Σε μια τεράστια περιβαλλοντική βόμβα που αν εκραγεί θα προκαλέσει ανυπολόγιστη καταστροφή, έχει μετατραπεί ένα έργο που κόστισε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και σχεδιάστηκε με σκοπό να λύσει το μείζον πρόβλημα έλλειψης υδατικών πόρων.
Η Κάρλα αργοπεθαίνει μέρα με την ημέρα δίχως να φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα κάποια αισιόδοξη προοπτική η οποία μπορεί να αντιστρέψει τα σημερινά δεδομένα. Το τελευταίο διάστημα τα χτυπήματα είναι απανωτά και οδηγούν στην απόλυτη απαξίωση το κορυφαίο, υποτίθεται, περιβαλλοντικό έργο των Βαλκανίων. Ο ταμιευτήρας στερεύει καθώς δεν έχει εισρεύσει νερό εδώ και 20 σχεδόν μήνες. Τα ψάρια εντοπίζονται νεκρά, καθώς ο ζωτικός τους χώρους περιορίζεται δραματικά και την ίδια στιγμή, εκατομμύρια κυβικά νερού καταλήγουν μέσω του μονίμως ανοιχτού θυροφράγματος και της σήραγγας της Α’ Βιομηχανικής Περιοχής Βόλου, στον Παγασητικό. Το χειρότερο όλων είναι ότι σε αυτά τα νερά δεν γίνονται αναλύσεις σε ότι αφορά στα βαρέα μέταλλα, αλλά μόνο σε χημικές παραμέτρους. Αυτό σημαίνει ότι ο Παγασητικός δέχεται τεράστιες ποσότητες υδάτων που ενδέχεται να είναι ιδιαιτέρως επιβαρυμένα με ότι αυτό μπορεί να σημάνει για έναν κλειστό κόλπο, για τον οποίο καταβάλλονται τιτάνιες προσπάθειες ώστε να προστατευθεί.
Η διάλυση τόσο του φορέα διαχείρισης της Κάρλας όσο και της υπηρεσίας που είχε την ευθύνη για την ολοκλήρωση των έργων άρδευσης και ύδρευσης στην περιοχή, έκανε ακόμη χειρότερα τα πράγματα και έχει προκαλέσει την αίσθηση ότι το έργο είναι ακέφαλο και βαδίζει προς την οριστική του απαξίωση. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν θα πρόκειται για ένα ακόμη δημόσιο έργο που ναυάγησε και πήγαν χαμένα τα χρήματα τα οποία δαπανήθηκαν για την υλοποίησή του, αλλά οι συνέπειες θα είναι ολέθριες για ένα ολόκληρο οικοσύστημα. Από την αρχή ο σχεδιασμός ήταν ελλιπής και αυτό φάνηκε από τις τεράστιες καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των βασικών υποδομών. Όταν δε έφτασε η ώρα της κατασκευής εξειδικευμένων παρεμβάσεων όπως τα αντλιοστάσια και τα δίκτυα άρδευσης και ύδρευσης, φάνηκε η γύμνια του κρατικού μηχανισμού που διέθεσε 160 εκατομμύρια ευρώ για την επανασύσταση μιας λίμνης η οποία έχει μετατραπεί σήμερα σε μια απέραντη χαβούζα. Γύρω από αυτό το σκηνικό έχει στηθεί ένα παιχνίδι εντυπώσεων και αποποίησης ευθυνών από φορείς και παράγοντες που τα προηγούμενα χρόνια εκμεταλλεύτηκαν το έργο στον έσχατο βαθμό. Οι δηλώσεις και οι ανακοινώσεις που προκύπτουν το τελευταίο διάστημα εξυπηρετούν μόνο τους εμπνευστές τους και δεν συμβάλουν στην ουσιαστική αντιμετώπιση ενός ζητήματος μείζονος σημασίας για το περιβαλλοντικό αύριο ενός ολόκληρου νομού. Ακόμη και σε στοιχειώδη ζητήματα, όπως η λειτουργία του περίφημου θυροφράγματος, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν από τους δήμους της περιοχής και την περιφέρεια, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε ο φορέας διαχείρισης ούτε και ο ΤΟΕΒ Κάρλας. Η παρακολούθηση και καταγραφή μιας κατάστασης που μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται, δεν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό, ενώ οι διαπιστώσεις στις ανακοινώσεις των τοπικών φορέων, απλά επιβεβαιώνουν το μέγεθος του αδιεξόδου. Από τη στιγμή που η πολιτεία έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και έχει αφήσει την Κάρλα στη μοίρα της, η περιφέρεια Θεσσαλίας και οι δήμοι Βόλου και Ρήγα Φεραίου πρέπει καταρχήν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης και στη συνέχεια στην ευλαβική εφαρμογή του, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Τα 160 εκατομμύρια που δαπανήθηκαν για την επανασύσταση της λίμνης είναι κρίμα να χαθούν στον πυθμένα ενός τοξικού βούρκου.
