Τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης που έχουν καθιερωθεί στη χώρα μας μετά το 2011, εκμεταλλεύονται πολλοί εργοδότες, έτσι ώστε να προσλάβουν φθηνό εργατικό δυναμικό
Πριν από λίγες ημέρες, ο υφυπουργός Εργασίας που επισκέφθηκε τον Βόλο μαζί με την υπουργό Έφη Αχτσιόγλου και την ηγεσία του ΟΑΕΔ, είχε παρουσιάσει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα ποσοστά της αδήλωτης εργασίας στην περιοχή της Μαγνησίας, που θεωρείται τουριστική, μειώθηκαν σημαντικά εξαιτίας των ελέγχων του προηγούμενου διαστήματος από τα αρμόδια όργανα.
Χθες ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βόλου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το φαινόμενο της μαύρης εργασίας, καθώς και για αυτό της καταστρατήγησης των εργασιακών σχέσεων, εις ό,τι αφορά σε εργαζόμενους που προσλαμβάνονται με όρους εκ περιτροπής ή μερικής απασχόλησης. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι περισσότεροι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται σε ξενοδοχειακές μονάδες και επιχειρήσεις επισιτισμού αμείβονται με μισθούς πείνας και αναγκάζονται να προσφέρουν τις υπηρεσίες του χωρίς ασφάλιση και σε ωράρια που φτάνουν αυτά της πλήρους εργασίας.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο ούτε μεμονωμένο. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για τον κανόνα που ισχύει στις τουριστικές περιοχές, όπου τα εποχιακά επαγγέλματα ανθούν από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Σε αυτές τις περιοχές αρχίζουν ήδη να συρρέουν νέοι άνεργοι που ελπίζουν ότι θα δουλέψουν για κάποιους μήνες και έτσι θα εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, το οποίο θα καλύψει υποτυπωδώς τις ανάγκες του επόμενου χειμώνα.
Την επιτακτική ανάγκη των νέων για λίγα μεροκάματα, καθώς και το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο αναφορικά στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης που έχουν καθιερωθεί στη χώρα μας μετά το 2011, εκμεταλλεύονται πολλοί εργοδότες, έτσι ώστε να προσλάβουν φθηνό εργατικό δυναμικό και να το «ξεζουμίσουν» μέχρι το τέλος της τουριστικής περιόδου. Οι μηνιαίες αποδοχές αυτών των εργαζομένων είναι κατά κανόνα κάτω από τα 400 ευρώ, ωστόσο το ωράριο απασχόλησής τους φτάνει -και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνά- και τις οκτώ ώρες.
Σε ό,τι αφορά δε στην ασφαλιστική κάλυψη των εποχιακών εργαζομένων, οι καταγγελίες συνδικαλιστικών φορέων καθώς και τα αποτελέσματα των όποιων ελέγχων διενεργούνται σε περιοχές όπου «ευδοκιμεί» το φαινόμενο της μαύρης εργασίας, διαλύουν και τις τελευταίες επιφυλάξεις ως προς το καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης που έχει καθιερωθεί σε μεγάλο αριθμό τουριστικών επιχειρήσεων.
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης των κυβερνήσεων, διαχρονικά, να αντιμετωπίσουν και, γιατί όχι, να πατάξουν το συγκεκριμένο φαινόμενο, είναι η βασική αιτία διόγκωσής του. Κανένας αρμόδιος κυβερνητικός παράγοντας, είτε πριν είτε μετά την οικονομική κρίση, δεν κατάφερε να διασφαλίσει ότι οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται σε τουριστικές επιχειρήσεις δεν αποτελούν, στην ουσία, σύγχρονους σκλάβους ενός κατεστημένου, το οποίο από τη μια υποκρίνεται ότι μειώνει την ανεργία και από την άλλη διατυμπανίζει ότι περιορίζει φαινόμενα που απειλούν το ασφαλιστικό σύστημα.
