Ωστόσο τα «αν» είναι πολλά, και η δυσαρέσκεια του κόσμου τεράστια, παρά τα κατά καιρούς επικοινωνιακά τρυκ του Μεγάρου Μαξίμου. Αυτό το κλίμα θεωρείται σχεδόν απίθανο ότι μπορεί να αναστραφεί
Τελικά, όσα περισσότερα σκληρά μέτρα ψηφίζει στη Βουλή η παρούσα συγκυβέρνηση, τόσο πιο πολύ ενισχύεται η ανθεκτικότητά της στις βολές και την αυστηρή κριτική της αντιπολίτευσης, και παράλληλα αυξάνεται και η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Αυτό βέβαια δεν θα συνέβαινε αν επικρατούσαν στη χώρα συνθήκες πολιτικής κανονικότητας και δεν είχαν εκλέγει στην εθνική αντιπροσωπεία πολιτικά πρόσωπα, τα οποία δεν θα περνούσαν ούτε από την πλατεία Συντάγματος εφόσον δεν κυριαρχούσαν τα τελευταία χρόνια η φαυλότητα και ο λαϊκισμός.
Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση βγήκε ενδυναμωμένη από τη δοκιμασία της ψηφοφορίας για το πολυνομοσχέδιο με τα μέτρα των περικοπών ή ακόμη και της κατάργησης των οικογενειακών επιδομάτων, του περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία και της καθιέρωσης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών μέχρι τα τέλη Απριλίου.
Βέβαια, ό,τι κέρδισε η συγκυβέρνηση σε κοινοβουλευτική δύναμη ή εσωκομματική αντοχή, το έχασε σε επίπεδο κοινωνίας, με τους συνδικαλιστές και το ΚΚΕ να βρίσκονται «στα κάγκελα» και να προαναγγέλλουν πόλεμο για το θέμα της απεργίας, ενώ όσο θα περνά ο καιρός και θα εφαρμόζονται τα μέτρα για τις μειώσεις των τριτεκνικών και πολυτεκνικών επιδομάτων, καθώς και για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, όλο και περισσότεροι πολίτες θα τίθενται απέναντί της.
Σκοπός όλων αυτών θα είναι τιμωρήσουν την κυβέρνηση όταν προκηρυχθούν εκλογές. Να δείξουν δηλαδή στην κάλπη τη δυσφορία και την αγανάκτησή τους για τη νομοθέτηση τόσων αντιλαϊκών μέτρων, από μια κυβέρνηση η οποία εξελέγη με εντελώς διαφορετικό αφήγημα και επικαλείται κάθε τρεις και λίγο την αριστερή της ιδεολογία έτσι ώστε να αποκρούσει τις επιθέσεις των πολιτικών της αντιπάλων.
Αυτό που επιβεβαιώνεται από τη στάση των συγκυβερνώντων κόμματων στην πρόσφατη ψηφοφορία στην ολομέλεια της Βουλής για την έγκριση του πολυνομοσχεδίου, είναι πως αυτή τη στιγμή ελάχιστα τους ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις της κοινωνίας για τα μέτρα που πέρασαν από τη Βουλή το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Αυτό που «καίει» τη συγκυβέρνηση είναι να παρατείνει όσο το δυνατόν πιο πολύ την παρουσία της στη διακυβέρνηση της χώρας, καθώς υπάρχει μπροστά μας ο Αύγουστος και η έξοδος από τα μνημόνια, σε ό,τι αφόρα τουλάχιστον στο επικοινωνιακό κομμάτι του ζητήματος.
Στη συνέχεια θα ξεκινήσει η παροχολογία και η επιδοματική τακτική ώστε να μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η διάφορα από τη ΝΔ. Αν στο μεταξύ κλείσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων με τρόπο που δεν θα πλήξει περαιτέρω την εικόνα της κυβέρνησης και τις ισορροπίες με τους ΑΝΕΛ, βγούμε στις αγορές, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων συνεχίσουν την καθοδική τους πορεία και ταυτόχρονα συνεχίσει την καθοδική του πορεία το ποσοστό της ανεργίας (άσχετα αν οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται αφορούν σε εκ περιτροπής ή μερική απασχόληση), τότε οι προβλέψεις για τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι ευοίωνες.
Ωστόσο τα «αν» είναι πολλά, και η δυσαρέσκεια του κόσμου τεράστια, παρά τα κατά καιρούς επικοινωνιακά τρυκ του Μεγάρου Μαξίμου. Αυτό το κλίμα θεωρείται σχεδόν απίθανο ότι μπορεί να αναστραφεί, και πως αργά ή γρήγορα η συμπαγής κοινοβουλευτική ομάδα των συγκυβερνώντων κομμάτων θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις αλλοπρόσαλλες επιλογές και την παροιμιώδη αναξιοπιστία της. Είτε επειδή θα προκληθεί κάποιο πολιτικό ατύχημα και δεν θα είναι δυνατόν να διατηρηθεί η πλειοψηφία στη Βουλή, είτε επειδή οι συνθήκες θα επιτάσσουν την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, οι εκλογές θα γίνουν πριν το τέλος του 2018.
Αυτό που ελπίζουν οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες, είναι ο χρόνος προκήρυξης τους να μην επηρεάσει τις όποιες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης υπάρχουν, και το πιο σημαντικό να μη θέσει εν αμφιβόλω τις θυσίες της κοινωνίας, που εδώ και σχεδόν εννέα χρόνια υπομένει το μαρτύριο της δημοσιονομικής προσαρμογής, και κάθε φορά που αρχίζει και φαίνεται η έξοδος από το τούνελ της οικονομικής επιτροπείας, το πολιτικό προσωπικό της χώρας «χύνει την καρδάρα με το γάλα» και προσφεύγει στη λαϊκή εντολή, αναζητώντας διέξοδο στα αδιέξοδα που το ίδιο έχει δημιουργήσει.
