Αγώνα επιβίωσης, στην κυριολεξία, δίνουν από το Σαββατοκύριακο οι εργαζόμενοι των δήμων, καθώς και οι δήμαρχοι, που βλέπουν ότι επιχειρείται και μάλιστα απροκάλυπτα, να απαξιωθεί στο μέγιστο βαθμό ο θεσμός της αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού. Η αρχή έγινε από τους εργαζομένους που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα κινητικότητας τον περασμένο χειμώνα για να ακολουθήσουν τώρα οι δημοτικοί αστυνομικοί, ενώ μέσα στο Σαββατοκύριακο ανακοινώθηκε αιφνιδίως -ως είθισται- ότι θα ενταχθούν στο πρόγραμμα των διαθεσιμοτήτων, δηλαδή ότι θα βρεθούν στον προθάλαμο της ανεργίας, και οι σχολικοί φύλακες. Μέσα σε λίγες ημέρες ο δήμος Βόλου έχασε με συνοπτικές διαδικασίες σχεδόν 80 εργαζόμενους του στενού πυρήνα του. Όχι δηλαδή κάποιους συμβασιούχους που απασχολούνταν με σχέση εργασίας, η οποία έχει ημερομηνία λήξης. Πρόκειται για μόνιμους υπαλλήλους που όσο και να αμφισβητούν ορισμένοι την προσφορά τους, δεν παύουν να είναι εργαζόμενοι που προσελήφθησαν με διαφανείς διαδικασίες.
Ο Αρμαγεδώνας των απολύσεων (γιατί παρά τα επικοινωνιακά τερτίπια της κυβέρνησης ελάχιστοι από τους δημοτικούς υπαλλήλους που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα θα απορροφηθούν σε άλλες δομές του δημοσίου), χτυπά με πρωτοφανή ένταση τους δήμους, που σύμφωνα με εκτιμήσεις ανθρώπων οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, έχουν στοχοποιηθεί σε βαθμό τουλάχιστον ύποπτο. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το γεγονός, ότι ποσοστό σχεδόν 60% των εργαζομένων του δημοσίου που θα βγουν σε διαθεσιμότητα, προέρχεται από τους δήμους. Οι υπόλοιποι είναι εκπαιδευτικοί ενώ ελάχιστοι είναι οι υπάλληλοι των υπουργείων. Τέτοια μανία είναι όντως ανεξήγητη εκτός και αν στέκουν οι απόψεις ορισμένων που χαρακτηρίζονται κακόπιστοι και ιδιοτελείς επειδή υποστηρίζουν, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, ότι ο θεσμός της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης βρίσκεται στο στόχαστρο ιδιωτών, οι όποιοι ακονίζουν ήδη τα νύχια τους και ετοιμάζονται να εφορμήσουν σαν αρπακτικά, έτσι ώστε να καρπωθούν τις υποδομές και να κερδίσουν λεφτά με το τσουβάλι από την ιδιωτικοποίηση μιας σειράς δομών και υπηρεσιών των δήμων. Ποιος άραγε μπορεί να αμφισβητήσει μια τέτοια θεωρία τη δεδομένη χρονική στιγμή που παρατηρείται μια άνευ προηγουμένου στελεχιακή αφαίμαξη των δήμων της χώρας; Και να σκεφτεί κανείς ότι από τους δήμους ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια το πρόγραμμα συγχωνεύσεων με αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα τεράστια εξοικονόμηση πόρων, ενώ οι περικοπές στη χρηματοδότησή τους ξεπερνούν το 65%. Παρόλα αυτά, ο σχεδιασμός που έχουν θέσει σε εφαρμογή οι οσφυοκάμπτες των Μνημονίων είναι ξεκάθαρος και δεν αφήνει περιθώρια για ελιγμούς ή παρερμηνείες. Μέχρι το Σεπτέμβρη, λένε, πρέπει να φύγουν 12.500 υπάλληλοι και μέχρι του τέλος του 2014 άλλοι 15.000. Πραγματική σφαγή δηλαδή για δεκάδες χιλιάδες οικογένειες με δάνεια και απλήρωτους λογαριασμούς. Πραγματικό αδιέξοδο για εργαζόμενους που βλέπουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους μαύρο.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι οι εκπρόσωποι τους παραμένουν διχασμένοι και αλληλοσπαράσσονται, ενώ ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας εξακολουθεί να καλοβλέπει τις άθλιες κυβερνητικές αποφάσεις που οδηγούν στο γκρεμό χιλιάδες συνανθρώπους μας. Και αν δεχθούμε ότι μεταξύ των συνδικαλιστών αποτελούν μέρος του παιχνιδιού οι αντιπαλότητες και οι κόντρες εξαιτίας μικροκομματικών αγκυλώσεων, αδυνατούμε πραγματικά να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν να υπάρχει ανάλογο κλίμα ανάμεσα σε απλούς πολίτες που δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. Αλήθεια, όλοι αυτοί που επικροτούν τις απολύσεις στο δημόσιο, τι έχουν να κερδίσουν από την απώλεια τόσων χιλιάδων θέσεων εργασίας; Θλιβερές νοοτροπίες ανθρώπων που έχουν βιδωθεί στον καναπέ τους, ενώ το σύμπαν γκρεμίζεται!
