Οι τελευταίοι που παρέδωσαν μαθήματα κοινωνικής συνοχής στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, πρέπει να αντιληφθούν ότι η αλληλεγγύη που έδειξαν στον πάσχοντα συνάνθρωπο μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο
Εντελώς διαφορετικά είχαν φανταστεί οι εμπνευστές της Κοινωνικής Συμμαχίας την πρεμιέρα της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας. Προφανώς δεν ικανοποιεί τους διοργανωτές της προχθεσινής απεργιακής συγκέντρωσης η παρουσία στην πλατεία Ελευθερίας λίγων εκατοντάδων πολιτών και εκπροσώπων φορέων. Προφανώς δεν επετεύχθη ο σκοπός για τον οποίο συστάθηκε το μέτωπο της Κοινωνικής Συμμαχίας. Προφανώς πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες του προχθεσινού ναυαγίου, αλλά και να βγουν συμπεράσματα για τις προοπτικές του επίμαχου εγχειρήματος.
Οι συνδικαλιστικοί, οι επιστημονικοί και οι παραγωγικοί φορείς που συγκρότησαν το μέτωπο της Κοινωνικής Συμμαχίας ενάντια στη λιτότητα και την ανεργία, κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιθέσεις ως προς την ιεράρχηση και τη διεκδίκηση αιτημάτων. Δεν κατάφεραν, ωστόσο, να πείσουν τους πολίτες να τους ακολουθήσουν στον δρόμο του αγώνα, κατά των πολιτικών που ανατροφοδοτούν την ύφεση και εντείνουν τα αδιέξοδα της οικονομίας. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τη δεδομένη αδιαφορία, απάθεια και απογοήτευση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας σε ό,τι έχει σχέση με την έκφραση αντίστασης στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, οδήγησαν στην ισχνή παρουσία κόσμου στην προχθεσινή συγκέντρωση καθώς και στην πορεία η οποία ακολούθησε.
Την τελευταία τριετία αυτό το κλίμα έχει κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία και λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάθε προσπάθεια ξεσηκωμού του κόσμου. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις του 2016 ενάντια στη «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού συστήματος, αποτέλεσαν το «κύκνειο αγωνιστικό άσμα» των πολιτών, που από τότε έχουν κλειστεί στο καβούκι τους και υπομένουν καρτερικά όλα τα δεινά των μνημονιακών πολιτικών.
Η απώλεια της ελπίδας και της πίστης ότι με τον αγώνα και τη δυναμική διεκδίκηση μπορεί να μεταστραφεί η σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να διαχειριστεί το μέτωπο της Κοινωνικής Συμμαχίας. Εφόσον οι φορείς που την απαρτίζουν κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιθέσεις και να ομονοήσουν στην ανάγκη συσπείρωσης και κοινής προσπάθειας, ενάντια στα μέτρα και τις πολιτικές που ευθύνονται για τα δεινά της κοινωνίας, πρέπει τώρα να διατηρήσουν και να ενισχύσουν το συγκεκριμένο μέτωπο, στρέφοντας ολοκληρωτικά την προσοχή τους στην ανάγκη αλλαγής στάσης των πολιτών.
Οι τελευταίοι που παρέδωσαν μαθήματα κοινωνικής συνοχής στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, πρέπει να αντιληφθούν ότι η αλληλεγγύη που έδειξαν στον πάσχοντα συνάνθρωπο μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο, το οποίο θα βγει μπροστά και θα προσπαθήσει να βάλει φραγμό στην επερχόμενη λαίλαπα των μέτρων λιτότητας και των πολιτικών που τροφοδοτούν τους δείκτες της ανεργίας. Η όποια απογοήτευση υπάρχει στις τάξεις των πρωτεργατών του μετώπου της Κοινωνικής Συμμαχίας πρέπει να παραμεριστεί και τη θέση της να πάρει η πεισματική προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος αδιαφορίας. Σίγουρα αυτό δεν είναι εύκολο, ωστόσο δεν υπάρχει άλλη επιλογή για την κοινωνία, εφόσον εξακολουθεί να έχει απέναντί της κυβερνητικά σχήματα με προκαθορισμένο οικονομικό σχέδιο.
