Αυτός ο στόχος ουδέποτε πρόκειται να επιτευχθεί όσο το κράτος θα ενισχύει το κράτος και θα αφήνει στη μοίρα του τον ιδιωτικό τομέα, από τον οποίο ωστόσο έχει την απαίτηση καταβολής εξοντωτικών φόρων
Είναι πραγματικά αποκαλυπτική η πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ, για τις μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Με βάση τα συμπεράσματα της έκθεσης, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στις αποδοχές των περισσότερων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και σε αυτές των εργαζομένων στο δημόσιο. Για παράδειγμα, ενώ ένα ποσοστό 37,4% ιδιωτικών υπαλλήλων αμείβεται με μισθούς έως 700 ευρώ, στο δημόσιο καταγράφεται ένα ποσοστό σχεδόν 39% δημοσίων υπαλλήλων που αμείβονται με ποσά από 1.000 έως 1.300 ευρώ τον μήνα. Αντίστοιχο μισθό λαμβάνει ένα ποσοστό μόλις 10% εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.
Αυτή η έκθεση ανατρέπει την εκτίμηση που δημιουργήθηκε στην κοινή γνώμη, μέσα από τη δημοσιοποίηση στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, σύμφωνα με τα οποία ο μέσος μηνιαίος μισθός στον ιδιωτικό τομέα υπολογίζεται λίγο πάνω από τα 1.000 ευρώ, ενώ παράλληλα επιβεβαιώνονται όσοι υποστηρίζουν ότι όλα αυτά τα χρόνια που η ιδιωτική οικονομία έχει γονατίσει από την άγρια φορολογία και την απουσία πολιτικών τόνωσης της απασχόλησης και των επενδύσεων, το δημόσιο ενισχύεται, με αποτέλεσμα να αυξάνονται τόσο το μισθολογικό του κόστος όσο και ο αριθμός των υπαλλήλων σε τομείς όπως υπουργεία και ΔΕΚΟ.
Αυτός ο ανορθόδοξος τρόπος λειτουργίας της οικονομίας, που φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το πολιτικό dna όσων ασκούν εξουσία και καθορίζουν με τις αποφάσεις και τις επιλογές τους τις τύχες της χώρας. Ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε «αρεστούς» και μη, μέσα από ανισότητες όπως αυτή που περιγράφεται στο παρών σημείωμα, αποδυναμώνει την προσπάθεια που υποτίθεται ότι καταβάλλεται προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία, και μαζί της να δουν καλύτερες μέρες οι πολίτες.
Αυτός ο στόχος ουδέποτε πρόκειται να επιτευχθεί όσο το κράτος θα ενισχύει το κράτος και θα αφήνει στη μοίρα του τον ιδιωτικό τομέα, από τον οποίο ωστόσο έχει την απαίτηση καταβολής εξοντωτικών φόρων. Χωρίς να δημιουργείται η παραμικρή αναπτυξιακή προοπτική για τις επιχειρήσεις, οι οποίες βουλιάζουν καθημερινά υπό το βάρος των υποχρεώσεών τους, εξακολουθεί και εφαρμόζεται ένα στρεβλό οικονομικό μοντέλο που κρατά δέσμιες τις υγιείς δυνάμεις της αγοράς και τροφοδοτεί από τις κρατικές δαπάνες το πλέον αντιαναπτυξιακό κομμάτι της χώρας.
Η μεγάλη απόσταση ανάμεσα στους μισθούς του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα, μετά από σχεδόν μια δεκαετία οικονομικής ύφεσης, δείχνει πως ούτε έχουμε διδαχτεί από τα λάθη μας, ούτε θέλουμε να μάθουμε από αυτά, ώστε να δημιουργηθούν ελπιδοφόρες προοπτικές για το αύριο της χώρας, και ειδικά για τη νέα γενιά.
