Πρόβλημα μεγαλύτερο από οποιαδήποτε οικονομική κρίση, πρόβλημα που σχετίζεται με την ίδια την επιβίωση ενός έθνους, είναι η συνεχώς φθίνουσα πορεία των γεννήσεων, όταν το έθνος αυτό δεν έχει τις διαστάσεις του κινεζικού ή του ινδικού, αλλά μιλάμε για μια χώρα με σχετικώς μικρό πληθυσμό.
Και το πρόβλημα εξελίσσεται με ακόμη εφιαλτικότερες προοπτικές, όταν ο αριθμός των θανάτων υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό των γεννήσεων. (Στην περίπτωση αυτή υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι που χαίρονται, όπως ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος, που κυνικότατα δηλώνουν ότι …προσβλέπουν στους θανάτους των συνταξιούχων για την …ανακούφιση του ασφαλιστικού μας συστήματος).
Ακριβώς σε αυτή την οικτρή θέση βρισκόμαστε τώρα. Συμφώνως προς τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, που ανακοίνωσε προχθές η ΕΛΣΤΑΤ, το προηγούμενο έτος, το 2017, γεννήθηκαν μόλις 88.553 νέα παιδιά στην Ελλάδα. Από τα οποία περίπου το ένα τέταρτο είναι παιδιά άλλης εθνικότητας, από γονείς μετανάστες και πρόσφυγες. Ενώ αποδήμησαν εις τας αιωνίους μονάς 124.501 συμπατριώτες μας. Δηλαδή καθαρή μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Που δεν είναι βεβαίως κάτι που συνέβη μόνο κατά το συγκεκριμένο έτος. Είναι μια συνεχής φθίνουσα πορεία του ελληνισμού, που καταγράφεται επί δεκαετίες.
Στη δεκαετία του ’40, μέσα στις δυστυχίες του πολέμου, της κατοχής, του εμφυλίου, οι Ελληνίδες γεννούσαν πάνω από 180.000 παιδιά κάθε χρόνο. Στη δεκαετία του ’50, που οι ίδιοι οι Έλληνες περιέγραφαν με μελανά χρώματα, ως προς το επίπεδο διαβίωσης, χαρακτηρίζοντας την πατρίδα τους σαν «Ψωροκώσταινα», και πάλι οι γεννήσεις ήταν ψηλά, γύρω στις 160.000 ετησίως. Και πάντως ήταν περισσότερες από τους θανάτους, αφού η ζωή είχε μπει σε ειρηνικούς ρυθμούς.
Είναι εύκολο να πει κανείς ότι «φταίνε οι νέοι», επειδή δεν παντρεύονται νωρίς, επειδή και όταν παντρευτούν αργούν πολύ να τεκνοποιήσουν και συνήθως δεν αποτολμούν περισσότερα από το ένα παιδί. Αλλά αυτή είναι η «οπτική» του προβλήματος κατά την οποία είναι …στραβός ο γιαλός. Ενώ η αλήθεια είναι ότι στραβά αρμενίζουμε.
Ας μας κόψουν κι άλλο τις συντάξεις. Αλλά ό,τι κερδίζουν ας μην το ξοδεύουν για να διορίζουν Καρανίκες. Αλλά για να στηρίξουν τη μητρότητα. Την εργαζόμενη μητέρα. Να επιστρέψουν τα επιδόματα των τριτέκνων και πολυτέκνων. Να μη μείνει καμία μάνα χωρίς τη στήριξη βρεφονηπιακού και παιδικού σταθμού. Δυστυχώς, σε αυτά έχουν όλοι, οικτρώς, αποτύχει.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
