Διάβασα κ. Πρόεδρε την ανακοίνωση του γραφείου σας, με την οποία συνοδεύσατε την ακύρωση πρόσληψης του «ειδικού συμβούλου» κ. Χασαπόπουλου. Και στάθηκα στα όσα αναφέρονται για τη σύνθεση του γραφείου σας.
Έχουμε και λέμε. Σύμφωνα με την ανακοίνωσή σας «οι προβλεπόμενες θέσεις εργασίας μετακλητών υπαλλήλων στο Γραφείο του Πρωθυπουργού ανέρχονταν σε 105. Αυτές αυξήθηκαν πρόσφατα κατά 20, προκειμένου να καλυφθούν μελλοντικές ανάγκες. Από το σύνολο των θέσεων αυτών, μέχρι σήμερα έχουν καλυφθεί μόνον οι 72, εκ των οποίων, οι 45 είναι αποσπασμένοι και οι 27 μετακλητοί υπάλληλοι».
Έχετε δηλαδή κατά νου να φτάσετε τις 160 θέσεις. Διαφορετικά δεν θα αυξάνατε τον αριθμό των προβλεπόμενων θέσεων “μετακλητών” κατά 20%. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα προς τους υπουργούς σας, τους διοικητές των ΔΕΚΟ και κάθε άλλον που καλείται, λόγω της συγκυρίας, να περιορίσει τις δαπάνες του οργανισμού που διοικεί. Περιλαμβανομένων και των αυριανών περιφερειαρχών και Καλλικράτειων δημάρχων, στους οποίους η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά να επιβληθεί διά νόμου ότι από το 2014 και μετά απαγορεύεται να εμφανίζουν ελλείμματα στους δήμους τους.
Στην ίδια ανακοίνωση υποστηρίζετε ότι «η προβλεπόμενη στελέχωση των υπηρεσιών του γραφείου του Πρωθυπουργού στην Ελλάδα είναι ποσοτικά κατά πολύ υποδεέστερη από αυτή που ισχύει σε άλλες χώρες με παρόμοιο μέγεθος και επίπεδο ανάπτυξης».
Επειδή ξέρω την αγάπη σας για το σουηδικό μοντέλο, και επειδή η Σουηδία είναι μια χώρα με σχεδόν ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα, αλλά πολύ καλύτερο κράτος και ακόμη καλύτερη οικονομία, απορώ πως, πριν τα πείτε αυτά δεν κάνατε ένα τηλεφώνημα στην εκεί ετεροθαλή αδελφή σας, να έχετε μια καλύτερη ενημέρωση.
Εγώ πάντως μπαίνοντας στην επίσημη ιστοσελίδα της σουηδικής κυβέρνησης, είδα ότι στα χρόνια που κυβερνούσαν οι ομοϊδεάτες σας σοσιαλδημοκράτες το δυναμικό του εκεί πρωθυπουργικού γραφείου κυμάνθηκε από 49 άτομα το 1995 έως 57 το 2004 που έχασαν την εξουσία. Τώρα με την πολυκομματική κεντροδεξιά κυβέρνηση, για να ικανοποιηθούν όλοι, έφτασαν τα 177.
Αλλά οι συγκρίσεις θυμίζουν μάλλον την παροιμία «η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες. Τα χρεοκοπημένα κράτη, δεν συγκρίνουν τις δαπάνες της εξουσίας με εκείνες των αναπτυγμένων οικονομιών και κοινωνιών.
