Οσοι σήμερα σιωπούν ή αδιαφορούν, οφείλουν να απομονώσουν τις φωνές που καλλιεργούν κλίμα παραίτησης και να κινητοποιηθούν, μήπως και προλάβουν να περισώσουν κάποια από τα εναπομείναντα δικαιώματά τους
Και το φετινό φθινόπωρο οι συνταξιούχοι επωμίζονται τον δύσκολο ρόλο να κινητοποιήσουν την κοινωνία και να ενεργοποιήσουν τα αδρανοποιημένα αντανακλαστικά της, απέναντι στα επώδυνα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των εκπροσώπων της τρόικα. Το συλλαλητήριό τους την ερχόμενη Πέμπτη στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, θα αποτελέσει την απαρχή των φετινών αγωνιστικών τους κινητοποιήσεων, ενάντια στις συνεχιζόμενες περικοπές στις συντάξεις, καθώς επίσης και στην υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, που στην περίπτωση των συνταξιούχων έχει οδυνηρά αποτελέσματα.
Ο δικός τους αγώνας κατά των εγκληματικών πολιτικών των μνημονίων δεν έχει μόνο χαρακτήρα διαμαρτυρίας αλλά και διεκδίκησης, καθώς μέσα σε επτά χρόνια ο κλάδος τους έχασε πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ, είτε μέσα από τις περικοπές στις συντάξεις είτε μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτά τα χρήματα, για τα οποία ίδρωσαν και «μάτωσαν» κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, χάθηκαν για πάντα και τώρα τους ζητούν να υπομείνουν και τις νέες περικοπές που φέρνει το τρίτο μνημόνιο, καθώς και αυτές που έρχονται από το 2019, βάσει της συμφωνίας που αποδέχθηκε η παρούσα συγκυβέρνηση για επιπρόσθετο «ψαλίδι» σε κύριες και επικουρικές συντάξεις. Για το ΕΚΑΣ ούτε λόγος, καθώς μέχρι το τέλος του 2018 θα έχει καταργηθεί και στη συνέχεια θα πάρουν σειρά οι επόμενες βάρβαρες περικοπές.
Την ίδια στιγμή, τα παιδιά και τα εγγόνια των συνταξιούχων που υποφέρουν από την ανεργία και την απληρωσιά, στηρίζονται αναγκαστικά στις πετσοκομμένες συντάξεις των γονιών και των παππούδων τους ώστε να επιβιώσουν. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν οι συντάξεις έχουν υποστεί μειώσεις πάνω από 60% τα τελευταία επτά χρόνια και ταυτόχρονα οι δικαιούχοι τους καλούνται να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές τους ανάγκες για φάρμακα, τρόφιμα και θέρμανση κατά τη διάρκεια του χειμώνα, έχοντας χάσει το μισό και πλέον μηνιαίο εισόδημα τους;
Σε αυτό το αγωνιώδες ερώτημα δεν δίνεται απάντηση, παρά μόνο επιχειρείται κατά διαστήματα να ξεγελαστούν οι συνταξιούχοι με τη χορήγηση πρόσκαιρων επιδομάτων, τα οποία έχουν τη μορφή επικοινωνιακού φιλοδωρήματος και όχι ουσιαστικής παροχής, βάσει των όσων δικαιούται ο κάθε συνταξιούχος. Γι’ αυτό και ο αγώνας τους πρέπει να είναι μαζικός. Γι’ αυτό και στο κάλεσμά τους πρέπει να ανταποκριθούν και άλλες ομάδες του πληθυσμού που βρίσκονται σε ανάλογη μοίρα. Όσοι σήμερα σιωπούν ή αδιαφορούν, οφείλουν να απομονώσουν τις φωνές που καλλιεργούν κλίμα παραίτησης και να κινητοποιηθούν, μήπως και προλάβουν να περισώσουν κάποια από τα εναπομείναντα δικαιώματά τους.
