Με την ομιλία του στην Πνύκα, ο Εμανουέλ Μακρόν, απέδειξε ότι δεν είναι αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν «politician» και εμείς «πολιτικάντη». Είναι αυτό που διεθνώς αποκαλείται «statesmen», δηλαδή Πολιτικός. Δεν θέλει να είναι ένα απλός διαχειριστής τρεχουσών καταστάσεων. Έχει όραμα. Όχι μόνο για την ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά για την Ευρώπη. Το οποίο έχει διαμορφώσει, αφού έχει κατανοήσει ένα από τα βασικότερα προβλήματα της, όπως κατάντησε, Ευρωπαϊκής Ένωσης: Την αποξένωση της από τους λαούς. Και την παράδοση της σε μια πανίσχυρη, απρόσωπη, γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Είναι ένα πρόβλημα στο οποίο έχει πολλές φορές αναφερθεί η στήλη. Ενδεικτικώς αναφέρω μόνο μία παράγραφο από δημοσίευμα του Ιουνίου 2014, μετά τις ευρωεκλογές, όταν, πανευρωπαϊκώς, ο μόνος που θριάμβευσε ήταν …η αποχή:
«Μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη των πολιτών δεν υπάρχει, αλλά έχουμε μόνον την Ευρώπη των ιδιωτών. Των παραιτημένων. Οι οποίοι, με την στάση τους εκχωρούν, εν λευκώ, όλες τις εξουσίες στο «διευθυντήριο» και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Και δίνουν στους φασίστες και τους ακροδεξιούς λαϊκιστές ποσοστά που ούτε στον ύπνο τους θα έβλεπαν, αν η μεγάλη πλειονότητα δεν ήταν τόσο απογοητευμένη από την πορεία της Ε.Ε., από τις πολιτικές που εφαρμόζονται, δεν παροπλίζονταν ως πολίτες, αλλά προσερχόταν στις κάλπες.
Δικαίως ο Γάλλος πρόεδρος θυμήθηκε και τα δημοψηφίσματα, με την αρνητική στάση των πολιτών, τόσο στην πατρίδα του όσο και στην Ολλανδία και τη Βρετανία. Αλλά και συνέδεσε την έξαρση του ακροδεξιού λαϊκισμού με την απογοήτευση των λαών, ιδίως δε της νεολαίας, από την πορεία της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας. Αλλά ο λαϊκισμός και τα οράματα για ψεύτικους παραδείσους δεν είναι προνόμιο μόνο της ακροδεξιάς. Έχει και αριστερές εκδοχές.
Ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό το κυβερνητικό και κομματικό δυναμικό των Συριζανέλ που παρακολούθησε την ομιλία, θα έχει την αφορμή να προβληματίσει. Και να επιλέξει, επιτέλους, ποιον δρόμο θα ακολουθήσει και με ποιον θα συμπορευθεί. Με τον Μακρόν, ή με τον …Μαδούρο; Διότι, σε γαλλικό επίπεδο δεν έχουν επιλογές. Ο αλλοτινός φίλος και σύντροφος, εκφραστής του αριστερού λαϊκισμού εκεί, ο Μελανσόν, τους …έφτυσε και προτίμησε την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Ότι επίσης κατάλαβαν το «καρφί» του Μακρόν: Ότι άνοιξαν Κερκόπορτα στην ευρωπαϊκή οικονομία παραδίδοντας τα …ασημικά στους Κινέζους.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
|
|
