ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΚΟΒΑΡΗΣ
(γ. 6η Μαϊου 1955, θ. 5η Σεπτεμβρίου 2017)
Ο Βαγγέλης Γκόβαρης υπήρξε διακεκριμένον μέλος της κοινωνίας μας, διά το ήθος του ως Ιατρού και Δημοτικού Συμβούλου Αλμυρού. Η αυτοθυσία του διά την οικογένειάν του, τούς φίλους του, τούς ασθενείς του, τους δημότας του, είναι μνημειώδης. Όσων η τύχη επέτρεψε να τον γνωρίσουν εν στενώ κύκλω, εβίωσαν την αγάπην του, την ειλικρίνειάν του, την εντιμότητά του, εθαύμασαν τον ζήλον του, τον ενθουσιασμόν του και την πίστιν του εις τα ιδανικά του, και έζησαν την χαράν η οποία υπερχείλιζε από τον λόγον του.
Εγεννήθη και ανετράφη εις την Χλόην Βελεστίνου μαζί με την αδελφήν του Μελπομένην από γονείς οι οποίοι έζησαν τα δεινά του πολέμου. Αυτοί ενεφύτευσαν εις αυτόν την αγάπην του προς τον συνάνθρωπον. Εις το Δημοτικόν Σχολείον της Χλόης και εν συνεχεία εις το Γυμνάσιον Βελεστίνου ήτο αριστούχος μαθητής. Τα γραπτά του παρουσιάζοντο υπό των καθηγητών του ως υπόδειγμα διά τους υπολοίπους.
Λάτρης των Αρχαίων Ελλήνων, απεφάσισε να μάθη την Ιατρικήν εις την Μεγάλην Ελλάδα, αρχικώς εις το Πανεπιστήμιον της Μεσσήνης και εν συνεχεία εις το της Νεαπόλεως, απ’ όπου έλαβε το πτυχίον του.
Υπηρέτησε την θητείαν του εις την Αεροπορίαν ως ιατρός, εις την Μονάδα Radar Πηλίου και ακολούθως ως αγροτικός ιατρός εις το Φωτεινόν Καλαμπάκας όπου ετήρησε τον Όρκον του Ιπποκράτους υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των ασθενών του όταν υπήρχε σύγκρουσις αυτών μετά του Κράτους. Εξ αιτίας αυτής της σθεναράς στάσεώς του οι κάτοικοι του Φωτεινου τον ελάτρευσαν. Μετά την μαθητείαν του ως ειδικευόμενος ιατρός εις το Αχιλλοπούλειον Νοσοκομείον Βόλου, το Πανεπιστημιακόν της Λαρίσης και το ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, ήσκησε την επαγγελματικήν του δραστηριότητα ως Ιατρός Μικροβιολόγος εις τον Αλμυρόν από του 1991. Καίτοι νέος εις την κοινωνίαν της πόλεως, απέκτησε την εμπιστοσύνην των κατοίκων της χάρις εις την επιστημονικήν του αρτιότητα και το ενάρετον ηθος του. Το εργαστήριόν του ήτο πλήρως εξοπλισμένον και ανελάμβανε την εκτέλεσιν άκρως εξειδικευμένων εξετάσεων.
Κατά το 1992, ενυμφεύθη την Αλεξίαν Σπαθή εκ του Παλιουρίου Βελεστίνου, μετά της οποίας ευτύχησε ν’ αποκτήση τον Βασίλη, διανύοντα ήδη το τέταρτον έτος της Ιατρικής και την Παρασκευήν, πτυχιούχον Αγγλικής Φιλολογίας.
Η προσφορά του εις την κοινωνίαν του Αλμυρού δεν περιωρίσθη εις την Ιατρικήν αλλά διέθεσε τον ελεύθερον χρόνον του συμμετέχων εις τα κοινά, εκλεγείς Δημοτικός Σύμβουλος επί δύο συνεχείς θητείας. Ο νυν Δήμαρχος Αλμυρού εδήλωσε ότι έχασε ένα φίλον και συμπαραστάτην.
Τρία ήσαν τα ενδιαφέροντά του: η αγάπη του προς την Φύσιν, ο θαυμασμός του προς την Αρχαίαν Ελληνικήν κοινωνίαν και η Δημοτική Μουσική. Η Φύσις διά τον Βαγγέλη ήτο ο Όθρυς. Αι ατραποί του γνωρίζουν τα βήματά του και αι κλιτύες του αντανακλούν την φωνήν του. Εκεί τον συνήντησε η θεά Άρτεμις και τον εμύησε εις την μέθην του Αρχαίου Κάλλους. Η εντριβή του εις την Φιλοσοφίαν και την Πολιτείαν των Αρχαίων υπήρξε οδηγός του προς κατανόησιν της συγχρόνου Ελληνικης πραγματικότητος. Η σύγκρισις, όσον απογοητευτική και αν είναι, ουδέποτε του εστέρησε την ελπίδα την οποίαν έβλεπε ότι υπάρχει εις την ψυχήν του λαού όπως την εκφράζει η Δημοτική Μουσική. Αυτή ήτο ο καθρέπτης των αισθημάτων του. Ο ίδιος έγραφε τούς στίχους, ο ίδιος τούς τραγουδούσε. Η φωνή του είναι αποταμιευμένη εις τούς δίσκους τούς οποίους εξέδωσε. Ο βαθύς τόνος της, επειδή αρμόζει εις τα Ηπειρωτικά, τον έκαμε γνωστόν εις όλην την Ήπειρον.
Η Μοίρα έλαχε να διαγνώση ο ίδιος την πάθησίν του. Είναι η Μοίρα των ιατρών. Και ως ιατρός έδωσε την μάχην, εν γνώσει ότι το τέλος είναι εγγύς. Ο Βαγγέλης έπεσε όπως ο Λεωνίδας. Και αν όπως λέγει ο Καβάφης αποδίδομε «Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες, περισσότερη τιμή τούς πρέπει όταν προβλέπουν, (και πολλοί προβλέπουν), πως ο Εφιάλτης θα φανή στο τέλος και οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούν».
Κ.Ν.Α.
