Ο παλμός της ελληνικής ψυχής και η ευαισθησία Βολιώτη γλύπτη ακουμπούν πάνω στο μνημείο που είναι αφιερωμένο στη γενοκτονία των Ποντίων και κοσμεί το προαύλιο του ιερού ναού Αγίων Πάντων στο Μόναχο. Το τρίπτυχο μαρμάρινο έργο έχει φιλοτεχνηθεί από τον Βολιώτη μαρμαρογλύπτη Λυκούργο Παπαντωνιάδη και τα αποκαλυπτήρια τελέστηκαν με κάθε επισημότητα στις 19 Μαΐου, παρουσία της Βαυαρής υφυπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων Carolina Trautner και πλήθους κόσμου.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ο Λυκούργος Παπαντωνιάδης μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για το συγκεκριμένο έργο και τη συγκινησιακή φόρτιση που ένιωσε μελετώντας τις ιστορικές πηγές και αποτυπώνοντας στη συνέχεια τη γενοκτονία με συμβολικές εικόνες.
Ο ταλαντούχος γλύπτης ανέφερε ότι το συγκεκριμένο έργο είναι μεγάλης συναισθηματικής αξίας για τον ίδιο, γιατί «πρεσβεύει τον πόνο, τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού, πανανθρώπινες αξίες» όπως είπε χαρακτηριστικά.
Το μνημείο είναι τρίπτυχο, που περιλαμβάνει παραστάσεις αποτυπωμένες σε τρεις μαρμάρινες, ισομεγέθεις πλάκες, οι οποίες έχουν τοποθετηθεί η μια δίπλα στην άλλη, για να αφηγηθούν τα δραματικά γεγονότα που σφράγισαν τη νεότερη ιστορία.
Όπως εξηγεί ο γλύπτης, στο κέντρο δεσπόζει η μορφή της μάνας, η οποία θρηνεί το παιδί που πέθανε στον δρόμο της επιστροφής και δεξιά και αριστερά αποτυπώνονται άλλες δύο παραστάσεις. Η μια παράσταση είναι οι αντάρτες, «για να δείξω την αντίσταση του λαού, και η άλλη είναι ο πυρρίχιος χορός, γιατί ήθελα να δείξω και τη σύνδεση με την αρχαιότητα» υπογράμμισε ο ίδιος. Στην κορυφή της μεσαίας μαρμάρινης πλάκας αποτυπώνεται ο αετός, σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού, που αποτυπώνεται σε οβάλ πλαίσιο, το οποίο συμβολίζει την ελπίδα για την επιστροφή στα πάτρια. Με ανάλογη συμβολική διάθεση έχουν αποτυπωθεί στο μνημείο, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, καθώς επίσης και χάρτης του Εύξεινου Πόντου με όλα τα αρχαία ελληνικά τοπωνύμια.
Το εντυπωσιακό τρίπτυχο έργο φιλοτεχνήθηκε στον Βόλο και μεταφέρθηκε στο Μόναχο με τη βοήθεια οδηγού νταλίκας με ποντιακή καταγωγή, ο οποίος προσφέρθηκε να συνδράμει αφιλοκερδώς την προσπάθεια.
Εργο με ψυχή
Ο Βολιώτης γλύπτης – πολιτισμολόγος, με ρίζες από τη Μικρασία, φιλοτέχνησε με πολύ μεράκι και ευαισθησία το συγκεκριμένο έργο, μετά από πρόταση που απηύθυνε ο Γρηγόρης Γιαννουλίδης, πρώην πρόεδρος της Ενωσης Ποντίων του Μονάχου.
«Το θέμα σε μένα δόθηκε ελεύθερα και τον Νοέμβριο του 2016 πήγα στο Μόναχο, για να δω τον χώρο. Στην αρχή είχα στο μυαλό μου να κάνω ένα βράχο με παραστάσεις γύρω – γύρω, είδα τον χώρο, μελέτησα την αρχιτεκτονική της εκκλησίας των Αγίων Πάντων και ήθελα να ενσωματώσω όλη την ιστορία στο έργο, εκτός από τον πόνο, την αντίσταση και τη σύνδεση με την αρχαιότητα», αναφέρει ο χαρισματικός γλύπτης.
Μέσα από την απόδοση του θέματος, αφηγείται επί της ουσίας τη γηγενή παρουσία των Ελλήνων που χάνεται στα βάθη της ιστορίας και των αιώνων.
Το ύψος της κάθε μαρμάρινης πλάκας είναι 2 μέτρα και το βάρος της, αντίστοιχα, περί τα 500 κιλά, ενώ το συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα απέσπασε ενθουσιώδη και επαινετικά σχόλια από το πλήθος των παρισταμένων στην τελετή των εγκαινίων.
Γνώστης του μαρμάρου
Ο Λυκούργος Παπαντωνιάδος αισθάνθηκε «δέος, συγκίνηση, έκλαψα, γιατί είμαι κι εγώ Μικρασιάτικης καταγωγής. Ο παππούς μου Λυκούργος, καταγόταν από τη Νίκαια της Βιθυνίας» είπε.
Η επαφή του με τους ομογενείς που ζουν στο Μόναχο, του προκάλεσε εξίσου έντονα συναισθήματα, κι όπως επεσήμανε «όταν πήγα στο Μόναχο είδα την καρδιά της Ελλάδας να χτυπάει εκεί. Είδα κόσμο, χορούς, παιδάκια να τραγουδάνε, αξίες που χάνονται, αγνή αγάπη για την πατρίδα, για ένα πολιτισμό που είναι πολύ μεγάλος».
Ο 44χρονος γλύπτης αποτύπωσε την ανάσα, έβαλε τη σφραγίδα του στο συγκεκριμένο έργο, και κατ’ επέκταση στο Μόναχο. Το μάρμαρο είναι οικείο υλικό για τον ίδιο, έχει πραγματοποιήσει σπουδές πάνω στο συγκεκριμένο πεδίο, εμβαθύνοντας δίπλα σε γνωστούς τεχνίτες, στα μυστικά της τέχνης που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Με το μάρμαρο ασχολείται από το 2004 και προηγουμένως ασχολήθηκε με την πέτρα, δίπλα στον Τρικεριώτη μάστορα Χρήστο Σωτηρίου, για να ακολουθήσουν σπουδές μαρμαρογλυπτικής στην Αθήνα και την Τήνο, αλλά και Πολιτισμού στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Εχει αποτυπώσει το ταλέντο του σε μνημεία που βρίσκονται στο Τρίκερι, την Αργαλαστή και αλλού, και σε κάθε έργο ακουμπάει την ψυχή του.
Η εμπειρία που αποκόμισε από την επαφή του με το Μόναχο είναι πολύ σημαντική για τον ίδιο, ενώ όπως υπογραμμίζει «είναι συγκινητική η εμπειρία, γνώρισα φίλους και ένιωσα οικεία, ακούγοντας παντού Ελληνικά».
