Δριμεία κριτική στο ΔΝΤ και τις χώρες της ΕΕ, αλλά και στον τρόπο που δανειζόταν η Ελλάδα επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή, ασκει ο Αμερικανός οικονομολόγος, βραβευμένος με το Νόμπελ Οικονομίας και σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου] Τζόζεφ Στίγκλιτς .
Ο κ. Στίγκλιτς στο τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε τις τελευταίες εβδομάδες, όσον αφορά στην Ελλάδα, δίνει πρώτα ένα ιστορικό της οικονομικής κατάστασης της χώρας: «Η Ελλάδα είχε επιδοθεί σε παραπλανητική λογιστική με τη συνδρομή και υποκίνηση χρηματοπιστωτικών εταιρειών». Αφήνει αμέσως μετά αιχμές για την περίοδο Σημίτη σε σχέση με τον τρόπο που κινήθηκε ο νυν πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου: «Τον Οκτώβριο του 2009 η Ελλάδα εξέλεξε νέα κυβέρνηση. Προεκλογικά ο νέος πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, είχε υποσχεθεί περισσότερη διαφάνεια. Μόλις εξελέγη εκπλήρωσε την υπόσχεσή του, πράγμα σπάνιο, δημοσιοποιώντας διάφορα προβλήματα στους λογαριασμούς του κράτους, και όταν ανακαλύφθηκε ένα ακόμα πρόβλημα -η χρήση ενός παραγώγου της Goldman Sachs, προκειμένου να δοθεί μια εξωραϊσμένη εικόνα της δημοσιονομικής θέσης της χώρας, η οποία πάσχιζε να καλύψει τις προϋποθέσεις ένταξης της ευρωζώνης- το δημοσιοποίησε και αυτό. Όμως, οι χρηματοπιστωτικές αγορές προτίμησαν να μην ανταμείψουν αυτή την ειλικρίνεια -αντιθέτως, τιμώρησαν άγρια την Ελλάδα».
Επίσης, χαρακτηρίζει ως «δημοσιονομικά απερίσκεπτη χώρα» την Ελλάδα επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή και την παραλληλίζει με την Αμερική του Μπους του νεότερου.
Επισημαίνει εξάλλου πως η μείωση της φορολογίας -η οποία προτείνεται εσχάτως για την αντιμετώπιση της ύφεσης και στην Ελλάδα- δεν αρκεί. «Δυσάρεστη αλήθεια: σε μια στιγμή όπου η παγκόσμια ανάκαμψη είναι αβέβαιη, κάθε περικοπή δαπανών ή αύξηση φόρων είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε ακόμα χαμηλότερους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης, ενδεχομένως σπρώχνοντας πολλές οικονομίες σε ύφεση, αμέσως μετά από την έξοδό τους από την προηγούμενη».
Σε αυτό το σημείο φέρνει ως παράδειγμα την Αμερική του Μπους το 2008, ο οποίος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη διαφαινόμενη κρίση, προτίμησε να μειώσει τους φόρους χωρίς την παράλληλη αύξηση δαπανών. Η πολιτική του απέτυχε: «Οι Αμερικανοί ήταν φορτωμένοι με χρέη και υπέφεραν από τεράστια αγωνία για το μέλλον, γιατί λοιπόν να ξοδέψουν τη μικρή εκείνη επιστροφή φόρου και να μην την αποταμιεύσουν; Και πράγματι, αποταμίευσαν πάνω από τη μισή, τονώνοντας έτσι ελάχιστα την ήδη επιβραδυνόμενη οικονομία».
Τέλος, στηλιτεύει τον τρόπο που κινείται το ΔΝΤ, φέρνοντας ως παράδειγμα την κρίση του 1990, οπότε και, όπως πιστεύει, το ΔΝΤ με τις πολιτικές του επιδείνωσε την κατάσταση: «το ΔΝΤ δεν έχει κάνει απλώς ελάχιστα για να αποτρέψει την κρίση, αλλά είχε προωθήσει και την πολιτική της απορρύθμισης, η οποία περιελάμβανε την απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών και των χρηματοπιστωτικών αγορών, που συνέβαλε στη γένεση της κρίσης και τη ραγδαία εξάπλωσή της σε ολόκληρο τον κόσμο».
