Δυο βασικά συμπεράσματα προκύπτουν από τη γενναία απόφαση του Βολιώτη ελεύθερου επαγγελματία να δημοσιοποιήσει το προσωπικό του δράμα, μήπως και καταφέρει και σώσει το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο από τον σημερινό ηλεκτρονικό πλειστηριασμό. Το πρώτο συμπέρασμα αφορά στο καθεστώς που έχουν επιβάλει οι τράπεζες, οι οποίες στην ουσία κάνουν ότι θέλουν όταν βρεθούν απέναντι σε δανειολήπτες που αδυνατούν να είναι συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις τους. Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά στην κυβέρνηση που ενώ διαβεβαίωνε ότι καμία πρώτη κατοικία δεν πρόκειται να βγει στο σφυρί, τα γεγονότα την διαψεύδουν, όπως άλλωστε συνέβη και συμβαίνει με τις περισσότερες δεσμεύσεις της.
Ο πρώτος δανειολήπτης στο νομό Μαγνησίας που αποφασίζει να βγει δημόσια και να κάνει γνωστό το πρόβλημα του, αναφορικά στην αδυναμία πληρωμής των δανειακών του υποχρεώσεων, είναι ένας αξιοπρεπής ελεύθερος επαγγελματίας που τόνισε στη χθεσινή συνέντευξη τύπου, στο Στέκι Αλληλεγγύης, τουλάχιστον τρεις φορές ότι δεν θέλει να διαγράφει το δάνειο του, αλλά να βρεθεί η χρήση τομή με την τράπεζα προκειμένου να υπογράφει μια δανειακή σύμβαση, στην οποία ο ίδιος θα μπορεί να ανταποκριθεί. Η πλευρά της τράπεζας, όπως ο ίδιος καταγγέλλει, αλλάζει διαρκώς τους όρους της συμφωνίας, καθιστώντας αδύνατη, από τη δική του πλευρά, την εξυπηρέτηση του δανείου.
Από την άλλη μεριά, το θεσμικό πλαίσιο που ισχύει δίνει το δικαίωμα στα τραπεζικά ιδρύματα να καθορίζουν τις τύχες των ληξιπρόθεσμων οφειλετών, αδιαφορώντας για τις κυβερνητικές υποσχέσεις περί προστασίας της πρώτης κατοικίας και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις ανακοινώσεις, προ λίγων μηνών, των αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών, ότι υπάρχει συμφωνία κυρίων με τις τράπεζες προκειμένου να γίνουν οι πλειστηριασμοί χωρίς να πεταχτούν στο δρόμο οφειλέτες δίχως άλλο περιουσιακό στοιχείο.
Στη περίπτωση του δανειολήπτη που βρίσκεται σε απόγνωση, καθώς το μεσημέρι βγαίνει σε ηλεκτρονικό πλειστηριασμό το σπίτι στο οποίο κατοικούν ο ίδιος και η μητέρα του, δε ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Η τράπεζα έχει αποφασίσει να τον πετάξει στο δρόμο, παρά τη διάθεση του να έρθει σε διακανονισμό και η πολιτεία παρακολουθεί απαθής τις εξελίξεις, ζώντας στη δική της ψευδαίσθηση περί προστασίας της πρώτης κατοικίας από τα διάφορα αρπακτικά. Την ίδια στιγμή, το δημόσιο αίσθημα προκαλείται και η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται, καθώς οι πολίτες βλέπουν να αποδεικνύονται λόγια του αέρα οι υποσχέσεις των κυβερνώντων, ότι θα τους προστατεύσουν από τη λαίλαπα των πλειστηριασμών. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και η οργάνωση του κινήματος με μεγαλύτερη μαζικότητα και αποφασιστικότητα καθίσταται περισσότερο από κάθε άλλη φορά απαραίτητη αυτή την περίοδο.
