Κανονικότητα είναι να μειωθεί η φορολογία και να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, ώστε να προσλάβουν εργαζόμενους, οι οποίοι δεν θα αμείβονται με ψίχουλα, ούτε θα είναι ανασφάλιστοι
Οσο το επιτρέπει ο ορυμαγδός των εξελίξεων στην υπόθεση της Novartis, η κυβέρνηση προχώρα στον σχεδιασμό της για την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια και την επιστροφή στην περίφημη κανονικότητα. Αυτός ο όρος που έχει συνδυαστεί με την ημερομηνία-ορόσημο της 18ης Αυγούστου, ακούγεται όλο και πιο πολύ το τελευταίο διάστημα προκειμένου να δημιουργηθεί η αίσθηση στους πολίτες ότι πλησιάζουμε στην έξοδο από την ασφυκτική οικονομική επιτροπεία και την επιστροφή σε μια κατάσταση που θα επιτρέπει στην ελληνική κυβέρνηση να καθορίζει την πολιτική της ανάλογα με τις ανάγκες της κοινωνίας, και όχι με βάση τις απαιτήσεις των δανειστών.
Πόσο ρεαλιστικό είναι όμως να πιστεύουμε ή έστω να ελπίζουμε ότι πλησιάζουμε στην έξοδο από τα μνημόνια και κατά συνέπεια στην επιστροφή στην κανονικότητα; Κατ’ αρχάς πρέπει να δούμε την έννοια της κανονικότητας και το πώς αυτή προσεγγίζει σε αυτό που εκτιμά η κυβέρνηση ότι θα συμβεί στην Ελλάδα μετά τον ερχόμενο Αύγουστο.
Αν η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την κανονικότητα σαν μια κατάσταση όπου οι φόροι θα εξακολουθήσουν να «πνίγουν» τους πολίτες και η αγοραστική τους δύναμη θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, ενώ την ίδια στιγμή θα έχει επιτευχθεί συμφωνία για τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους και θα έχει διασφαλιστεί η απρόσκοπτη έξοδος της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές μέσω της έκδοσης ομολόγων, τότε μάλλον υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα σε αυτό που αντιλαμβάνεται η κοινωνία ως κανονικότητα και σε αυτό που πλασάρει η κυβέρνηση με προφανή επικοινωνιακό σκοπό.
Αν για παράδειγμα θεωρούν στο κυβερνητικό στρατόπεδο ότι αποτελεί επιστροφή στην κανονικότητα η χορήγηση αυξήσεων στους δημοσίους υπαλλήλους με το πρόσχημα των μισθολογικών ωριμάνσεων, τη στιγμή που ο ιδιωτικός τομέας παλεύει με την ανεργία και την υπανάπτυξη, τότε επίσης υπάρχει τεράστιο ζήτημα ως προς την ερμηνεία της επίμαχης έννοιας.
Κανονικότητα είναι να μειωθεί η φορολογία και να ενισχυθούν οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, ώστε να προσλάβουν εργαζόμενους, οι οποίοι δεν θα αμείβονται με ψίχουλα, ούτε θα είναι ανασφάλιστοι. Κανονικότητα είναι να μην ευνοούνται μονίμως οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα με κρυφές αυξήσεις και χορήγηση αδιανόητων, για την εποχή, προνομίων. Κανονικότητα είναι να μην καταλήγει στο κράτος το 60 έως 70% των εσόδων των ελεύθερων επαγγελματιών, μέσα από την άγρια φορολόγηση και την επιβολή ληστρικών ασφαλιστικών εισφορών. Κανονικότητα είναι τέλος να στελεχωθούν οι δομές του δημόσιου τομέα σε ευαίσθητους τομείς, όπως η παιδεία και η υγεία (που έχουν σχεδόν καταρρεύσει από την έλλειψη προσωπικού), έτσι ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των πολιτών.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτές οι προϋποθέσεις κανονικότητας υφίστανται στις σκέψεις των κυβερνώντων ή αν οι τελευταίοι χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο όρο για να ρίξουν στάχτη στα μάτια της κοινωνίας, που έχει εξαντληθεί οικονομικά και ψυχολογικά μετά από οκτώ συνεχή χρόνια σκληρής λιτότητας. Σίγουρα όμως, αν όλα τα παραπάνω δεν αρχίσουν να υλοποιούνται, τότε κακώς καλλιεργούνται προσδοκίες ότι από τον ερχόμενο Αύγουστο τελειώνουν τα δύσκολα και η χώρα μας μπαίνει σε μια πορεία ανάπτυξης, με κοινωνικό πρόσημο και πολιτικές επιλογές που θα έχουν στο επίκεντρο τους τον άνθρωπο και τις βασικές του ανάγκες.
Οι δανειστές πάντως δεν σκοπεύουν να σταματήσουν να ελέγχουν ασφυκτικά την ελληνική οικονομία, τόσο για να διασφαλίσουν την εξόφληση των δανεικών που έχει λάβει η Ελλάδα, όσο και για να μην κληθούν οι ίδιοι να ασχοληθούν ξανά μαζί μας, σε περίπτωση που επιστρέψει η Ελλάδα στον φαύλο κύκλο της σπατάλης, της ρεμούλας και των κομματικών ημετέρων. Ας έχουμε υπόψη και αυτή την παράμετρο, προτού αρχίσουμε να τρέφουμε ψευδαισθήσεις, τη στιγμή που οι δανειστές μας ίσως έχουν τελείως διαφορετικά σχέδια.
Όλες αυτές λοιπόν οι προϋποθέσεις επιστροφής στην κανονικότητα, τόσο σε ό,τι αφορά στην ουσία του όρου όσο, και στις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, μαζί με τον παράγοντα των ευρωπαίων εταίρων, κάθε άλλο παρά αισιοδοξία δημιουργούν ως προς την επιστροφή της χώρας σε ένα καθεστώς που δεν θα θυμίζει την Ελλάδα προ κρίσης, αλλά σίγουρα δεν θα παραπέμπει στον μνημονιακό εφιάλτη των τελευταίων οκτώ ετών. Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι κάθε φορά που θα ακούμε για επιστροφή στην κανονικότητα, καθώς το πολιτικό προσωπικό που καλείται να μας οδηγήσει σε αυτή την κατεύθυνση, δεν διαθέτει ούτε την απαιτουμένη αξιοπιστία ούτε την απαραίτητη ικανότητα για να πετύχει έναν τόσο δύσκολο στόχο.
