Στο μέσον αυτού του πολιτικού αλαλούμ βρίσκονται οι πολίτες, που ακούνε τη μια πλευρά να καμαρώνει για τα επιτεύγματά της καθώς και για τις προοπτικές της οικονομίας, και την άλλη να καταστροφολογεί ασύστολα
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση «σφάζονται» τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή τις εκτιμήσεις για την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας, όταν δηλαδή θα ολοκληρωθεί ημερολογιακά και η τρίτη δανειακή σύμβαση. Η κυβερνητική πλευρά, παρά τις όποιες παραφωνίες από δικά της στελέχη, που εμμέσως πλην σαφώς αμφισβητούν τα περί «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια, εμφανίζεται σίγουρη ότι έχουν τεθεί οι βάσεις για οριστικό τέλος της οκταέτους μνημονιακης περιπέτειας της χώρας και για επιστροφή στην ανάπτυξη με υγιείς όρους και έμφαση στην τόνωση της απασχόλησης . Αυτό το αφήγημα έχει βέβαια ως βασική προϋπόθεση υλοποίησης τις αποφάσεις για τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους.
Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση όχι μόνο θεωρεί βέβαιη τη συνέχιση της λιτότητας και την εφαρμογή σκληρών οικονομικών μέτρων που θα επιτείνουν τα αδιέξοδα της κοινωνίας, αλλά εκτιμά ότι ο πολιτικός χρόνος της συγκυβέρνησης έχει εξαντληθεί και πως η μόνη λύση είναι η προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αυτή η πιθανότητα ξορκίζεται προς το παρόν από τα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία διακηρύττουν σε κάθε ευκαιρία ότι θα εξαντληθεί η τετραετία και πως οι εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019.
Στο μέσον αυτού του πολιτικού αλαλούμ βρίσκονται οι πολίτες, που ακούνε τη μια πλευρά να καμαρώνει για τα επιτεύγματά της καθώς και για τις προοπτικές της οικονομίας, και την άλλη να καταστροφολογεί ασύστολα, μεγαλώνοντας τις αγωνίες των πολιτών οι οποίοι υφίσταται από το 2010 το μαρτύριο του Τάνταλου. Συνεχώς τους υπόσχονται ότι θα τελειώσουν τα βάσανά τους και ότι θα βγει η χώρα στο ξέφωτο της ανάπτυξης, ωστόσο αυτή η πιθανότητα διαρκώς απομακρύνεται, καθώς τα μέτρα, που υποτίθεται ότι θα μας βγάλουν από την οικονομική κρίση, απομακρύνουν την κοινωνία από τη δική της λύτρωση.
Ο άνεργος που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες του, ο χαμηλόμισθος που αμείβεται με ψίχουλα, ο συνταξιούχος που ζει με την αγωνία της επόμενης περικοπής της σύνταξής του και ο ελεύθερος επαγγελματίας που βλέπει το εισόδημα του να «στραγγίζεται» από το κράτος, εξοργίζονται όταν το πολιτικό προσωπικό που τους εκπροσωπεί εκμεταλλεύεται είτε τις προσδοκίες είτε τους φόβους τους για να πετύχει μικροπολιτικά οφέλη, μέσα από την καλλιέργεια κλίματος σύγχυσης και αβεβαιότητας, αναφορικά στην επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας.
Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση προσεγγίζουν την πραγματικότητα μέσα από τις δικές τους πολιτικές παρωπίδες. Έτσι, αξιολογούν κατά το δοκούν τα δεδομένα της εκάστοτε πολιτικής ή οικονομικής συγκυρίας, έχοντας ως απώτερο σκοπό να πλήξουν τον αντίπαλο και να αποκομίσουν τα επιθυμητά οφέλη. Σε αυτή την προσπάθεια δεν λαμβάνουν υπόψη την αγωνία του απλού πολίτη που αδυνατεί να κατανοήσει πώς μπορεί να καλυτερέψει η καθημερινότητά του όταν τα σκληρά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται, τον κρατούν δέσμιο μιας αδιέξοδης κατάστασης, και την ίδια στιγμή αυτό το αδιέξοδο δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, καθώς υπάρχει συμφωνία για παράταση της λιτότητας για τουλάχιστον μια πενταετία ακόμη.
Ταυτόχρονα, ο απλός πολίτης δεν μπορεί να υιοθετήσει την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης, ότι ο μόνος δρόμος για να αλλάξει σελίδα η χώρα είναι οι εκλογές. Και αυτό γιατί η παραπάνω συμφωνία για την επίτευξη μεγάλων πλεονασμάτων και για συνέχιση της αυστηρής επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας, δεσμεύει και την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές.
Οι πολίτες θέλουν ξεκάθαρες κουβέντες και αντίστοιχες επιλογές από τους κυβερνώντες, έτσι ώστε να πειστούν ότι υπάρχει ελπίδα μετά τον Αύγουστο. Όσο η ανεργία σαρώνει και οι όποιες νέες θέσεις εργασίας προκύπτουν συνδυάζονται με μισθούς εξαθλίωσης, τότε το αφήγημα της επερχόμενης ανάπτυξης θα αποτελεί «κενό γράμμα», όπως και η επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης για την ανάγκη προκήρυξης πρόωρων εκλογών, προκειμένου να «φτιάξουν τα πράγματα». Όσο οι φόροι γονατίζουν τις οικογένειες, οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις αποτελούν λαιμητόμο για χιλιάδες μικροοφειλέτες και οι συντάξεις συνεχίζουν να συρρικνώνονται, διευρύνοντας την απελπισία των απόμαχων της δουλειάς, τόσο θα τους είναι παντελώς αδιάφορες οι θέσεις, και των μεν και των δε, για την εικόνα της μεταμνηνονιακής Ελλάδας.
Όσο, τέλος, η πραγματική οικονομία θα παραμένει δέσμια της άγριας φορολόγησης, της γραφειοκρατίας και της έλλειψης πολιτικής βούλησης για τη λήψη γενναίων αποφάσεων, οι οποίες θα δημιουργήσουν ουσιαστικές συνθήκες για την τόνωση της αγοράς, τόσο θα εδραιώνεται στη συνείδηση των ελεύθερων επαγγελματιών η κοινή εκτίμηση ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας αρέσκεται είτε να θριαμβολογεί είτε να καταστροφολογεί, ανάλογα με τον στόχο που επιθυμεί να πετύχει. Αυτός ο στόχος σχεδόν ποτέ δεν ταυτίζεται με τις ανάγκες της κοινωνίας. Ούτε τώρα που έχει μεσολαβήσει μια καταστροφική οκταετία και θα έπρεπε να υπάρχει μια μίνιμουμ συνεννόηση του πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε να τεθούν οι βάσεις για την ανοικοδόμηση της χώρας, με θεμέλιους λίθους την ειλικρίνεια και την πολιτική σύμπνοια.
