καλοκαίρια ερχόμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου Κυριακής Νικολαΐδου, στη Νέα Ιωνία. Είδα ανθρώπους να προσπαθούν να καρπωθούν πράγματα από μένα, υιοθετώντας ακόμη και τον όρο «ιστορικό» τη στιγμή κατά την οποία το Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας Βόλου, το οποίο δημιουργήθηκε το 1978 και συμπλήρωσε φέτος 32 χρόνια ζωής, είναι δικαίως το ιστορικότερο φεστιβάλ της χώρας και ένα από τα ιστορικότερα της Ευρώπης.
Η Ελλάδα περιήλθε σε αυτή την κατάσταση, γιατί δεν αναγνωρίζει την ικανότητα, τις αξίες. Ποτέ δεν προσπάθησε να φτιάξει κεφάλαιο, το οποίο πάντα δανείζονταν. Γι’ αυτό φτάσαμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, αποτελεί «σκόπελο» για την εξέλιξη της τέχνης, της μουσικής, του πολιτισμού;
Τη μουσική, στην οποία αναφέρεστε, την αντιλήφθηκα εντελώς διαφορετικά. Είναι ένα είδος τέχνης το οποίο δημιουργεί όντως χαρακτήρα. Δηλαδή ακόμη κι ένα παιδί μαθαίνει μουσική, γιατί με τη μουσική μαθαίνει το ρυθμό, που είναι ένα είδος πειθαρχίας. Δεν μπορείς να κάνεις μουσική χωρίς ρυθμό. Δεν υπάρχει μουσική χωρίς ρυθμό. Αρα λοιπόν οφείλει, για να βγει αποτέλεσμα, να παίξει με ρυθμό. Αυτό όμως είναι ένα είδος πειθαρχίας, ένα είδος νόμου, τον οποίο διαλέγεις και υπηρετείς. Αρα υπακοή σε νόμους τους οποίους μας δίνει η ζωή. Παίζοντας ένα εκατομμύριο νότες και πιστεύοντας ότι πρέπει να τις παίξεις όλες, γίνεσαι άνθρωπος ειλικρινής καταρχήν. Εκείνος που κάνει εκπτώσεις, παύει να είναι ειλικρινής και παύει να είναι και καλός μουσικής. Αυτά είναι τα δύο στοιχεία τα οποία δημιουργούν το ήθος ενός μουσικού.
Μας λείπει ο ρυθμός, έχουμε χάσει το βηματισμό μας ως χώρα;
Πάντοτε η Ελλάδα νόμιζε ότι είχε βηματισμό. Βηματισμό δεν είχε ποτέ η Ελλάδα. Οταν μια χώρα ζει με δανεικά και συνεχίζει, πως μπορεί να ανακάμψει;
Ποιο μουσικό μοτίβο θα χρησιμοποιούσατε, για να περιγράψετε την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα;
Ατονάλ και άρρυθμο και μάλιστα με κακό συνθέτη. Κακό συνθέτη, ο οποίος γράφει χωρίς αρμονία και χωρίς ρυθμό.
Τι εύχεστε, κλείνοντας, για την Ελλάδα του μέλλοντος;
Ευχή μου είναι, με όλη μου την καρδιά, να βλέπω την Ελλάδα να βρίσκει τους ικανούς ανθρώπους της, να εμπιστεύεται σε ικανούς ανθρώπους την τύχη της, να αναγνωρίζει τις αξίες, να πάψει να ακούει τον οποιοδήποτε Ελληνα και να έχει αρχές. Από κει και πέρα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ολα θα μπουν στο δρόμο τους.
