Του Γιώργου Λαμπράκη
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να είναι η μοναδική στον πλανήτη που επιχειρεί να λύσει ένα εθνικό θέμα δίχως να έχει εξασφαλίσει τη στήριξη τόσο των κομμάτων της αντιπολίτευσης όσο και της κοινωνίας. Τα δύο συλλαλητήρια που προηγήθηκαν για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, διέλυσαν κάθε αμφιβολία ως προς τη θέση μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών αναφορικά στο ενδεχόμενο χρήσης του όρου «Μακεδονία» στη νέα ονομασία της γειτονικής χώρας. Όσο και αν επιχειρήθηκε να μειωθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων, όσο και αν αμφισβητήθηκαν τα κίνητρα των διοργανωτών των συλλαλητηρίων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όσο και αν επιχειρήθηκε να δοθεί μια χροιά γραφικότητας στην όλη προσπάθεια, αυτό που έμεινε στη μνήμη όλων των Ελλήνων είναι ότι μια πραγματική λαοθάλασσα πολιτών όλων των ηλικιών και των κομματικών αποχρώσεων βροντοφώναξε «όχι» στα διπλωματικά σχέδια του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.
Σε ό,τι αφορά στα κόμματα της αντιπολίτευσης, η στάση τους ήταν ξεκάθαρα αρνητική απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης να λύσει το θέμα πολύ πριν τα δύο ογκώδη συλλαλητήρια. Είτε για λόγους προστασίας του εθνικού συμφέροντος (αυτή τουλάχιστον είναι η εκδοχή που δίνει μια μερίδα αντιπολιτευόμενων κομμάτων, ώστε να ερμηνεύσει την αρνητική της στάση από την αρχή της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης), είτε για μικροκομματικούς λόγους -που μεταξύ μας είναι και το πιο πιθανό- η αντιπολίτευση, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο κόμμα, έχει τεθεί απέναντι στην κυβέρνηση.
Η τελευταία εξακολουθεί και λειτουργεί στο διαπραγματευτικό επίπεδο σα να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην υπάρχει δηλαδή ένα τεράστιο ρεύμα στην κοινωνία που δεν επιθυμεί τη χρήση του όρου «Μακεδονία» από τα Σκόπια. Σα να μη υπάρχει το μέτωπο των κομμάτων της αντιπολίτευσης που θεωρούν ότι δεν πρέπει και δεν μπορεί η παρούσα κυβέρνηση να διαπραγματευτεί ένα τόσο σοβαρό θέμα. Σαν μην υπάρχει, τέλος, η εσωτερική αντιπολίτευση στην ίδια την κυβέρνηση από τον συγκυβερνών κόμμα των ΑΝΕΛ.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί συμφωνία χωρίς να προκύψουν στο εσωτερικό της χώρας ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Όχι τόσο επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης τηρούν τη συγκεκριμένη στάση και έχουν επενδύσει -κάποια από αυτά – στην απώλεια της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Αυτό που συνεχίζει να μη λαμβάνει υπόψη η συγκυβέρνηση, είναι η λαϊκή αποδοκιμασία των μέχρι στιγμής χειρισμών της.
Ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους και κατέκλυσε την πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: αρκετά με τις υποχωρήσεις! Αρκετά υποχώρησαν οι Έλληνες στα θέματα της οικονομίας και γι αυτό βιώνουν τόσα χρόνια τις συνέπειες αυτών των υποχωρήσεων. Αρκετά υποχώρησαν στα θέματα της κοινωνικής πολιτικής και των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Οι συνέπειες των αντίστοιχων υποχωρήσεων είναι επίσης οδυνηρές και θα επηρεάσουν αρνητικά και τις επόμενες γενιές. Αρκετά υποχώρησαν οι Έλληνες στα θέματα της λειτουργίας του ίδιου του θεσμού της δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν σήμερα να χάσουν θεμελιώδεις κατακτήσεις τους.
Το ονοματολογικό των Σκοπίων αποτελεί, ενδεχομένως, την αφορμή που αναζητούσαν οι πολίτες ώστε να σηκωθούν από τον καναπέ και να υψώσουν το ανάστημά τους σε μια αλληλουχία υποχωρήσεων που μετά το 2015 έλαβαν τη μορφή προκλητικής απάθειας, πρωτοφανούς αδιαφορίας, ανεξήγητης στωικότητας και πλήρους αποδοχής κάθε παράλογου και άδικου μέτρου που σκέφτονταν οι δανειστές και εφήρμοζαν αδιαμαρτύρητα οι ασκούντες τη διακυβέρνηση της χώρας.
Μακάρι η λαοθάλασσα των συλλαλητηρίων για το όνομα των Σκοπίων να είχε κατακλύσει τους δρόμους και της πλατείες της Αθήνας και άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων όταν ψηφίζονταν από τη Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες τα πολυνομοσχέδια των μνημονίων και οι εφαρμοστικές διατάξεις που τα κατέστησαν νόμους του κράτους. Τώρα, ωστόσο, που έρχεται η κρίσιμη στιγμή για το εθνικό θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, τα αντανακλαστικά των πολιτών ενεργοποιούνται ξανά, και αυτοί που είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν, χωρίς να έχουν αποσαφηνίσει τις θέσεις και τις προτάσεις τους, ενώ έχουν απέναντί τους το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, καλό θα ήταν να επανακαθορίσουν τη στάση τους και να λάβουν υπόψη τη λαϊκή βούληση, πριν να είναι αργά…
