Τη δική τους μάχη, με τα όπλα που διαθέτει η κάθε πλευρά, δίνουν ο σύλλογος των Νοσοκομειακών Γιατρών του «Αχιλλοπούλειου» και η νέα διοίκηση του Νοσοκομείου Βόλου για την κάλυψη των τεράστιων ιατρικών κενών.
Από τις 150 μόνιμες θέσεις ιατρών που προβλέπει το οργανόγραμμα του ιδρύματος, αυτή τη στιγμή υπηρετούν στο Νοσοκομείου περίπου 70, ενώ τα κενά καλύπτονται ή τουλάχιστον γίνεται προσπάθεια για να καλυφθούν από επικουρικούς γιατρούς. Από το καλοκαίρι έχουν τοποθετηθεί στο «Αχιλλοπούλειο» 10 επικουρικοί γιατροί, διαφόρων ειδικοτήτων, αλλά τα προβλήματα παραμένουν, σύμφωνα με το σύλλογο Νοσοκομειακών Γιατρών, που κάνει λόγο για προσπάθεια να αντιμετωπιστεί μια πολύ σοβαρή κατάσταση με «μπαλώματα». Το μεγάλο ζητούμενο ήταν και παραμένει η πρόσληψη μόνιμου ιατρικού προσωπικού, που θα διαθέτει την κατάλληλη εμπειρία για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες ενός νοσηλευτικού ιδρύματος το οποίο καλύπτει μια περιοχή με 200.000 περίπου κατοίκους. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία βρέθηκε το νοσοκομείο το προηγούμενο διάστημα εξαιτίας της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ του προσωπικού και της διοίκησης, που λίγο έλλειψε να τινάξει στον αέρα τη λειτουργία του. Όσοι έζησαν από μέσα το σκηνικό πολέμου στο «Αχιλλοπούλειο», δύσκολα θα ξεχάσουν την πιο επεισοδιακή περίοδο στην ιστορία του νοσοκομείου. Η διασφάλιση κλίματος εργασιακής ειρήνης, συνεργασίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ διοίκησης και εργαζομένων, είτε νοσηλευτών, είτε διοικητικών είτε ιατρικού προσωπικού, ήταν η κύρια επιδίωξη του νέου διοικητή που κατάφερε μέσα σε λίγες εβδομάδες να επαναφέρει την ηρεμία στους χώρους του νοσοκομείου. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική κατάκτηση με δεδομένες τις απερίγραπτες καταστάσεις της τελευταίας διετίας. Στη συνέχεια, ξεκίνησε μια δύσκολη προσπάθεια να διασφαλιστεί αφενός ότι θα καλυφθούν τα τεράστια κενά σε ιατρικό, κυρίως, προσωπικό και αφετέρου για να εναχθούν στο ΕΣΠΑ έργα και παρεμβάσεις που είχαν μείνει εκτός. Τα χρονικά περιθώρια ήταν τουλάχιστον ασφυκτικά, ωστόσο η σωστή συνεργασία και οι συντονισμένες κινήσεις έφεραν αποτελέσματα και πολύ σύντομα έγινε εφικτό να κερδιθεί ένα σημαντικό μέρος του χαμένου εδάφους σε ότι αφορά στην ένταξη έργων στο μοναδικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα που τρέχει στη χώρα μας αυτή την περίοδο. Για τις κενές θέσεις ιατρικού προσωπικού η κατάσταση ήταν και παραμένει δύσκολη, καθώς μπορεί να τοποθετήθηκαν επικουρικοί γιατροί σε κλινικές που μέχρι πριν το καλοκαίρι κινδύνευαν να βάλουν λουκέτο, αλλά δε σημαίνει ότι λύθηκε το πρόβλημα. Ορισμένοι από τους 10 επικουρικούς γιατρούς που ανέλαβαν τα καθήκοντά τους πριν από λίγο καιρό, δεν διαθέτουν την κατάλληλη εμπειρία και ήδη εμφανίζονται πελαγωμένοι, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με αναρίθμητα περιστατικά ασθενών και είναι απολύτως λογικό να «λυγίσουν» από ένα σημείο και μετά. Την ίδια στιγμή, συνεχίζουν να εγκαταλείπουν το νοσοκομείο έμπειρα ιατρικά στελέχη, είτε λόγω συνταξιοδοτήσεων, είτε επειδή επιλεγούν, αντί του εχθρικού δημόσιου τομέα, τον ιδιωτικό.
Ολα αυτά είναι ζητήματα που τα γνωρίζουν τόσο οι εκπρόσωποι των νοσοκομειακών γιατρών, όσο βέβαια και η νέα διοίκηση. Τα μέχρι στιγμής δείγματα γραφής της είναι απολύτως ενθαρρυντικά και φανταζόμαστε πως θα συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό. Η περίοδος που διανύει η χώρα είναι η δυσκολότερη της μεταπολεμικής της ιστορίας. Τα εκρηκτικά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν από υπεύθυνα πρόσωπα που έχουν όραμα, ικανότητες και διάθεση για δουλειά. Το πλέον σημαντικό όμως είναι το πνεύμα συνεργασίας και η ανιδιοτέλεια. Έτσι μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο σε ευαίσθητους τομείς όπως η δημόσια υγεία.
