Στα λόγια και τις υποσχέσεις οι πρώην και οι νυν κυβερνώντες διεκδικούν βραβείο. Στην πράξη όμως δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα το ουσιαστικό
Αντιμέτωποι με μια κατάσταση, που με τα σημερινά δεδομένα μοιάζει αδιέξοδη, βρίσκονται οι γονείς των μαθητών στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Σκοπέλου, όπου από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Έτσι συνεχίζουν και χάνονται πολύτιμες ώρες μαθημάτων, και τα παιδιά τους βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές της ηπειρωτικής Μαγνησίας, με το «καλημέρα» του νέου διδακτικού έτους. Η χθεσινή συνάντηση των γονέων του Δημοτικού Σχολείου Γλώσσας με τον διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού απλά επιβεβαίωσε το μέγεθος αυτού του αδιεξόδου.
Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στη δεδομένη αδυναμία της πολιτείας να εξασφαλίσει, πρώτον, επαρκείς πιστώσεις για την πρόσληψη αναπληρωτών εκπαιδευτικών, και δεύτερον, στο να τους χορηγήσει κίνητρα έτσι ώστε να μην προχωρουν σε ανάκληση των προσλήψεών τους λίγα μόλις 24ωρα μετά τη δημοσιοποίησή τους. Γιατί είναι τουλάχιστον άδικο να περιμένουμε από έναν αναπληρωτή με μηνιαία αμοιβή μεταξύ 700 και 800 ευρώ να αποδεχτεί την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να τον διορίσει σε ένα νησί, για παράδειγμα, όπου τα έξοδα μόνο για τη διαμονή και τις μετακινήσεις του με το πλοίο της γραμμής δεν του επιτρέπουν να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Πριν από μια ακριβώς εβδομάδα διεξήχθη και ολοκληρώθηκε στη Λάρισα το αναπτυξιακό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου μάλιστα έδωσε το παρών και ο υπουργός Παιδείας, ο οποίος είχε συνάντηση με τον δήμαρχο της Σκοπέλου και του υποσχέθηκε ότι θα λυθούν τα προβλήματα υποστελέχωσης στα σχολεία του νησιού. Ο κ. Βασιλούδης δεν είναι βέβαια αφελής ώστε να πιστέψει ότι οι υποσχέσεις του αρμόδιου υπουργού θα γίνουν πράξη άμεσα. Αυτά τα ζητήματα δεν έχουν επιλυθεί στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Οι κάτοικοι απομακρυσμένων περιοχών είτε αποδέχονται τη μοίρα τους και συμβιβάζονται με την ιδέα ότι η πολιτεία θα συνεχίσει να τους αντιμετωπίζει σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στα θέματα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και της υγείας, είτε θα πάρουν τη δύσκολη αποφαση να εγκαταλείψουν τον τόπο που γεννήθηκαν, προκειμένου να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ένα καλύτερο αύριο.
Η περίπτωση της Σκοπέλου είναι χαρακτηριστική του τρόπου αντιμετώπισης από την πολιτεία των κατοίκων ενός νησιωτικού δήμου που, όπως συμβαίνει και με τους κατοίκους των ορεινών περιοχών, δεν αποτελούν διαχρονικά βασική προτεραιότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων. Στα λόγια και τις υποσχέσεις οι πρώην και οι νυν κυβερνώντες διεκδικούν βραβείο. Στην πράξη όμως δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα το ουσιαστικό. Απλά απαξιώνονται διαρκώς στα μάτια της κοινωνίας, και ειδικά της νέας γενιάς.
