Επιμένω ότι η συγκρότηση ενός ισχυρού και σοβαρού πολιτικού σχήματος με «κεντροαριστερό» προσανατολισμό, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, με σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία, είναι επιτακτική ανάγκη για τον τόπο. Και είναι ασφαλώς θετικό το ότι μέσα στον Αύγουστο επιταχύνθηκαν οι ζυμώσεις που, όπως όλα δείχνουν και ελπίζω να επιβεβαιωθούν, θα οδηγήσουν εντός του φθινοπώρου στη συγκρότησή του. Ώστε να υπάρξει μια αξιόπιστη δύναμη, ως τρίτος πόλος, μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας.
Ελπίζω, όλοι αυτοί που παίρνουν μέρος στις σχετικές διεργασίες, να έχουν πλήρη συναίσθηση της σοβαρότητας του εγχειρήματος. Των ευθυνών που αναλαμβάνουν. Των προοπτικών και των προκλήσεων απέναντι στις οποίες θα χρειασθεί να δώσουν απαντήσεις. Διότι είναι σφόδρα πιθανόν, ως εκ του αποτελέσματος των επομένων εκλογών, το νέο αυτό σχήμα να αποτελέσει τον απολύτως αναγκαίο εταίρο για τη συγκρότηση μιας ισχυρής κυβέρνησης συνασπισμού. Οποιοσδήποτε από τους δύο «μονομάχους» και αν είναι ο νικητής. Με δεδομένο ότι ως τώρα οι δημοσκοπήσεις δεν βγάζουν αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση.
Ακριβώς γι’ αυτό, χρειάζεται να προστατευθεί η σοβαρότητα του εγχειρήματος. Κάτι που δεν συνάδει με τη διαφαινόμενη τάση να υπάρξει καμιά δωδεκάδα υποψηφίων αρχηγών. Ήδη, με τις δεδηλωμένες υποψηφιότητες Γεννηματά, Θεοδωράκη, Καμίνη, Ραγκούση και Μανιάτη, εκδηλώνεται συνωστισμός. Και αναμένονται ανάλογες κινήσεις από Νίκο Ανδρουλάκη, Θεοχαρόπουλο και Κύριος οίδε πόσους ακόμη.
Σε πείσμα μιας μανιχαϊστικής και ντετερμινιστικής αντίληψης του «πολιτικού προτσές», που κυριάρχησε στις θεωρίες της μαρξιστικής Αριστεράς τον περασμένο αιώνα, ο ρόλος της προσωπικότητας των πολιτικών ηγετών στη διαμόρφωση του ρου της ιστορίας, παραμένει καταλυτικός. Η πρόσφατη περίπτωση με όσα έγιναν στη Γαλλία χάρη στην προσωπικότητα του Μακρόν, το επιβεβαιώνει.
Μακάρι, μέσα από τις εν εξελίξει διεργασίες να αναδεχθεί μια προσωπικότητα ικανή να εμπνεύσει, να δώσει όραμα, να συσπειρώσει. Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με το να αυτοανακηρύσσονται όλοι ως επίδοξοι ηγέτες. Οι πολλές υποψηφιότητες όζουν συγχύσεως. Το ότι κι εγώ «πονάω» για τον συγκεκριμένο χώρο, ή το ότι έχω κάποιες απόψεις για την πορεία του, δεν με καθιστά εν δυνάμει …πολιτικό αρχηγό. Ας σοβαρευτούμε. Αναζητώντας τον άριστο ή την άριστη, ει δυνατόν εκ των αφθάρτων. Και στηρίζοντας τον (την) ολοψύχως. Θέσεις, για να υπηρετήσει κανείς την πατρίδα, υπάρχουν πολλές.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
|
|
