Οι μισοί που δεν έχουν κυβερνητικά αξιώματα ζητούν τη διάλυση του «προξενιού» με τους ΑΝΕΛ και την αναζήτηση συμμαχιών με ανεξάρτητους βουλευτές για τη διατήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ή την προκήρυξη πρόωρων εκλογών.
Για την πολύπαθη χώρα μας αυτή τη στιγμή το χειρότερο δεν είναι ούτε η εικόνα διάλυσης της Κυβέρνησης, ούτε οι αλλοπρόσαλλες θέσεις που εκφράζονται στον ευαίσθητο τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ούτε το κλίμα ακραίας πολιτικής πόλωσης που καλλιεργούν ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του, με προφανή σκοπό. Το χειρότερο είναι πως ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στο εσωτερικό της χώρας, στο εξωτερικό όσοι παρακολουθούν τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις απομακρύνονται όλο και πιο πολύ από την προοπτική ενασχόλησής τους με την Ελλάδα, επενδύοντας στην οικονομική της ανασυγκρότηση. Η προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της η ελληνική οικονομία μετά από οκτώ καταστροφικά χρόνια σκληρής λιτότητας και αντιλαϊκών μέτρων που «γονάτισαν» την κοινωνία, είναι το μείζον στοίχημα που δυστυχώς δεν ενδιαφέρονται να κερδίσουν τα συγκυβερνώντα κόμματα.
Η πολιτική τερατογένεση της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ήταν εξ αρχής μια θνησιγενής απόπειρα καθώς οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκε δεν ήταν υγιείς. Δυο πολιτικοί αρχηγοί με δίψα για την εξουσία, συμφώνησαν να συμπορευτούν στην πιο δύσκολη διαδρομή της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας, εν μέσω του οικονομικού Αρμαγεδδώνα που προκάλεσαν τα μνημόνια. Ούτε προγραμματική σύγκλιση υπήρχε στη συγκεκριμένη προσπάθεια, ούτε ιδεολογική ταύτιση. Απλά το ένα κόμμα είχε ανάγκη το άλλο και τελικά σχηματίστηκε μια κυβέρνηση – παρωδία που από την αρχή εμφάνισε τεράστιες πολιτικές αρρυθμίες.
Πλέον ο πολιτικός τους χρόνος τελειώνει (για τους ΑΝΕΛ τελειώνει και ο κοινοβουλευτικός), όχι μόνο γιατί πλησιάζει η λήξη της τετραετούς θητείας της συγκυβέρνησης, αλλά κυρίως γιατί το «δεκανίκι» που προσέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ ο Πάνος Καμμένος είναι έτοιμο να θρυμματιστεί. Το κόμμα του είναι υπό πλήρη διάλυση εξαιτίας των δικών του ακατανόητων επιλογών, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα.
Οι μισοί που δεν έχουν κυβερνητικά αξιώματα ζητούν τη διάλυση του «προξενιού» με τους ΑΝΕΛ και την αναζήτηση συμμαχιών με ανεξάρτητους βουλευτές για τη διατήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ή την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αυτή η θέση μπορεί να μην ικανοποιεί ένα μεγάλο μέρος στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ωστόσο μια ξεκάθαρη και πολιτικά αξιοπρεπής θέση. Οι υπόλοιποι που έχουν υπουργικά χαρτοφυλάκια και απολαμβάνουν τα προκλητικά προνόμια της εξουσίας, προσπαθούν απεγνωσμένα να εξαντλήσει την πορεία του, το πολιτικό τερατούργημα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, άσχετα αν επί της ουσίας αυτό το εγχείρημα έχει σβήσει.
Ο πρωθυπουργός που φέρει το κύριο μερίδιο ευθύνης για αυτόν τον τραγέλαφο, εξακολουθεί να υιοθέτει μια «θολή» στάση απέναντι στον συγκυβερνήτη του και αναζητά εχθρούς είτε στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε στην πλευρά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (αλήθεια, σε ποια κανονική χώρα η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον κεντρικό τραπεζίτη σαν προβοκάτορα της οικονομίας;).
Έστω και τώρα που και ο πλέον αδαής περί των πολιτικών παιχνιδιών αντιλαμβάνεται ότι η παρούσα συγκυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της και να εξαντλήσει την κοινοβουλευτική της θητεία, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται απρόθυμος ή ανίκανος να λάβει τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτούνται. Άλλωστε η πολιτική γενναιότητα δεν ήταν ποτέ το μεγάλο του ατού. Από την άλλη μεριά, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ που αλλάζει στρατηγική όσο εύκολα αλλάζει τα πουκάμισά του, δεν θα διστάσει να συμπαρασύρει στον δίχως γυρισμό δρόμο που έχει πάρει το κόμμα του και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εξελίξεις στα Σκόπια θα καθορίσουν τις εξελίξεις στη χώρα μας, το πολύ μέχρι τον επόμενο μήνα. Τότε τελειώνουν τα παιχνίδια εξουσίας και του πρωθυπουργού και του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Τον άλλο μήνα θα ξεκαθαρίσει επίσης και το θέμα των συντάξεων, αναφορικά στην εφαρμογή ή όχι του μέτρου για περικοπή τους από την 1η Ιανουαρίου του 2019. Πρόκειται για το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης, έτσι ώστε να μην οδηγηθεί στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές σαν πρόβατο επί σφαγή. Η μεγάλη της υπόσχεση για ακύρωση του μέτρου που η ίδια ψήφισε, αν δεν υλοποιηθεί, θα μετατραπεί σε πολιτική ταφόπλακα και θα ακυρώσει τα όποια σχέδια για επάνοδο στην εξουσία, με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020.
Κατά συνέπεια, ίσως να διανύουμε το τελευταίο διάστημα διακυβέρνησης της χώρας από το πλέον αλλοπρόσαλλο πολιτικό σχήμα που υπήρξε ποτέ. Ένα σχήμα που το δημιούργησαν οι ψευδαισθήσεις των πολιτών, το κράτησε στην εξουσία το πάθος των στελεχών του για δύναμη και θα το διαλύσει η έλλειψη πολιτικής αξιοπρέπειας των συγκυβερνητών. Το μεγάλο ζητούμενο είναι αν όταν καταρρεύσουν θα υπάρχει χώρα για να κυβερνηθεί από τους επόμενους και αν οι Ευρωπαίοι εταίροι θα έχουν ακόμη διάθεση να ασχοληθούν μαζί μας ή αν τελικά μας εγκαταλείψουν στη μοίρα μας, να τα βγάλουμε πέρα με τις συνέπειες των επιλογών μας. Γιατί όπως επισημάναμε και στην αρχή του παρόντος σημειώματος, οι ξένοι παρακολουθούν στενά το εγχώριο αλαλούμ και όσο μένει στην εξουσία το πολιτικό τσίρκο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να ανακτήσει η χώρα την αξιοπιστία της, καθώς και να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες επιστροφής στην κανονικότητα.
