Ωσπου να μπούμε στην εφηβεία και να αρχίσουμε να καταπίνουμε τις μαρξιστικές θεωρίες και τον επιστημονικό υλισμό με τα κουτάλια, ήμουν κατ’ εξοχήν «παιδί της Εκκλησίας». Τακτικό παπαδοπαίδι αλλά και στο ψαλτήρι. Από όλα όσα είχα την τύχη να ψάλω, υπό την αυστηρή επίβλεψη του πρωτοψάλτη, που μου τραβούσε το αυτί αν έκανα καμία παραφωνία, εκείνο που με συνέπαιρνε περισσότερο ήταν ο εξόδιος ύμνος της Παναγίας, το εγκώμιο της Κοιμήσεως.
Αλλά δεν θυμάμαι να τον έψαλα ποτέ με τόσο πάθος και πόνο, όσο βγαίνει από την ψυχή μου σήμερα, καθώς κλεισμένος στο δωμάτιό μου τον ψέλνω συνεχώς, μετά τη λεπτομερή ανάγνωση των όσων συμφωνήθηκαν, εκεί στο δροσερό περιβάλλον του «Χίλτον» και τα οποία συγκροτούν το τρίτο, το «για πρώτη φορά αριστερό» μνημόνιο.
Ειλικρινά, όταν τελείωσα την ανάγνωση, αυθορμήτως άρχισα να αναπέμπω το «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεσθημανή τω χωρίω, κηδέψατέ μου το σώμα».
Μου βγήκε πράγματι αυθορμήτως. Οχι επειδή σκεφτόμουν την οσονούπω κοίμηση της Θεοτόκου. Αλλά επειδή αισθάνθηκα πράγματι να μετέχω σε ένα ξόδι. Σε μια επιτάφια πομπή των ονείρων και των ελπίδων τόσων ανθρώπων που άλλα ήλπιζαν, για άλλα ψήφισαν και άλλα τους προέκυψαν. Τα τρις χειρότερα από εκείνα τα οποία υποτίθεται ότι καταδίκασαν και απομάκρυναν με τις επιλογές τους.
Τι σημασία έχει αν εγώ η εσείς, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, δεν είχαμε πιστέψει τον ορυμαγδό των υποσχέσεων; Αν δεν είχαμε υποκύψει στη γοητεία του λαϊκισμού; Αν προβάλαμε αντιστάσεις, επιχειρώντας διά της κοινής λογικής να πείσουμε φίλους και γνωστούς, που είχαν συνεπαρθεί, να «κρατάνε μικρό καλάθι»;
Αντιθέτως έχει τεραστία σημασία το ότι πρόσωπα που αγαπάμε, συγγενείς και φίλοι, είναι τώρα βαρέως τεθλιμμένοι. Εχασαν το χαμόγελό τους. Πρωτίστως δε την ελπίδα τους.
Ας σταθούμε δίπλα τους. Θυμίζοντάς τους ότι, δυστυχώς, στη ζωή, πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Οτι από αυτή την άθλια συμφωνία, από αυτό το άθλιο «αριστερό» τρίτο μνημόνιο, πολύ χειρότερο θα ήταν να οδηγηθούμε στη ρήξη και την κατάρρευση.
Σήμερα, φευ, δεν μπορώ να παρηγορήσω μήδε καν εμένα. Διό και εκτονώνομαι ψάλλοντας διαρκώς το «Απόστολοι εκ περάτων (εκ Βρυξελών, Βερολίνου κλπ.) κηδέψατε …τας ελπίδας».
