Η προσπάθεια του αρμόδιου υπουργείου να αλλάξει αυτό το καθεστώς και να μετατρέψει τα ιδιωτικά ιατρεία σε ιατρεία του δημοσίου έναντι πενιχρής αμοιβής, κατέληξε σε ναυάγιο.
Είναι η τρίτη φορά φέτος που το Υπουργείο Υγείας, στην προσπάθειά του να εκσυγχρονίσει υποτίθεται το πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας, προκαλεί σύγχυση στους ασφαλισμένους και αναγκάζει τους ιδιώτες γιατρούς να δημοσιοποιήσουν τα προβλήματα, τα οποία προκαλεί η εμμονή και των νυν κυβερνώντων να προσεγγίζουν το ευαίσθητο θέμα της δημόσιας υγείας με οικονομοτεχνικούς και αριθμητικούς όρους. Τις προηγούμενες φορές οι πολυδιαφημισμένες Τοπικές Μονάδες Υγείας τέθηκαν σε λειτουργία χωρίς να υπάρχει ο απαιτούμενος αριθμός ιατρικών ειδικοτήτων, ενώ σε ό,τι αφορά στο θέμα των γιατρών που έχουν υπογράψει συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ για την εξέταση συγκεκριμένου αριθμού ασθενών κάθε μήνα, έναντι αμοιβής 10 ευρώ, η προσπάθεια του αρμόδιου υπουργείου να αλλάξει αυτό το καθεστώς και να μετατρέψει τα ιδιωτικά ιατρεία σε ιατρεία του δημοσίου έναντι πενιχρής αμοιβής κατέληξε σε ναυάγιο.
Την προηγούμενη φορά (πριν από τρεις μήνες περίπου), ζητήθηκε από τους ιδιώτες γιατρούς να υπογράψουν συμβάσεις με τον ΕΟΠΥΥ προκειμένου να εξετάζουν στα ιατρεία τους έως και 2.000 ασθενείς τον μήνα, έναντι μεικτού μηνιαίου μισθού 1.600 ευρώ (!), με τους περισσότερους γιατρούς να μην αποδέχονται την επίμαχη σύμβαση, και το ποσοστό κάλυψης των βασικών ιατρικών ειδικοτήτων οικογενειακών γιατρών να μην ξεπερνά στον Βόλο το 30%. Δηλαδή, μόλις ένας στους τρεις ιδιώτες γιατρούς δέχτηκε να εργαστεί με αυτές τις προϋποθέσεις. Προηγουμένως, το σύστημα προσπάθησε να στραφεί στις Τοπικές Μονάδες Υγείας, όπου όμως το πρόβλημα της υποστελέχωσης είναι κάτι παραπάνω από έντονο.
Η τελευταία απόπειρα να ισχύσει το νέο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, με τον οικογενειακό γιατρό να αναλαμβάνει κυρίαρχο ρόλο σε ό,τι αφορά στην παραπομπή των ασθενών σε άλλες ιατρικές ειδικότητες μετά την πρώτη εξέταση, εξελίσσεται αυτό το διάστημα, με το υπουργείο να ανακοινώνει ότι από την 1η Ιουλίου θα πρέπει οι ασθενείς να δηλώσουν τον οικογενειακό τους γιατρό χωρίς όμως να τους ενημερώνει κανείς πού θα τον βρουν και πώς θα μπορέσουν να τον δηλώσουν από τη στιγμή που ελάχιστοι ιδιώτες γιατροί ενδιαφέρονται να μετάσχουν στο νέο σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, ενώ οι αρμόδιες ιατρικές δομές του δημοσίου, δηλαδή οι ΤΟΜΥ, δεν έχουν προσωπικό ούτε για την κάλυψη των άμεσων αναγκών τους.
Αυτό που άλλαξε μεταξύ της πρώτης και της τωρινής απόπειρας του Υπουργείου Υγείας είναι το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της τέταρτης αξιολόγησης. Οι δανειστές απαιτούν εδώ και τώρα λύσεις στο πρόβλημα των δαπανών για τη δημόσια υγεία, και εφόσον έχουν απέναντί τους πολιτικά πρόσωπα που υπογράφουν τα πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη, επιδιώκουν να νομοθετηθεί και να υλοποιηθεί ένας σχεδιασμός που αντιμετωπίζει τον ασφαλισμένο σαν αριθμό και θεωρεί εκ προοιμίου ότι επιβαρύνει το σύστημα.
