Σε τούτο τον τόπο όλα ανατρέπονται η όλα γελοιοποιούνται, παίρνουν τη μορφή προϊόντων «μαϊμού». Ακόμη και το κομμουνιστικό μανιφέστο ή η «Βαρσαβιάνκα». Από το διεθνές «εμπρός της γης οι κολασμένοι», εδώ περάσαμε στο «εμπρός της Ελλάδας οι διορισμένοι».
Εδώ δεν πρωτοστατούν στις απεργίες οι κολασμένοι της φάμπρικας. Οι βιομηχανικοί εργάτες και εργάτριες. Ούτε καν το άλλοτε βαρύ προβολικό των οικοδόμων, που τώρα είναι στην πλειονότητά τους μετανάστες. Ούτε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Δεν απεργούν οι σκληρότερα εργαζόμενοι και χειρότερα αμειβόμενοι που κατατρύχονται και από την ανασφάλεια αν αύριο θα έχουν τη δουλειά τους.
Τον χορό των επαναλαμβανόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων τον σέρνουν είτε εκείνοι που είναι διορισμένοι και ψωμίζονται από τον δημόσιο κορβανά, είτε εκείνοι που έχουν εξασφαλίσει κάποιο προνόμιο άσκησης επαγγέλματος με ειδική άδεια. Χρησιμοποιώντας συχνά ως «ομήρους» εκείνους από την εργασία των οποίων προέρχονται τα δημόσια έσοδα που εξασφαλίζουν τη δική τους αμοιβή.
Ειδικά οι διορισμένοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα έπρεπε να είναι περισσότερο φειδωλοί στην κατάχρηση του απεργιακού δικαιώματος, όταν αυτή έχει ως αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται αφάνταστα όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τις επαναλαμβανόμενες απεργίες των κυρίων που έχουν διορισθεί, συνήθως με ευνοιοκρατικές διαδικασίες πελατειακών σχέσεων, στο Μετρό, ή όταν οι κινητοποιήσεις των βαθμολογητών καθιστούν ακόμη πιο εξοντωτικό το άγχος των παιδιών που διαγωνίζονται, αλλά και των οικογενειών τους.
Δεν φέρουν βεβαίως συλλογικώς την ευθύνη για το ότι έχουμε ένα σύνολο διορισμένων στο δημόσιο τομέα που είναι σχεδόν δεκαπλάσιο από τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων της Σουηδίας, που έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό με τη χώρας μας, πολύ μεγαλύτερη έκταση, πολύ δυσκολότερες συνθήκες ζωής αλλά και πολύ ισχυρότερη οικονομία.
Η ευθύνη αυτή ανήκει αποκλειστικώς στα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία εδώ και τριάντα έξι χρόνια. Και είναι, μαζί με την φοροδιαφυγή και τα «κλεψιμαίικα» των πονηρών συμβάσεων, τα… τρία κακά της μοίρας μας. Αλλά και στα μικρότερα κόμματα που υιοθετούσαν ακρίτως κάθε αίτημα εργατοπατέρων για περισσότερους διορισμούς, εκεί που ήδη περισσεύανε οι αργόμισθοι. Και σπεύδουν σήμερα να προσφέρουν πολιτική κάλυψη σε κάθε αίτημα, ακόμη και όταν γνωρίζουν πως είτε είναι παράλογο είτε δεν υπάρχει αντικειμενική δυνατότητα να ικανοποιηθεί.
