Για ποια μείωση της ανεργίας μιλάμε όταν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται είναι τουλάχιστον απογοητευτικά;
Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat συμφωνούν ότι η ανεργία στην Ελλάδα μειώνεται και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς. Λίγο πάνω από το 20,5% διαμορφώθηκε το ποσοστό της στη χώρα μας τον περασμένο Αύγουστο, εξαιτίας βέβαια και της αύξησης της απασχόλησης στον τουρισμό. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο κατέγραψαν τη μεγαλύτερη μείωση της ανεργίας μέσα στην τελευταία χρονιά στις χώρες της Ευρωζώνης. Ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς σε ό,τι αφορά στο ποσοστό των ανέργων που καταγράφεται στην Ελλάδα και στο αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρωζώνη. Η χώρα μας εξακολουθεί και κατέχει τα πρωτεία σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ και οι περισσότερες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται τα τελευταία χρόνια είναι μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας, με αντίστοιχες αποδοχές. Σε ό,τι αφορά δε στις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται στο εξάμηνο της τουριστικής κίνησης, αυτές είναι με αποδοχές λίγων 100άδων ευρώ και χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.
Άρα λοιπόν, για ποια μείωση της ανεργίας μιλάμε όταν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται είναι τουλάχιστον απογοητευτικά; Τα ποσοστά και οι αριθμοί για τους ανέργους στην Ελλάδα αποτελούν βασικά στοιχεία της επικοινωνιακής στρατηγικής της κυβέρνησης, έτσι ώστε να αναδείξει ότι μειώνονται οι δείκτες στο μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Επί της ουσίας όμως η κατάσταση στην αγορά εργασίας παραμένει τραγική, με την πλειοψηφία των νεοπροσλαμβανόμενων να βρίσκονται αντιμέτωποι με ελαστικά ωράρια απασχόλησης και μισθούς, οι οποίοι παραπέμπουν σε φιλοδωρήματα. Όλα αυτά όμως δεν λαμβάνονται υπόψη, όταν οι κυβερνητικοί βουλευτές και οι υπουργοί καμαρώνουν αναφερόμενοι στο «μέγα επίτευγμα» της παρούσας κυβέρνησης, να μειώσει δηλαδή την ανεργία κατά έξι ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με το 2015.
Εργαζόμενοι χωρίς παρόν και μέλλον είναι οι περισσότεροι που προσλαμβάνονται κάθε μήνα από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το σύστημα τούς εκμεταλλεύεται ώστε να καταγραφεί και νέα μείωση των ποσοστών της ανεργίας, χωρίς όμως να συνεκτιμάται το οξύ κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται από τη γενιά των εργαζομένων των 200 και 300 ευρώ. Οι άνθρωποι που βιώνουν στο πετσί τους αυτή την κατάσταση, δεν ξεγελιούνται από στατιστικά στοιχεία χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Όταν ο υποτιθέμενος μισθός τελειώνει μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του μήνα και η ανασφάλιστη εργασία τείνει να αποτελέσει κανόνα, όταν οι μισές θέσεις εργασίας που δημιουργούνται αφορούν σε ελαστικές μορφές απασχόλησης και όταν δημιουργείται μια ολόκληρη γενιά εργαζομένων χωρίς ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να θριαμβολογεί ότι μειώνεται η ανεργία και δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες εξόδου της χώρας μας από την κρίση.
