ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Αγγελος Αντωνόπουλος: «Με συγκινεί η αγάπη των Δρακειωτών»

αγγελος-αντωνόπουλος-με-συγκινεί-η-α-765664

«Εύχομαι να πετύχουμε μετά τα δύσκολα», λέει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο διακεκριμένος ηθοποιός – Ανακαλεί μνήμες από τα γυρίσματα της ταινίας «Στον δάσκαλό μας με αγάπη» που πραγματοποιήθηκαν στη Δράκεια

Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ

Οι αξέχαστες αναμνήσεις που συνδέονται με τα γυρίσματα της ταινίας «Στον δάσκαλό μας με αγάπη» και η παρουσία του Αγγελου Αντωνόπουλου αποτελούν τον βασικό κορμό των διήμερων εκδηλώσεων που ολοκληρώνονται σήμερα στη Δράκεια. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, που γυρίστηκε το 1968, βρίσκεται στο αγαπημένο του χωριό, για να μοιραστεί με τους ντόπιους τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά του, αποδεχόμενος με χαρά την πρόσκληση των διοργανωτών. Ο διακεκριμένος ηθοποιός, ο οποίος επισκέφτηκε τα γραφεία του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, υπογράμμισε ότι είναι συγκινητικές οι αναμνήσεις που τον συνδέουν με τη Δράκεια και το Πήλιο γενικότερα. Επίσης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη θερμή υποδοχή των κατοίκων του χωριού, που γεμίζουν με έντονα συναισθήματα την ψυχή του.

-Δεσμούς καρδιάς με το Πήλιο και την περιοχή μας σηματοδότησε η ταινία «Στον δάσκαλό μας με αγάπη» που πρωταγωνιστήσατε;

Είχα έρθει στον Βόλο, κυρίως ως θιασάρχης, με θιάσους πολλές φορές και μου είχε αρέσει πολύ η ωραία ατμόσφαιρα της πόλης και το θέατρο. Με είχε εντυπωσιάσει η προσέλευση του κόσμου, ήταν πολύ συγκινητικό. Εκτοτε έχω έρθει πολλές φορές και πρόσφατα με τον «Μαρξ στον Σόχο» με αυτή την παράσταση που για μένα είναι ιστορική και παίξαμε δύο φορές και ήταν και τις δύο βραδιές γεμάτο το θέατρο. Σπουδαίο έργο και τώρα ετοιμάζω να το ξανανεβάσω στην Αθήνα. Εχουμε μια μεγάλη ιστορική επέτειο τα 200 χρόνια από την γέννηση του Μαρξ και το συνδυάζω ως τιμή προς τον μεγάλο αυτό διανοητή. Θα το παρουσιάσω στο θέατρο «Αλμα» όπου ήμουν και φέτος με άλλο έργο που έπαιξα τρία χρόνια εκεί, με μεγάλη επιτυχία, «Τα τελευταία φεγγάρια».

-Ποια συναισθήματα γεμίζουν την ψυχή σας, καθώς ανακαλείτε μνήμες από τα γυρίσματα της ταινίας στη Δράκεια το 1968; Πώς σας υποδέχτηκε το χωριό;

Στα 30 μου τέλειωσα το θέατρο τέχνης. Δεν είχα τεράστια δραστηριότητα τότε για να με ξέρουν, είδαν τον ηθοποιό που ήρθε να παίξει τον ρόλο και οι άνθρωποι ήταν τόσο ευγενικοί, τόσο τρυφεροί και τόσο εκδηλωτικοί πραγματικά, που μας είχε συγκινήσει και εντυπωσιάσει τότε. Θυμάμαι ότι πέρασα πολύ καλά. Η διαμονή ήταν υπέροχη, η οργάνωση γενικώς των γυρισμάτων ήταν εξαιρετική, είχαμε θυμάμαι και τη Νίκη Τριανταφυλλίδη τότε, τη σπουδαία, τη μεγάλη αυτή ηθοποιό, είχαμε και τον Βασιλάκη τον Καΐλα, επίσης εξαιρετικό. Οι αναμνήσεις είναι γλυκές, νοσταλγικές, δημιουργικές και πολύ ωραίες.

-Εκπληξη για σας η θερμή υποδοχή που σας επιφύλαξαν οι κάτοικοι του χωριού και η πρόσκληση τιμής που σας απηύθυναν πενήντα χρόνια μετά;

Ηταν έκπληξη, ασφαλώς, από το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι διατηρούν με τόσο ευσέβεια αυτό το ωραίο παρελθόν που συνέβη στο χωριό τους και ερχόμενος εδώ, ήρθα σε προσέγγιση και κάποιου άλλου, ζοφερού παρελθόντος του χωριού, του ολοκαυτώματος που είχε προηγηθεί. Εδώ το πληροφορήθηκα. Δεν ήταν γνωστό, όπως των Καλαβρύτων. Αυτά όλα διατηρούνται από αυτούς τους ανθρώπους με πολύ σεβασμό. Δοθέντος, λοιπόν, όλου αυτού του παρελθόντος, γυρίσαμε και την ταινία εδώ και μας περιέβαλαν με πολλή αγάπη, με πολλή παραδοχή, με πολλή στοργή όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί άνθρωποι.

-Κατά ευτυχή συγκυρία, ωστόσο, το Πήλιο αποτέλεσε το φόντο για δύο ακόμη μεγάλες παραγωγής, τη «Δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά» και τον «Παπαφλέσσα», κοντά σε θρυλικά ονόματα όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ…

Πράγματι, δύο πολύ σημαντικές παραγωγές. Περάσαμε ωραία τότε με την Αλίκη και τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης με την Αλίκη, φοβερού εκτοπίσματος άνθρωποι, ήταν εξαιρετικοί. Τι να πω για την Αλίκη και τι να πω για το Δημήτρη. Ηταν δε και οι δύο συνομίληκοί μου, αλλά είχαν προηγηθεί, γιατί εγώ άργησα να το αποφασίσω και έτσι όταν βγήκα εγώ εκκολαπτόμενος ηθοποιός, εκείνοι ήταν ήδη πρωταγωνιστές και ο Δημήτρης και η Αλίκη. Αλλά είμαστε της ίδιας γενιάς.

-Πενήντα και πλέον χρόνια καλλιτεχνικής καριέρας, με ποιες ακόμη σημαντικές προσωπικότητες είναι συνυφασμένα;

Αν αναφερόμαστε στον κινηματογράφο, θυμάμαι αυτομάτως την Κατίνα Παξινού, όταν γυρίσαμε το «Νησί της Αφροδίτης», μια μεγάλη ταινία, με μεγάλο σενάριο και σημαντικές παρουσίες.

Η Παξινού ήταν συγκλονιστική. Η μεγαλοσύνη της ήταν εκείνη που την έκανε να είναι τόσο απλή και τόσο στοργική απέναντί μου, που εγώ ήμουν τότε νέος, ακόμα, ηθοποιός. Μου φερόταν πάρα πολύ ωραία και στα γυρίσματα και έχω να θυμάμαι με πολλή νοσταλγία και με πολλή συγκίνηση, όταν φεύγαμε από το γύρισμα, πολλές φορές ήθελε να την παίρνω στο αυτοκίνητό μου. Και μου αφηγούνταν διάφορα ωραία παλιά, αναμνήσεις κ.λπ. Όπως βέβαια διάφορα παλιά μου έλεγε και στην ώρα που περιμέναμε να ετοιμαστεί το πλάνο. Η Κατίνα είχε μνήμες και από την όπερα και μου έλεγε τέτοια ωραία πράγματα, πολλές φορές ευτράπελα.

-Πόσο έχουν αλλάξει το τότε και το τώρα, η καλλιτεχνική αύρα των παλιών, καλών εποχών, σε σύγκριση με τη σημερινή;

Μιλάμε για τον παλιό, καλό κινηματογράφο κι ο παλιός, καλός κινηματογράφος δεν έχει μόνο καλές ταινίες. Εχει και κακογυρισμένες ταινίες, αμήχανα σενάρια, άτεχνα γυρίσματα και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν κάποιες ταινίες εξαιρετικές πραγματικά, με πρωταρχική παρουσία τον Φιλοποίμενα Φίνο. Δεν ήταν μόνο επιχειρηματίας, ήταν ευφυής και μορφωμένος άνθρωπος. Από αυτά εξαρτώνται πάρα πολλά, το επίπεδο, γενικώς, της δουλειάς.

-Πώς βιώνετε την Ελλάδα του σήμερα, ευελπιστείτε ότι θα είναι καλύτερη στο μέλλον;

Οπωσδήποτε εύχομαι και ευελπιστώ. Είμαι θετικός πολύ. Πρέπει να σας πω, όμως, ότι πήγα στο σχολείο στην Κατοχή, στον εμφύλιο και εν συνεχεία στα πρώτα απελευθερωτικά χρόνια, τα οποία ήταν χρόνια φτώχειας και δυστυχίας, πείνας και ξυπολυσιάς. Με όλο αυτό το παρελθόν, με όλη αυτή τη σοφία που δημιουργεί αυτό το παρελθόν, πρέπει κι εγώ να σας καταθέσω την εκτίμησή μου για το σήμερα. Περάσαμε μια πολύ δύσκολη εποχή. Εύχομαι να πετύχουμε. Εύχομαι να πετύχει αυτός που έχει την ευθύνη. Αυτό θεωρώ ελληνικό, αυτό το θεωρώ πατριωτικό, γιατί ακούω κάτι κορόνες αντιπολιτευτικές. Οχι μόνο τώρα και άλλοτε που ήταν άλλος στα πράγματα. Ελεγα «τι θέλετε τώρα, να αποτύχει αυτός για να δικαιωθείτε;». Δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι ελληνικό αυτό. Πατριωτικό και ελληνικό είναι να εύχεσαι να πετύχει αυτός που έχει την ευθύνη, έστω και αν δεν τον έχεις ψηφίσει.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου