Οι μαθητές δεν είχαν βέβαια την ψευδαίσθηση ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα θα επιλύονταν τα βαθύτερα προβλήματα της εκπαίδευσης στη χώρα μας
Στις 30 Οκτωβρίου, ημέρα πανελλαδικών κινητοποιήσεων των μαθητών, τα παιδιά πραγματοποίησαν καταλήψεις στα σχολεία τους, ενώ η μαθητική κοινότητα της Μαγνησίας ξεσηκώθηκε και διοργάνωσε συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της πόλης, διεκδικώντας την επίλυση κάποιων ουσιαστικών λειτουργικών προβλημάτων στα διδακτήρια της περιοχής, καθώς επίσης και τη δρομολόγηση λύσεων σε γενικότερα προβλήματα της δημόσιας παιδείας, όπως τα υπεράριθμα τμήματα στα γενικά λύκεια και τα ολιγομελή τμήματα στα ΕΠΑΛ. Από τότε πέρασαν πέντε εβδομάδες και δεν έγινε το παραμικρό για να βελτιωθούν οι συνθήκες στο δημόσιο σχολείο.
Οι μαθητές δεν είχαν βέβαια την ψευδαίσθηση ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα θα επιλύονταν τα βαθύτερα προβλήματα της εκπαίδευσης στη χώρα μας, είχαν ωστόσο κάποιες ελπίδες ότι ορισμένα βασικά λειτουργικά προβλήματα θα επιλύονταν, βάσει και των σχετικών διαβεβαιώσεων που έλαβαν οι εκπρόσωποι του συντονιστικού μαθητικού οργάνου από τους αρμόδιους φορείς της περιοχής. Αυτές οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Για παράδειγμα, η στέγη στο 6ο Γενικό Λύκειο συνεχίζει να στάζει, ενώ το υπόγειο του Μουσικού Σχολείου παραμένει χωρίς έξοδο κινδύνου, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η χρήση του για την αποσυμφόρηση των αιθουσών διδασκαλίας ενός διδακτηρίου με περισσότερους από 500 μαθητές!
Έτσι η έξοδος και πάλι στους δρόμους με τη διοργάνωση πορείας μέχρι το Δημαρχείο Βόλου και την έδρα της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας ήταν αυτονόητη επιλογή για το συντονιστικό μαθητικό όργανο, που δεν μπορεί να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν η πόλη του Βόλου να έχει στολιστεί υποδειγματικά για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και να μην είναι δυνατή η επιδιόρθωση κάποιων βασικών λειτουργικών προβλημάτων στα σχολεία της περιοχής, όπως για παράδειγμα η στέγη του Γυμνασίου Νέας Αγχιάλου που πλημμύρισε πριν από λίγες ημέρες.
Οι μαθητές, με την κινητοποίησή τους θέλησαν να υπενθυμίσουν στους αρμόδιους φορείς ότι οι υποσχέσεις όταν αναλαμβάνονται πρέπει και να εκπληρώνονται, όχι μόνο για την αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων σε νευραλγικούς τομείς, όπως η δημόσια εκπαίδευση, αλλά και για τη διαφύλαξη της αξιοπιστίας όσων υπόσχονται στη νέα γενιά, ότι θα κάνουν το καθήκον τους. Δεν είναι πάντως ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που υποσχέσεις δεν εκπληρώνονται και διαβεβαιώσεις ξεχνιούνται. Γι’ αυτό άλλωστε η νέα γενιά αντιμετωπίζει με δυσπιστία και επιφυλακτικότητα τα λόγια των μεγάλων. Στο δικό της μυαλό δεν υπάρχει ακόμη κανένα περιθώριο για αθέτηση υποσχέσεων και διάψευση προσδοκιών. Έχουν την απαίτηση να γίνονται πράξη όσα τους υπόσχονται, έτσι ώστε μέσα από τη βελτίωση των συνθηκών στην εκπαίδευση να βελτιωθεί γενικότερα η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας.
