Γι΄ αυτό ο αγώνας των συνταξιούχων αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη
Ο αγώνας που ξεκινούν οι συνταξιούχοι ενάντια στην υλοποίηση των μέτρων για τη μείωση του αφορολογήτου και των νέων περικοπών στις συντάξεις, βάσει των όσων προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου για την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, μοιάζει άνισος. Και αυτό γιατί τα συγκεκριμένα μέτρα έχουν γίνει αποδεκτά από την ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, ενώ έχουν περάσει και από τη Βουλή προκειμένου να εκταμιευτούν οι δόσεις του δανείου για το τρίτο μνημόνιο.
Η συμφωνία που έχει κάνει η συγκυβέρνηση με τους δανειστές δεν αλλάζει. Η ώρα για την υλοποίηση των επώδυνων μέτρων που συμφωνήθηκαν πριν από έναν χρόνο πλησιάζει, και μάλιστα εις ό,τι αφορά στο θέμα της μείωσης του αφορολογήτου στα 5.600 ευρώ, αυτή η ώρα είναι πολύ πιθανό να έρθει 12 μήνες νωρίτερα. Αν συμβεί αυτό, το χτύπημα για τους συνταξιούχους θα είναι διπλό, καθώς θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται δραματικά, τόσο από το νέο «ψαλίδι» στις συντάξεις τους, όσο και από το κατρακύλισμα του αφορολογήτου ορίου σε ιστορικό χαμηλό.
Κατά συνέπεια, άλλος δρόμος πλην από αυτόν του αγώνα ενάντια στα συγκεκριμένα μέτρα δεν υπάρχει για τους συνταξιούχους που αποτελούν το 40% του πληθυσμού της χώρας. Βλέποντας πως η υπόλοιπη κοινωνία παραμένει σε βαθύ λήθαργο και υπομένει καρτερικά το σύνολο των επώδυνων μέτρων, τα οποία επιβάλλονται από τους δανειστές, οι συνταξιούχοι αποφάσισαν να αντιδράσουν, καλώντας στον αγώνα τους και όλους όσοι αισθάνονται ότι η ζωή τους υποθηκεύεται από τα μνημόνια.
Αν δεν παρθούν πίσω τα μέτρα για τη μείωση του αφορολογήτου και τις νέες περικοπές στις συντάξεις, οι συνάνθρωποί μας της τρίτης ηλικίας θα δουν το ετήσιο εισόδημά τους να μειώνεται δραματικά. Ήδη έχουν χάσει το 50% των συντάξεων που λάμβαναν προ κρίσης. Ήδη έχει συρρικνωθεί η αγοραστική τους δύναμη και οι ίδιοι τα φέρνουν βόλτα κάθε μήνα με νύχια και με δόντια. Τώρα που ετοιμάζονται να τους δώσουν τη χαριστική βολή, αφαιρώντας τους έως και τρεις συντάξεις τον χρόνο, οι απόμαχοι της δουλειάς επιλεγούν τον δρόμο της αντίδρασης και όχι του συμβιβασμού.
Αυτό δεν το κάνουν για να διαφυλάξουν μόνο τα δικά τους δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα των παιδιών τους, που ήδη τα στηρίζουν με τις συντάξεις τους. Αν αυτές μετατραπούν σε προνοιακά επιδόματα και δεν επαρκούν ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες των συνταξιούχων, τότε πώς θα μπορέσουν οι τελευταίοι να βοηθήσουν τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών τους που βρίσκονται σε δεινή μοίρα; Γι’ αυτό ο αγώνας των συνταξιούχων αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη.
