Φαίνεται ότι στο πολιτικό μας εποικοδόμημα υπάρχουν πολλοί που κατατρύχονται από το σύνδρομο της …γίδας. Η οποία επιμένει να τρίβεται στην γκλίτσα του τσομπάνη, αν και γνωρίζει τις συνέπειες. Να προκαλούν τον «τσομπάνη» λαό, αναξέοντας κάθε τόσο θέμα πρόωρων εκλογών.
Γνωστές γαλάζιες «γίδες», με πρώτο τον Παυλόπουλο, έσυραν τον Καραμανλή να ξυστεί κι αυτός στην γκλίτσα των πρόωρων εκλογών για να αποφύγει τα δύσκολα, αν και ήταν πασίδηλο πως οδηγούσαν το κόμμα τους στην πολιτική αυτοκτονία.
Τώρα έχουμε κάποιες πράσινες «γίδες» που ξύνονται για πρόωρες εκλογές. Δεν είναι μόνο ο Καστανίδης που έχει ανοίξει το θέμα δύο φορές μέσα σε λίγες μέρες. Είναι και άλλοι που «ξύνονται» στη γκλίτσα αυτή, με διάφορες θεωρίες που σερβίρουν «οφ δε ρέκορντ» σε φιλικά τους μέσα ενημέρωσης.
Προφανώς, οι άνθρωποι δε διδάσκονται ούτε από την πρόσφατη πολιτική ιστορία γενικότερα, ούτε από το πάθημα της «Νέας Δημοκρατίας» ειδικότερα.
Και τότε –όπως και τώρα- είχαμε έναν πρωθυπουργό να δηλώνει σε κάθε ευκαιρία την αντίθεση του σε κάθε σκέψη για πρόωρες κάλπες. Και τελικώς αναγκάσθηκε να συρθεί σε αυτή τη «λύση», στα μισά της θητείας του, επειδή η εκλογολογία είχε παραλύσει τα πάντα.
Κατηγόρησε βεβαίως, την αντιπολίτευση, για το ότι ζητούσε διαρκώς εκλογές. Αλλά γνώριζε πως η παράλυση δεν επήλθε από το αίτημα της αντιπολίτευσης. Ήταν επίτευγμα των δικών του στελεχών. Το να ζητά η αντιπολίτευση εκλογές ακόμη και λίγους μήνες μετά από μια λαϊκή ετυμηγορία, -ιδίως όταν έχει αναδείξει μια οριακή πλειοψηφία- είναι ό,τι πιο σύνηθες για τα ελληνικά δεδομένα. Το πρόβλημα είναι όταν η ίδια η κυβερνητική πλειοψηφία αλληθωρίζει προς αυτή την κατεύθυνση.
Έχετε μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και αυτή σας εξασφαλίζει την πολιτική νομιμοποίηση των σκληρών αποφάσεων σας. Οι οποίες, για να αποδώσουν, απαιτούν, πέραν των άλλων και πολιτική σταθερότητα σε βάθος χρόνου. Τι άλλου είδους πολιτική νομιμοποίηση περιμένετε; Να μας καλέσετε στις κάλπες προσδοκώντας ότι θα ψηφίσουμε με ενθουσιασμό «σφάξε με Λοβέρδο και Παπακωνσταντίνου μου να αγιάσω»;
Όσο για την ηθική νομιμοποίηση, αυτή προϋποθέτει πολιτική γενναιότητα. Να αφήσετε να μισοκακόμοιρα «κάναμε και εμείς κάποια λάθη» και να κάνετε γενναία αυτοκριτική, ζητώντας συγνώμη από μας που πληρώνουμε και τα δικά σας και των άλλων τα πολλά, και όχι «μερικά», λάθη.
