Οχι μόνον οι λαοί, αλλά και τα κόμματα που ξεχνούν τις θλιβερές στιγμές της ιστορίας τους είναι καταδικασμένα να τις ξαναζήσουν.
Για τη «Νέα Δημοκρατία» η εκ των έσω ανατροπή της κυβέρνησης της το 1993 ήταν ως τώρα η θλιβερότερη στιγμή της ιστορίας της. Που οδήγησε στην αδιατάρακτη υπερδεκαετή κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ. Και ήταν έργο Σαμαρά. Επενδεδυμένο με εθνικιστικές κορώνες για το «Μακεδονικό», αν και συνδεόταν στην πράξη με οικονομικά συμφέροντα περί τον ΟΤΕ, δηλαδή με τα συμφέροντα της Siemens και του σταθερού εν Ελλάδι εταίρου της.
Ακολούθησε η ηγεσία του πολιτευόμενου ως καλού κ’ αγαθού χαλίφη, Κώστα Καραμανλή, που όλα τα στρογγυλοποιούσε. Και όπως ο χαλίφης του γνωστού κόμικ ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει τον «Ιζνογκούντ», μη υποψιαζόμενος ότι ο μόνιμος στόχος του είναι να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη».
Τώρα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την ώρα ακριβώς που οι ψηφοφόροι του θα περίμεναν να ενισχύσει την ενότητά του και να επιχειρεί να διευρύνει την πολιτική και κοινωνική του βάση, καταφεύγει στις πιο άθλιες μεθόδους των ηγεσιών ελληνικών κομμάτων. Τις άνωθεν εντελλόμενες διαγραφές, χωρίς καμιά δημοκρατική διαδικασία, χωρίς καν το δικαίωμα της απολογίας.
Οι λιβανίζοντες τον νέο αρχηγό, σίγουρα θα μείνουν ικανοποιημένοι, επειδή «γουστάρουν» πολιτική «πυγμής». Αλλά σίγουρα δεν λείπουν και εκείνοι που προβληματίζονται. Όχι τόσο για το αν εκείνος που ευεργετήθηκε από την ανοχή και τη διαλλακτικότητα, ώστε να ξαναβρεί μια θέση στην πολιτική από το περιθώριο στο οποίο είχε καταδικασθεί μετά το εγχείρημά του, επιδεικνύει κλασική συμπεριφορά ευεργετηθέντος αχάριστου. Αλλα κυρίως για το πού θα οδηγήσει την αξιωματική αντιπολίτευση αυτή η πρακτική.
Το πνεύμα του Ζαχαριάδη που δικαιολογούσε το δικό του πογκρόμ διαγραφών στο ΚΚΕ με τη ρήση «όσο αραιώνεις τα σκόρδα, τόσο παχαίνουν», καταδικάσθηκε αμετακλήτως από όλα τα μετασταλινικά κόμματα, ακόμη και τα κομμουνιστικά, πλην ελαχίστων μουσειακών απολιθωμάτων.
Η επιστροφή σε αυτό το πνεύμα, όταν εκδηλώνεται μέσα σε ένα αστικό φιλελεύθερο κόμμα, δεν ξέρω αν προδιαγράφει ένα λαμπρό μέλλον και
για το κόμμα και την κρατούσα ηγεσία του, αλλά και για τον τόπο γενικότερα.
Η αχαριστία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Αλλά και η αλαζονεία ως και η υστερία, στην πολιτική, είναι κάτι χειρότερο από λάθος. Είναι έγκλημα.
Σε καλό να σας βγουν όλα αυτά, αγαπητοί μεν, αμνήμονες δε, Νεοδημοκράτες.
