Η πολιτική μας ζωή έχει εισέλθει στον αστερισμό του Τόλη. Το επιβεβαίωσε χθες Τετάρτη ο πρωθυπουργός, όταν το μήνυμά του ήταν μια ελεύθερη απόδοση του γνωστού άσματος του Βοσκόπουλου «Ας είμαστε ρεαλιστές».
Βεβαίως η χθεσινή εκτέλεση ήταν μια «σπέσιαλ αφιέρωση» προς τους Ευρωπαίους ηγέτες. Που είναι πράγματι ανάγκη να γίνουν πιο ρεαλιστές. Να απαλλαγούν και αυτοί από τις δικές τους αγκυλώσεις. Από τη θεοποίηση της τεχνοκρατικής δογματικής αντίληψης, ότι η Ελλάδα για να σωθεί πρέπει να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι Έλληνες. Με μια συνταγή λιτότητας που οδηγεί, μέσω μειώσεων αποδοχών και πρόσθετων φόρων, σε μισθούς Βουλγαρίας, αλλά με κόστος ζωής Γερμανίας.
Το ίδιο άσμα όμως, είναι υποχρεωμένος ο Αλέξης Τσίπρας να το τραγουδήσει συντόμως, αν, όπως ελπίζω, πετύχει σε πολιτικό επίπεδο τον «έντιμο συμβιβασμό» που επιδιώκει, προς το εσωτερικό. Προς τους υπουργούς του, τους βουλευτές του, τα στελέχη του, τα αυτοδιαχωριζόμενα σε διάφορες «τάσεις». Ακόμη και προς τους έχοντες υπερβολικές προσδοκίες πρώην πράσινους ψηφοφόρους του, τους μαθημένους να άδουν το δικό τους άσμα: «Όλα ή τίποτα, έτσι έμαθα να ζω». Διότι, αν δεν τους περάσει το μήνυμα «ας είμαστε ρεαλιστές» και αν αντιμετωπίσουν την όποια συμφωνία με τα μυαλά που κουβαλάνε έως τώρα, ας είμαστε έτοιμοι για τα χειρότερα.
Και εγώ θα ήθελα να πάρουν τέτοια τροπή τα πράγματα ώστε να δικαιωθεί ο στίχος του Ελύτη από το «Προφητικόν» του «Άξιον Εστί»: «Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση». Να «βγουν τα εμβατήρια στους δρόμους» πανηγυρίζοντας για τη δικαίωση των οραμάτων. Να έχω την πολυτέλεια να παραμείνω ρομαντικός. Αλλά είμαι αναγκασμένος να προσγειώνομαι. Μα γίνομαι ρεαλιστής. Να θυμάμαι τον πάντα επίκαιρο στίχο του εθνικού μας ποιητή: «Δεν ειν’ εύκολες οι θύρες, σαν η χρεία τες κουρταλεί».
Όσοι ονειρεύονται μια «έντιμη συμφωνία» χωρίς επώδυνα μέτρα, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Καιρός να γυρίσουν από το άλλο πλευρό. Το θέμα είναι αν, εκτός από τα επώδυνα μέτρα, θα μπορέσει η κυβέρνηση να αποσπάσει και εκείνα τα «αντισταθμιστικά οφέλη» που θα δώσουν μια νέα ώθηση στην οικονομία, ανοίγοντας τον δρόμο για να βγούμε, έστω τα παιδιά μας, από το καθεστώς της οικονομικής υποτέλειας. Καθεστώς, εντός του οποίου οι ρητορικές εξάρσεις περί αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας είναι απλώς συνήθεις ελληνικές πομφόλυγες.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
