Όσο ο πρωθυπουργός θα κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του στα θεσμικά και ηθικά ατοπήματα των υπουργών του, τόσο θα εκτίθεται στη συνείδηση των πολιτών, αλλά και της ίδιας της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν έχουν κατηγορηθεί ότι παρασύρθηκαν από τα θέλγητρα της εξουσίας και έχασαν τον ιδεολογικό προσανατολισμό τους, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν να ανέχονται καταστάσεις που πλήττουν το κύρος του κοινοβουλίου και απαξιώνουν το κόμμα τους στα μάτια της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία είναι που πίστεψε το όραμά τους και τους έστειλε στην καρέκλα της εξουσίας, ελπίζοντας ότι θα αναστραφεί η δυσμενής οικονομική πορεία της χώρας και θα αποκατασταθούν οι κραυγαλέες αδικίες που επέφεραν τα μνημόνια και όσοι τα στήριξαν με πάθος.
Το ίδιο εκλογικό σώμα έχει πλέον κουραστεί να διαψεύδονται οι προσδοκίες του και να επιδεινώνεται η καθημερινότητά του, με πολιτικές αποφάσεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τις προεκλογικές υποσχέσεις της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης της χώρας». Επιπρόσθετα, οι πολίτες αγανακτούν δικαιολογημένα όταν βλέπουν ότι ενώ οι ίδιοι εξαθλιώνονται, αρκετοί από αυτούς που τους κυβερνούν (συγκεκριμένοι υπουργοί με σημαντικό θεσμικό ρόλο), έχουν καταληφθεί από την αλαζονεία της εξουσίας και προκαλούν όχι μόνο με την κοινοβουλευτική τους συμπεριφορά αλλά πολύ περισσότερο με τον τρόπο που ζουν.
Χωρίς να υπολογίζουν τον αντίκτυπο αυτής της συμπεριφοράς, εκθέτουν τον πρωθυπουργό που τους επέλεξε, τα υπόλοιπα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, που μπορεί να τους κατηγορήσει κάποιος για πολιτική ανεπάρκεια όχι όμως για θεσμική εκτροπή, καθώς επίσης και τις κοινοβουλευτικές ομάδες των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που στηρίζουν την παρούσα συγκυβέρνηση και επωμίζονται το κόστος των αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας.
Το τελευταίο που χρειάζονται είναι αποκαλύψεις όπως οι πρόσφατες για τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, που ενώ «εντοπίστηκε» να καλοπερνά σε χλιδάτους χώρους αποθέωσης του τζόγου, αντιμετώπισε τις κατηγορίες με έπαρση, και αυτό γιατί αισθάνεται απολύτως ασφαλής σε ό,τι αφορά στη διατήρηση του χαρτοφυλακίου του, εξαιτίας της αμέριστης στήριξης που έχει από τον πρωθυπουργό. Όπως άλλωστε και ο υπουργός Ναυτιλίας, που ενώ αποδείχθηκε ότι ολιγώρησε στο ναυάγιο του «Αγία Ζώνη ΙΙ» και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό με τις πράξεις και τις παραλείψεις του για την οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό, επιμένει να εμφανίζεται αμετανόητος, υποστηρίζοντας ότι έπραξε τα δέοντα.
Σε μια κανονική κυβέρνηση, και οι δύο αυτοί υπουργοί θα είχαν πάει στο σπίτι τους. Ακόμη και οι ίδιοι να μην είχαν την πολιτική ευθιξία να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους, ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα έπρεπε αμέσως να τους «πάρει το κεφάλι». Έτσι θα έδειχνε πρωτίστως στους πολίτες και δευτερευόντως στους υπόλοιπους υπουργούς και τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του, ότι ανάλογες συμπεριφορές δεν είναι δυνατόν να γίνονται αποδεκτές. Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση της χώρας παραμένει δραματική και οι αντοχές των πολιτών έχουν εξαντληθεί, εξαιτίας των πολιτικών αποφάσεων και επιλογών κυβερνητικών αξιωματούχων, κάποιοι εκ των οποίων λειτουργούν σαν να αποτελεί η εξουσία λάφυρο και το υπουργικό χαρτοφυλάκιο απωθημένο χρόνων.
Όλα αυτά όμως θα μπορούσαν να συμβούν σε μια κανονική κυβέρνηση, με ένα υπουργικό συμβούλιο απόλυτα προσηλωμένο στο έργο του και έναν πρωθυπουργό ελεύθερο να αξιολογεί και να κρίνει τους υπουργούς του, ανάλογα με το έργο τους και όχι ανάλογα με τις πολιτικές συμφωνίες που έχουν προηγηθεί για την κατάληψη της εξουσίας.
Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσιπρας αποτελεί έναν πρωθυπουργό που βρίσκεται υπό ομηρία. Ο πολιτικός του «συνεταίρος» εκθέτει την κυβέρνηση που μαζί σχημάτισαν, χωρίς να βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του, ενώ υπουργοί που αποδεδειγμένα έχουν ολιγωρήσει, πλήττοντας καίρια την εικόνα της κυβέρνησης, παραμένουν στο απυρόβλητο, υπό τον φόβο μιας πολιτικής κρίσης που μπορεί να απειλήσει την εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα, όταν μάλιστα θα κληθεί στο επόμενο διάστημα να διαχειριστεί τις δύσκολες διαπραγματεύσεις με την τρόικα για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης, και σε ένα χρόνο από σήμερα -όταν πιθανότατα θα στηθούν κάλπες- θα πρέπει να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία;
